America S Global Advantage US Hegemony and International Cooperation 1st Edition Carla Norrlof PDF Download
America S Global Advantage US Hegemony and International Cooperation 1st Edition Carla Norrlof PDF Download
https://ebookname.com/product/america-s-global-advantage-us-
hegemony-and-international-cooperation-1st-edition-carla-norrlof/
Get the full ebook with Bonus Features for a Better Reading Experience on ebookname.com
Instant digital products (PDF, ePub, MOBI) available
Download now and explore formats that suit you...
https://ebookname.com/product/us-hegemony-and-international-
organizations-the-united-states-and-multilateral-
institutions-1st-edition-rosemary-foot/
https://ebookname.com/product/global-governance-and-
international-cooperation-managing-global-catastrophic-risks-in-
the-21st-century-1st-edition-richard-falk/
https://ebookname.com/product/gramsci-and-global-politics-
hegemony-and-resistance-1st-edition-mark-mcnally/
https://ebookname.com/product/european-warfare-in-a-global-
context-1660-1815-warfare-and-history-jeremy-black/
Encyclopedia of Electronic Components Vol 1 Power
Sources Conversion Resistors Capacitors Inductors
Switches Encoders Relays Transistors 1st Edition
Charles Platt
https://ebookname.com/product/encyclopedia-of-electronic-
components-vol-1-power-sources-conversion-resistors-capacitors-
inductors-switches-encoders-relays-transistors-1st-edition-
charles-platt/
https://ebookname.com/product/sailing-to-freedom-maritime-
dimensions-of-the-underground-railroad-timothy-d-walker-editor/
https://ebookname.com/product/basics-professional-practice-
project-planning-1st-edition-edition-hartmut-klein/
https://ebookname.com/product/dr-babasaheb-ambedkar-writings-and-
speeches-volume-no-17-part-three-dr-b-r-ambedkar-and-his-
egalitarian-revolution-3rd-edition-dr-babasaheb-ambedkar/
https://ebookname.com/product/passages-1-workbook-second-edition-
richards-jack/
The Cambridge Introduction to Francophone Literature
Cambridge Introductions to Literature 1st Edition
Patrick Corcoran
https://ebookname.com/product/the-cambridge-introduction-to-
francophone-literature-cambridge-introductions-to-literature-1st-
edition-patrick-corcoran/
This page intentionally left blank
America’s Global Advantage
For over sixty years the United States has been the largest economy and
most powerful country in the world. However, there is growing specu-
lation that this era of hegemony is under threat as it faces huge trade
deficits, a weaker currency, and stretched military resources. America’s
Global Advantage argues that, despite these difficulties, the US will
maintain its privileged position. In this original and important con-
tribution to a central subject in International Relations, Carla Norrlof
challenges the prevailing wisdom that other states benefit more from US
hegemony than the United States itself. By analysing America’s structural
advantages in trade, money, and security, and the ways in which these
advantages reinforce one another, Norrlof shows how and why America
benefits from being the dominant power in the world. Contrary to pre-
dictions of American decline, she argues that American hegemony will
endure for the foreseeable future.
C a r l a Nor r l of
CAMBRIDGE UNIVERSITY PRESS
Cambridge, New York, Melbourne, Madrid, Cape Town, Singapore,
São Paulo, Delhi, Dubai, Tokyo
Published in the United States of America by Cambridge University Press, New York
www.cambridge.org
Information on this title: www.cambridge.org/9780521765435
© Carla Norrlof 2010
1 Introduction 1
The puzzle 4
The argument 5
Methodology and value added 6
Plan of the book 8
2 The forms and consequences of hegemonic leadership 11
The forms of hegemonic leadership 12
The consequences of American hegemony 15
The evolution of the United States’
hegemonic position 17
Measuring disproportionality 22
Conclusion 29
3 Cooperation under hegemony 30
The emergence of international institutions
and the neorealist challenge 31
Size matters 35
The public goods assumption 38
Revised size model 40
Systemic stability and hegemonic decline 49
Conclusion 54
4 International trade cooperation 57
Trade theories 57
What ‘good’ is free trade? 67
vii
viii Contents
References 253
Index 271
Figures
ix
Tables
x
Preface
xi
xii Preface
In writing this book I have benefited from the insight, kindness, and
generosity of many people. My greatest debt is to Joseph Carens, who
read several versions of this manuscript and offered piercing com-
ments, along with unfailing friendship and support. The man deserves
a medal for his mentoring and benevolent engagement. When few
could see what I was up to, Jennifer Nedelsky took the time to sit
down and talk to me about my project, gently pushing me to exhume
the core of my argument. David Welch read several chapters several
times and offered his expertise and enthusiasm from start to finish.
David Welch and Melissa Williams opened their home and made me
feel as good as I possibly could when nothing was going my way.
Three distinguished IPE scholars made a big difference. Duncan
Snidal has offered advice and encouragement since I defended my the-
sis. In characteristic good-spirited fashion, he provided trenchant com-
ments on an early version of the manuscript, and welcomed revisions
to his model of hegemonic stability theory. Even though we had never
met, I sent Benjamin Cohen a paper that engaged with his work, and
he responded with unprecedented speed, delivering detailed challen-
ging comments. With the same attention to specifics, and tremendous
kindness, he then offered guidance on a subsequent paper. Likewise,
Joseph Grieco graciously agreed to chair an APSA panel when I con-
tacted him out of the blue. In his supportive, congenial way, he then
provided incisive comments on my paper and gave me excellent advice
on how to re-frame it. Robert Pahre also agreed to participate on
the same panel. His thorough criticism helped improve my paper and
another one as well. Other participants on the panel, Frank Grundig
and Hugh Ward, also offered insightful comments and support.
Vinod Aggarwal gave me a critical but sympathetic reading of an
early draft of the introductory chapter, which helped me advance my
project. Louis Pauly and Steven Bernstein delivered thoughtful com-
ments on the introductory chapter as well. Martin Osborne shared
xiii
xiv Acknowledgments
Short on cash before his ship comes in, Antonio seals a bond with
Shylock to sustain the profligacy of loyal, dear Bassanio. Cunningly,
Shylock extends the credit with the proviso that, should Antonio fail
to honor the bond, Shylock is entitled to a pound of Antonio’s flesh.
Predictably, Antonio’s fortune is not homeward bound. With unmiti-
gated glee, Shylock claims the bond. But enforcing the bond proves
difficult. The rules of the game are interpreted in such a way that
Shylock must forego his bond unless he claims it in a way which spills
no Christian blood – a way which is clearly impossible. All ends well
except for Shylock. Antonio is richer by Shylock’s misfortune and
so, indirectly, is Bassanio, having used the loan to conquer princess
Portia, who is as good a catch as anyone ever was.
The main themes of Shakespeare’s play, The Merchant of Venice,
are familiar. Friendship juxtaposed to love, greed to sacrifice. But it is
literally a story of debt, and figuratively an account of the possibility
of taking advantage of debt when being in debt is as fluid and decep-
tive as the Seas of Venice.
In sixteenth-century Venice, Christian rules favored Christian bor-
rowers over Jewish lenders. Shylock tried to bring that order down by
funding the untenable spending habits of Bassanio, whom Antonio
felt obliged to protect. Much by way of commercial and financial
interactions has changed in the course of half a millennium yet there
are striking parallels to mull over. This book argues that American
liabilities are strategic because the prevailing order in trade, money,
and security makes it possible for the American people – the Bassanios
of this world – to enjoy a cornucopia of foreign goods. Alarmist bells
notwithstanding, if, by financing American consumption, China is
banking on the demise of American hegemony, it is betting on the
same terrible odds that sealed the fate of poor Shylock.
The United States has been the most powerful country in the world
for more than sixty years. Throughout this period, it has had the
1
2 Introduction
The puzzle
This book grows out of my attempt to understand a particular puzzle
in international political economy, the ongoing American trade deficit.
In absolute terms, the American deficit, which in 2006 amounted to
$753 billion, is the largest ever.1 Net external liabilities also exploded,
starting in the middle of the 1990s, and peaked at $4.2 trillion in
2008. Even as a share of GDP, these figures (5.7 percent and 23 per-
cent respectively) are high in comparison with other industrialized
countries. Is it a coincidence that the country with the most potent
military force and the largest capital and consumer market is able
to get away with accumulating deficits and debt? If not, why is the
American experience a coup instead of the usual curse?
Large sustained trade deficits are usually seen as a liability and a
sign of weakness in an increasingly competitive international econ-
omy. When countries in Africa, Southeast Asia, South and Central
America run deficits for prolonged periods something of a national
emergency is proclaimed as private investors pick up and leave. In
order to be persuaded to stay, official investors – both governments
and international institutions such as the World Bank and the IMF –
demand reform and attach different levels of conditionality to their
policy prescriptions. Caught in this bind, deficit countries are forced
to sacrifice significant policy flexibility to prevent massive capital out-
flow. Given the inherent tendency of all governments to maximize pol-
icy autonomy, developing countries often choose import-restricting
policies as a way of eschewing excessive deficits. Middle-rank traders,
consisting of super-developing countries such as China, Brazil, and
India on the one hand, and advanced economies such as Japan (and
until recently, the euro-zone) on the other, have looser constraints.
But they have for the most part reaped big benefits by prioritizing
1
BEA 2009a, BEA 2008a, BEA 2009b.
The argument 5
The argument
In sketching my argument, I will show that the United States gains
both materially and in terms of policy autonomy from running per-
sistent deficits because of its multi-purpose power base. It gains eco-
nomically by absorbing more capital and goods from the rest of the
world and through capital and exchange rate gains on the international
investment position (IIP). 2 It also gains in terms of policy autonomy.
Because foreigners have a wide range of incentives to invest in dollar-
denominated assets (in the United States) and, when necessary, help
soft-land the economy, the United States can adjust imbalances over a
longer time horizon. The gain in policy flexibility means it can adjust
imbalances using its preferred policy instruments, and that its ‘pol-
icy error’ threshold is higher than it is for other countries. Therefore,
it can more easily avoid the kind of shock therapy that is normally
associated with a consistent pattern of trade deficits and high exter-
nal liabilities.
My claim is not merely that America has benefited from its hege-
monic position but that it has benefited disproportionately, and that
the system through which it benefits is sustainable. By disproportion-
ate I mean that it has received more than what it ‘pays’ for the public
goods it provides, and that it reaps a higher benefit than other states. I
argue that the United States reaps increasing returns in trade, money,
and security – in other words, that it gets more back than it puts in. In
the trade realm, it systematically absorbs more imports than it gives
2
The net international investment position (NIIP) is the difference between
American claims on foreigners and foreign claims on Americans.
6 Introduction
Everyone knows that the United States is special but there is little
agreement as to whether being special has been a net positive for the
United States and even less agreement about what it has meant for
the world. The default position is to view America as unique because,
unlike Great Powers in the past, it has used its dominance to every-
one’s benefit.1 The claim is not simply that there are positive external-
ities as a result of the hegemon’s supply of public goods but that most
of the benefits accrue to other states who, even though they do not
pay for public goods, cannot be excluded from enjoying the benefits
associated with them. 2 This is known as hegemonic stability theory,
and is a belief in the benevelont hegemon. While this approach has
been challenged in the past under the headings coercive, malevolent,
and exploitative hegemony, none of these labels fits easily with the
incentives behind American hegemony or its consequences. Although
the literature is replete with objections to the characterization of the
United States as a benevolent hegemon, I am not aware of any other
work that gives a theoretically and empirically grounded account of
precisely how the United States reaps disproportionate benefits across
multiple issue areas.3
In this book, I understand American hegemony as being broadly
beneficial and especially beneficial for the United States. To be sure,
my claim is not that the United States comes out ahead in every
imaginable situation but that it benefits disproportionately most of
the time, and as a direct result of structural advantages. The challenge
for me is to devise appropriate measures for disproportionality and to
uncover the mechanism through which the United States promotes its
interests. While the United States has declined relative to some states,
and it is inevitable that it will one day lose its dominant position, its
1
Keohane 1984; Kindleberger 1981. 2 Olson 1965.
3
For two classics, see Russett 1985 and Strange 1987.
11
12 The forms and consequences of hegemonic leadership
ability to extract unequal gains implies that the shape of its power
curve is a lot more irregular than the debate about its superpower
status suggests.
I start this chapter with a discussion of the standard benevolent
hegemon thesis and contrast it with other varieties of hegemonic lead-
ership – the coercive and exploitative strands of hegemony – and point
to the problems these approaches have in capturing essential features
of American hegemony. As a second and related point, I will argue
that these models of hegemony do not give a convincing account of
the repercussions of American leadership in the world system. My goal
in this book is to dispel the idea that other states have had more to
gain from American hegemony than America itself. To the contrary,
I will show that the United States has gained relative to other states,
and that these gains are due to its special position within the inter-
national system across three key issue-areas – trade, monetary rela-
tions, and security affairs – as well as the interactive effects between
these. To make this point, I begin the section on the consequences
of American hegemony by sketching a rough portrait of the United
States’ basic strategy within these domains. The common enabling
factor across different spheres is size. A number of hegemonic indica-
tors are presented in order to demonstrate that the United States is
uniquely large in the security and economic arena. These descriptive
statistics, tables, and graphs cover a period ranging from a quarter
of a century to nearly half a century, and offer a clear view of how
the United States’ hegemonic position has evolved. The subsequent
section explores different ways to think about disproportionality and
highlights some drawbacks with certain intuitive measures.
4
Kindleberger 1973, 1986a.
Exploring the Variety of Random
Documents with Different Content
vituperatione et calumnia p. 260. Pro membranarum lectione
χράνειον substitui κρανίον.) 38. Προδότου τινὸς χαχῶς αὐτὸν
λέγοντος, ἔφη " Χαίρω ἐχθρός σου γενόμενος" σὺ γὰρ οὐ τοὺς
ἐχθρούς, ἀλλὰ τοὺς φίλους κακῶς ποιεῖς. (Antonius et Maximus
Serm. de vitup. et cal. p. 260.) Διογένης πρὸς τὸν λοιδορούμενον
αὐτῷ" Ἀλλ᾽ οὔτε cnjus finis non foret magnanimitas et animi robur,
non autem corporis vires. 27. Diegenes homines avaros hydropicis
comparabat : illos enim argento plenos, hos autem aqua refertos
plus desiderare, idque utrosque cum sua pernicie. Namque animi
affectiones ipsis eo magis intendi, quo magis votorum suorum
compofes fierent. 28. Diogenes Cynicus conspicatus quendam qui se
divitém anum amare simularet : Ad. Aanc , inquit , non oculum, sed
dentem adjecit. 29. Diogenes magna et multa simul accipientes
perpauperes appeilabat. 30. Diogenes interrogatus, quaenam essent
immanissimoe belluze, respondit : In montibus ursi et leones , in
civitatibus vero publicani et delatores. 31. Diogenes Cynicus
philosophus rogatus a quodam, cur aurum palleret, respondit : quia
insidiatores multos habet. 32. Reprehensionem Diogenes alienum
bonum esse dicebat. 33. Diogenes ajebat : Canes quidem cateri
inimicos mordent : ego vero amicos , ut incolumes servem. 34.
Diogenes interrogabat Platonem , num Leges scriberet. Aunuebat
ille. Quid ita? scripsistine Rempublicam? Sane. Quid igitur? ea
respublica legibus non erat. temperata? Erat. Quid igitur te denuo
Leges scribere attinuit? 35. Rectene de Platone sic pronuntiaverit
Diogenes : Quid nobis prodest vir, qui diu jam philosophatus nemini
molestiam attulit ? aliorum esto judicium. Fortasse existimabat
philosophi orationem debere ea dulcedine esse temperatam , quae
exuleeratos morderet. 36. Sanare mortuum et senem monere, idem
est. 37. Malediclis a calvo. vexatus : Tibi quidem, inquit, injuriam non
facio, capillos autem laudo tuos qui malum caput fugientes
defluxerint. 38. Quum a proditore contumeliis laceraretur : Gaudeo,
inquit, quod tecum inimicitiam. suscepi; tu enim non inimicis, sed
amicis malum affers. 39. Diozenes conviciatori cuidam : Non magis,
inquit,
DIOGENIS FRAGMENTA. ΟΥ̓́ , v , δὶ Ὁ , Y M ΔῈ τῶν ἐμοί,
ἔφη, πιστεύει τις εὐφημοῦντι σέ, οὔτε σοὶ ἐμὲ βλασφημοῦντι.
(Antonius et Maximus Serm. de obloquentibus p. 262.) 40. Διογένης
ἄσωτον ἥτει μνᾶν" τ' δια τί τοὺς ἄλλους τριώδολα, ἐμὲ δὲ μνᾶν
αἰτεῖς; ἔφη" Παρὰ μὲν τῶν ἄλλων ἐλπίζω mW λαθεῖν, παρὰ δὲ σοῦ
οὐχέτι. (Stobzeus Eloril. XV, 9 Διογένους. Idem narrant Diogenes
Laertius lib. VI, 67 et Antonius Melissa Serm. de pro odigalitate p.
264 ed. Wechel.) AT. ᾿Αλέξανδρος ὃ βασιλεὺς πληρώσας ποτὲ
ὀστέων πἰγέτα; ἔπεμψε Διογένει τῷ Κυνικῷ φιλοσόφῳ. Ὃ δὲ λαδὼν
εἶπεν: Κυνιχὸν μὲν τὸ βρῶμα, οὐ βασιλιχὸν δὲ τὸ δῶρον. (Antonius
et Maximus de beneficentia p. 277. Rescripsi Διογένει pro
membranarum lectione Διογένη.) 42. Ὃ αὐτὸς εἶπε εν, τῆς αὐτῆς
ἅμαρτ διδόναι οἷς μὴ δεῖ, xal τὸ μὴ διδόναι οἷς (Antonius et Maximus
de beneficentia, p. 977.) 43. Διογένης ἐρωτηθεὶς ómó τινος, διὰ τίνα
αἰτίαν οἵ ἄνθρωποι τοῖς μὲν προσαιτοῦσι διδόασι, τοῖς δὲ
φιλοσοφοῦσιν οὐδαμῶς, εἰπεν- Ὅτι χωλοὶ! μὲν χαὶ τυφλοὶ ἴσως
ἐλπίζουσι γενέσθαι, φιλόσοφοι δὲ οὔ, (Antonius et Maximus de
beneficentia p. 277. Idem dictum refert Diogenes Laertius lib. VI,
56.) 44. Διογένης £v συμποσίῳ τινί, πολλοῦ αὐτῷ οἴνου δεδομένου,
τοῦτο ᾿Επεὶ δέ τι govzo* "E&v γὰρ ἔφη, ἐχπίω, ἀπόλλυται, ἀλλὰ 8, ^
οὐ δὲ etm ὄντος, , m. ίας εἰναι τὸ "p δεῖ Ar CESAR cv ESEJ SEV, νες
αὐτὸν εὐξυ.GO. ΕἸ ΄ EN αὐτὸν, οὐ μονῶν αὐτὸς κάμε
προσαπόλλυσι. 303 (Antonius et Maximus Serm. de ebrietate p. 3o».
Scripsi δεδομένου ; codd. διδομένου.) Διογένης ἔφη, τῶν ἀνθρώπων
ἐνίους τὰ δέοντα λέγοντας ἑαυτῶν οὐχ ἀκούειν, ὥσπερ καὶ τὰς
λύρας χαλὸν φθεγγομένας οὐχ αἰσθάνεσθαι. (Stobzeus Floril. XXIII,
10. Idem apophthegma citant etiam. Antonius et Maximus Serm.
περὶ φιλαυτίας Ῥᾶβ. 349.) ἐρωτηθεὶ ὶς τίνες ἀταράχως ζῶσιν, εἷ-πεν"
Οἱ μηδὲν ἑχυτοῖς ἄτοπον συνειδότες. (Stobeus Floril. XXIV, 13
Σωχράτους. Sed scribendum videtur Διογένους, quoniam hoc dictum
cum ea que sequitur apud Stobzum sententia τίς γὰρ ἂν χτλ.
cohzret.) λ τι" ^ EN Cra 47. I s γὰρ ἂν ἧττον φοθοῖτό τι ἢ θαρσοίη
μάλιστα, ἢ ὅστις αὑτῷ μιηδὲν συνειδείη χαχόν:; (Stobzus Floril. XXIV,
14 Διογένους.) Ὃ Διογένης ἔλεγε, τὴν Μήδειαν σοφήν, ἀλλ᾽ οὗ
φαρμακίδα, γενέσθαι. Λαμόάνουσαν γὰρ μαλαχοὺς ἀνθρώπους x«i τὰ
σώματα διεφθαρμένους ὑπὸ τρυφῆς, ἐν τοῖς γυμνασίοις xal τοῖς
πυριατηρίοις διαπονεῖν xol ἰσχυροὺς ποιεῖν χαὶ σφριγῶντας" ὅθεν
περὶ αὐτῆς $v7vat τὴν δόξαν, ὅτι τὰ κρέα ἕψουσα νέους ἐποίει.
(Stobaeus Floril. XXIX, 95. Διογένους. Posui cum Meinekio
πυριατηρίοις; ets πειρατηρίοις.) 49. Διογέ ἕνης πρὸς τὸν φιλόσοφον
εἰναι φήσαντα, ἐρωτῶντα δὲ ἐριστιχῶς" Καχόδαιμον, ἔφη, τὸ
βέλτιστον τῶν ἕν τῷ βίῳ τοῦ φιλοσόφου λυμαινόμενος τῷ λόγῳ 46.
Σωχράτης φιλοσοφεῖν φής. (Stobzus Floril. XXXIII, 14.) 50. Τῶν
συνόντων τις μειραχίσχων Διογένε εἰν ἔρωτώμενος ὑπ᾽ αὐτοῦ,
ἐσιώπα. ὋὉ δὲ Pon: Οὐχ οἴει τοῦ mihi te. laudanti credent homines,
quam tibi me calumnianti. 40. Diogenes a decoctore minam petebat;
a quo quum interrogaretur, cur cceteros triobola posceret, ipsum
autem minam, respondit : A4 caferis rursus me accepturum spero,
abs te vero non amplius. 41. Alexander, Macedonum rex, discum
ossibus refertur aliquando Diogeni Cynico misif. Quem ubi accepit
Dioges: Est quidem, inquit, cibus caninus, sed. donum minime
regium. 4?. Idem (Diogenes) dixit, qui indignis daret, eum tam esse
in vitio quam qui dignis non daret. 43. Diogenes a quodam rogatus,
quam ob causam liomines pecuniam mendicis darent, philosophis
verc minime largirentur : Quia suspicantur, inquit, fore uf claudi
fortasse ac caci fiant, philosophi autem. nequaquam. 44. Diogenes in
convivio aliquo, postquam ei multum vini datum est , id effudit.
Quum vero quidam eum reprehenderent : Si, inquit, Aoc ebibero,
non solum ipsum perit , sed me quoque simul perdit. 45. Diogenes
ait, homines nonnullos opportuna loquentes sibi non auscultare,
sicut lyra? bene sonantes sonos suos non perciperent. 46. Socrates
rogatus , quinam tranquille viverent : Z/i, inquit, qui nullius delicti
sibi conscii sunt. 47. Quis enim minus metuat aliquid vel majorem
fiduciam prz se ferat, quam qui nullius sceleris sibi conscius est? 48.
Diogenes dicebat, Medeam sapientem fuisse, non veneficam. Quum
enim molles nacta esset homines, qui corpora luxu corrupta
haberent, exercitationibus eam et sudationibus ita excoluisse istos,
ut membris vigor et robur juvenile rediret : indeque famam exiisse,
illam humanas carnes coquendo quosdam juvenes reddidisse. 49.
Diogenes cuidam philosophum se profitenti , pugnaciter autem
interroganti, O oiser, inquit, qui id. quod in philosophi vita optimum
est disceptatione corrumpens philosophari te contendas. 50.
Adolescens quidam ex illis qui cum Diogene versabantur,
interrogatus ab eo, tacebat. Tum Diogenes : Non
304 αὐτοῦ εἶναι εἰδέναι τε ἃ λεχτέον, xol πότε, σιωπητέον
καὶ πρὸς τίνα; (Stobzus Floril. XXXIV, χρειῶν. Recepi Meinekii
conjecturam μειραχίσχων, codd. μειραχίων.) Διογένης ἤτησέ χήπου
ἰσχάδων τρεῖς " στειλεν, Οὕτως, μυρία. (Stobzeus Floril. XXXVI, 21.
Διογένους. Addidi ἕν ex Jacobsii conjectura. At Diogenes Laertius lib.
VI, 26 hoc modo rem refert : Διογένης οἶνόν ποτε ἥτησεν αὐτόν
(Πλάτωνα), τότε δὲ xot ἰσχἄδας " , ce E J 3 c OR ΩΣ τς τυ πὶ 1 :
χεράμιον ὅλον ἔπεμψεν αὐτῷ. Kat ὃς d φησίν, 16 ix τῶν Δίωνος ποτε
Πλάτωνα τῶν ἐχ τοῦ e τ A ὡς δ᾽ ἐχεῖνος μέδιμνον ἀπέἔφη, xat
ἀποχρίνει ἕν ἐρωτηθεις ἂν Seu δύο xai δύο πόσα X5 Οὕτως οὔτε
πρὸς τὰ αἰτούμενα πρὸς τὰ ἐρωτώμενα ἀποχρίνη. ραντολόγον.)
Διογένης ] βασιλίσσας - πολλοὺς γὰρ τωσι. (Stobaus Flóril. LXV, 15.)
53. Διογένης θεασάμενος μειράκιον εὔμορφον χαὶ διὰ τοῦτο
φιλούμενον € ἔφη" Σπούδ δασον, μειράχιον, τοὺς τοῦ σώματος ἐ
ἐρᾶστ τὰς εἰς τὴν Ψυχὴν μεταγαγεῖν. (Antonius et Maximus Serm. de
pulchritudine p. 566. Sed Diogenes Laertius lib. VI, 58 ita :
Ὁεασάμενος μειράκιον φιλοσοφοῦν" Εὖγε, ἜΞΩ: ὅτι MN 61006 ,
οὔτε E Ξ ᾿Ἔσχωψε δὴ ὡς ἀπετοὺς τοῦ σώματος ἐραστὰς ἐπὶ τὸ τῆς
ψυχῆς κάλλος μετάγεις.) 54. Τοὺς ἀλαξάστροις ^ εὐειδεῖς xol
ἀπαιδεύτους ὁμοίους ἔφη εἶναι ἔχουσιν ὄξος. (Antonius et Maximus
Serm. de pulchritudine p. 566.) δ, Διογένης ἀποδράντος τοῦ οἰκέτου
οὐχ ἐφρόντιζε, δεινὸν εἶναι λέγων, εἰ Διογένης μὲν χωρὶς αὐτοῦ ζῆν
οὐ δύναται, αὐτοῦ δ᾽ ἐχεῖνος χωρὶς δύναται. (Βιτοθλασιιβ. Floril.
UXH, 47 Διογένους. Diogenes pulas cjusdem esse, et qux dicenda
sint. scire, et quando , et qua tacenda sint, et apud quem ? 51.
Diogenes quondam a Platone tres ex ejus horlo caricas peliit; quum
aulem ille medimnum ipsi misisset : Iia. etiam, inquit, unwm
interrogatus respondes sexcenta. 52. Diogenes formosas meretrices
reginas appellabat : multos enim facere quae przeciperent. 53.
Diogenes conspicatus adolescentem pulchritudine insignem, qui
idcirco amaretur : O0 adolescens, inquit, da operam , ut corporis
amatores ad animum traducas. 54. Speciosos et eosdem indoctos
alabastris acetum conüinentibus similes esse ajebat. 55. Diogenes,
quum servus aufugisset, minime de ea re sollicitus erat, absurdum
esse dicens, se quidem sine CYNICORUM FRAGMENTA. xai τίνα ]
Laertius lib. VI, 55 : * ^ πρὸς τοὺς συμδουλεύοντας τὸν AL CIA E rA
REORUM, ἤρθη e ποῦραντα αὐτοῦ δοῦλον ζητεῖν" "Γελοῖον, ἔφη, εἰ
Ν] ἄνης μὲν γωρὶς Διογένους ζῇ, Διογένης δὲ χωρὶς Mávou οὐ
δύναται. Elianus var. hist. lib. XII, cap. 28 : Διογέ vg ἡνίχα ἀπέλιπε
τὴν πατρίδα, τς αὐτοῦ τῶν οἰχετῶν ἠχολούθει, ὄνομα Μάνης, ὃς οὐ
φέρων τὴν μετ᾽ αὐτοῦ διατριδὴν ἃ ἀπέδρα. Προτρεπόντι τῶν δέ
τινων ζητεῖν αὐτόν, ἔφη: Οὐχ αἰσχρόν, ΜΙ] άνην μὲν μὴ δεῖσθαι , , ,
T Διογένους, Διογένην δὲ Mávows; Οὗτος δὲ 6 οἰχέτης εἰς Δελφοὺς
ἀλώμενος ὑπὸ χυνῶν διεσπάσθη, τῷ ὀνόματι τοῦ δεσπότου δίκας
ἐχτίσας, ἀνθ᾽ ὧν ἀπέδρασεν.) 56. Διογένης χοινολοῚ γουμένας
γυναῖχας θεασάμενος ἔφη: Ἀ σπὶς παρ᾽ ἐχίδνης φάρμαχον δανείζεται.
(Antonius et Maximus Serm, de mulieribus improbis p. 509.) 57.
Z'exos , ὅστις εὐτύχησεν ἐν τέχνοις, χαὶ μὴ ᾿πισήυοις συμφοραῖς
ὠδύρετο. (Stobzus Floril. LXXV,. 10. Διογένους, al. Διχαιογένους.
Diogeni tragico attribuit hos versus F. G. Wagner Fragm. "Tragic. p.
105 ed. Paris., ratus ab eo Euripidis Orest. vs. 535 seq. imitando
effingi. Alii locum. Euripidis esse voluerunt, Vid. Nauck. Fragm.
Tragic. p. 602.) B8. Διογένης ἐρωτηθεὶς πῶς δεῖ πατέρας χαὶ υἱοὺς
ἀλλήλοις προσφέρεσθαι, ἔφησεν, εἰ μὴ περιμένοιεν ὕπ᾽ ἀλλήλων,
ἀλλὰ διδόντες φθάνοιεν. ᾿Ἐπιειχῶς δ᾽ ὃ πατὴρ διὰ τὸ
προευεργετηχέναι, εἰ μὴ 3 , ΄ ». NUT ex 8.5 » Xi» EU πασγοι,
τάχεως ἄχθεται ὃ δὲ Utog EV TOU χα! οὐχ αἰτηθῆναι ἀξιοῖ αἰτεῖν
[Stobeus Floril. ΧΧΧΠΙ, 23 Διογένους. Scripsi cum Meinekio ἔφησεν,
codd. φησίν.) 59. Διογένης ἐρωτηθείς, τί γῇ βαρύτερον βαστάζει:
ἔφη: Ἄνθρωπον ἀπαίδευτον. (Antonius et Maximus de eruditione et
pirilosophia p. 706.) 60. Ἀστρολόγου δέ τινος κατ᾽ ἀγορὰν
ἐπιδειχνύντος servo vivere non posse, illum autem posse sine
Diogene. 56. Diogenes conspicatus mulieres inter se colloquentes :
Aspis, inquit, a vipera venenum mutuatur. 57. Beatus ille prole qui
felix fuit, nullove certe indoluit insigni malo. 58. Diogenes
interrogatus , quales mutuo patres et filios exhibere se oporteret,
respondit, bene eos esse facturos, si illa quie requiruntur przestando
petitiones invicem praevenirent. Merito autem pater, ut prior
beneficiorum auctor, nisi vicissim accipiat, in iram praeceps est ; at
filius insolentius se effert, nec patrem orare dignatur. 59. Diogenes
interrogatus, quod onus terra gravissimum suslineret , respondit :
Hominem indoctum. 60. Quum astrologus quidam in foro stellas in
tabella
: DIOGENIS FRAGMENTA. ἔν τινι πιναχίῳ καταγράφους
τοὺς ἀστέρας, xol φάσχοντος,, ὅτι οὗτοί εἰσιν οἱ πλανώμενοι τῶν
ἀστέρων, ἐπαχούσας - Μὴ ψεύδου, εἶπεν, ὦ ἑταῖρε" οὐ γὰρ οὗτοί
εἶσιν oi πλανώμενοι, ἀλλὰ οὗτοι, δείξας αὐτῷ τοὺς
παραχαθεζομένους. (Stobzus Floril. LXXX, 6.) 61. Διογένης,
πυνθανομένου τινός, τίνες τῶν ἀνθρώπων εὐγενέστατοι" Οἱ
χαταφρονοῦντες, εἶπε, πλούτου, δόξης, ἥδονῆς, ζωῆς, τῶν δὲ
ἐναντίων ὑπεράνω ὄντες, πενίας, ἀδοξίας, πόνου. θανάτου. (Stobzus
Floril. LXXXVI , 19 Διογένους.) 05. Διογένης ἰδὼν τοὺς Ἀναξιμένους
οἰχέτας πολλὰ σχεύη περιφέροντας, ἤρετο, τί πόντων, Ἀναξιμένους:
Οὐχ αἰδεῖταῖ, φησί, ταῦτα ἔχων ἅπαντα, αὐτὸς ἑαυτὸν μὴ ἔχων;
(Maximus Serm. de divitiis et paupertate p. 758.) Διογένης ἔλεγε,
μήτε ἐν πόλει πλουσίᾳ μήτε ἐν οἰκίᾳ ἀρετὴν οἰχεῖν δύνασθαι.
(Stobaus Floril. ΧΟΠῚ, 35 Διογένους.) 6i. Διογένην τὴν πενίαν
αὐτοδίδαχτον ἔφη εἶναι ἐπιχούρημα πρὸς φιλοσοφίαν: ἃ γὰρ ἐχείνην
πείθειν τοῖς λόγοις πειρᾶσθαι, ταῦτ᾽ ἐν ἔργοις τὴν πενίαν ἀναγχάζειν.
pus Floril. XCV, 1x Διογένους.) - Διογένης, ὀνειδίσαντος αὐτῷ τινος
πενίαν μοχϑηραῦ, ἔ ἔφη: Διὰ μὲν πενίαν οὐδένα πώποτε
στρεδλούμένον εἰδον, διὰ δὲ κακίαν πολλούς. (ϑιοιθαειιβ Floril. XCV,
12 τοῦ αὐτοῦ.) 66. Διυγένης τὴν πενίαν ἔλεγεν αὐτοδίδαχ ἀρετήν. -
m 1 32 voc: ταῦτα! "τῶν δὲ εἰτον εἰναι aliqua depictas ostenderet
diceretque : En stell; errantes, :| audiens Diogenes : Ne mentire,
inquit, sodes. Stella enim non errant , sed. isti, monstratis qui
assidebant. 61. Diogenes sciscitante quodam, qui nobilissimi
homines essent : ConZemtores , inquit, opum , glorix, voluptatiset
vitz ; contrariis autem, paupertate, infamia, labore et morte majores.
62. Diogenes Anaximenis servos conspicatus multa vasa
circumferentes , cujus ea essent, quiesivit. Quum autem illi
Anaximenis esse respondissent : Ecquid pudet eum, inquit, Ac omnia
habere, quum se ipsum non habeat ? 63. Diogenes dicebat, neque in
civitate opulenta neque in domo locum virtuli esse posse. 64.
Diogenes paupertatem nativum ad philosophiam presidium esse ait;
quae enim philosophia verbis persua- | dere conatur, ea
paupertatem ipsis rebus cogere. 65. Diogenes, quum homo
improbus paupertatem i ipsi exprobraret , respondit : Atqui propter
paupertatem ego neminem unquam torqueri vidi, propter malitiam |
vero multos. Pu. Gne. n 305 (Stobaeus Floril. XCV, 19 Διογένους.) 67.
Διογένης, ὀνειδίζοντος αὐτῷ τινος πενίαν: Καχόδαιμον, εἶπεν, οὐδένα
ποτὲ τυραννοῦντα διὰ πενίαν ἑώραχα, διὰ δὲ UT τοὺς πάντας. n
(Stobaus Floril. XCVII, 26 Διογένους.) 68. * Q θνητὸν ἀνδρῶν xai
ταλαίπωρον γένος, ὡς οὐδέν ἐσμεν πλὴν σχιαῖς ἐοιχότες, βάρος
περισσὸν γῆς ἀναστρωφώμενοι. ( Antonius et Maximus Serm. de vitz
inzqualitate 2 807.) 69. Σωχράτης ἐρωτηθείς, τίνες εὐδαίμονες,
εἶπεν" Οἷς xol φρένες ἀγαθαὶ xat λόγος πρόσεστιν. (Stobaeus Floril.
CHI, 19 τοῦ αὐτοῦ i. e. Σωχράτους. Sed apertum est hanc
sententiam cum sequenti, quam Stobzus Diogeni tribuit, coh:erere.)
70. Εὐδαιμονία γὰρ μία ἐστὶ τὸ εὐφραίνεσθαι cuvεχῶς, χαὶ μηδέποτε
λυπεῖσθαι, ἐν ὁποίῳ δὴ ἂν τόπῳ ἢ χαιρῷ ὑπάρχη τις. (Stobaeus
Floril. CIH, 20 Διογένους. Posui cuvεχῶς, codd. ἀληθινῶς.) 7ι.
Εὐδαιμονίαν γὰρ ταύτην εἶναί φαμεν ἀληθινὴν τὸ τὴν διάνοιαν "xol
τὴν ψυχὴν ἀεὶ ἐν ἥσυχίᾳ xal ἱλαρότητι διατρίδειν. (Stobaeus Floril.
CHI, 21 τοῦ αὐτοῦ.) 72. Διογένης περιπεσὼν δ᾽ αὖ τισι συμπτώμασιν
ἔλεγεν" Εὖγε, ὦ τύχη, ὅτι Eon ἀῤῥένως προέστηχας. "Ev δὲ τοῖς
τοιούτοις καιροῖς χαὶ τερετίζων ἀνεφώνει. (Stobaeus Foril. CVIIE, 7x
Διογένους. Reposui ————— 8 τοὺ ον 66. Diogenes paupertatem
virtutem nativam esse dicebat. 67. Diogenes, quum paupertas ipsi a
quodam objiceretur : Miser, inquit; ego neminem unquam ob pauper
tatem regnare vidi, sed cunctos ob divitias. 68. O mortale et
&erumnosum hominum genus, quam nihil sumus nisi umbris similes,
lanquam terrz pondus inutile vagantes, 69. Diogenes interrogatus,
quinam essent felices , respondit : Illi in quibus bona mens et ratio
inest. 70. Unica enim felicitas versatur in eo, ut semper lzetemur
neque unquam moerore, urgeamur, quocunque loco ac lempore
simus. 71. Namque hanc felicitatem veram esse dicimus, quae lalis
sit, ut mens et animus perpetuo non magis tranquillitati quam
hilaritati indulgeant. 72. Diogenes rursus quum in calamitates
quasdam incidisset, ait: Bene facis, o fortuna, quod viriliter mihi
patrocinata es. Idem in hujusmodi casibus efiam clara voce
cantitabat. 30
- CYNICORUM 806 cum Meinekio περιπεσὼν δ᾽ αὖ τισι.
Vulgo περιπεν ἕν τισι vel δ᾽ ἂν τισι.) 73. Διογένης ἰδὼν γραῦν
χαλλωπιζομένην, εἶπεν" Εἰ μὲν πρὸς τοὺς ζῶντας, πεπλάνησαι, εἰ δὲ
πρὸς τοὺς νεχρούς, μὴ βράδυνε. ( Antonius Serm. de senibus
inhonestis et imprudentibus p. 875.) 74. Διογένης ὃ Kuvixóc,
ὀδυρομένου τινός, ἐπειδὴ ξένης ἔμελλε τελευτᾶν, εἰπεν" Τί ὀδύρη, ὦ
μάταιε: 7, ^ e e NS € , M , Ju ^ » πανταχόθεν γὰρ fj ὁδὸς ἣ αὐτὴ εἰς
“Ἄδου. (Antonius et Maximus Serm, p. 878.) 75. Διογένης, εἰπόντος
τινός. Χαλεπόν ἐστι τὸ ζῆν" 5. Διογένης; εἰπόντος τινός, Χαλ στι τὸ
ζῇ Οὔχ, εἶπεν, ἀλλὰ τὸ χαχῶς ζῆν. (Stobzus Floril. CXXI, 26
Διογένους.) 76. Ἔλεγεν ὃ Διογένης, ὅτι ἂν μὲν χύνες αὐτὸν “: ν ͵ c
xA b MM Ὁ σπαράξωσιν, Ὑρχανία ἔσται ἣ ταφή" ἂν δὲ γῦπες e
DYSON EN ^Y NS E CUPEN, ἅπτωνται, ἸΙνδική" ἂν δὲ υηδεὶς
προσέλθῃ, ὃ χρόνος χαλὴν ποιήσει τὴν ταφὴν διὰ τῶν
πολυτελεστάτων, FREI ET de morte ε ἡλίου xai ὄμδρου. (Stobzus
Floril. CXXIIL, 11 Διογένους, Quum Sextus Empiricus Pyrrhon. Hypot.
ΠῚ, 227 pag. 185 ed. Fabr. scribàt mortuorum cadavera quosdam
Indorum vulturibus inhumata projecisse, facile erat, locum
corruptum corrigere. Sexti verba sunt : Ὑρχανοὶ δὲ χυσὶν αὐτοὺς
ἐχτίe θενται βοράν, ᾿Ινδῶν δὲ ἔνιοι γυψίν. Similiter de Persis
Herodotus lib. I cap. 140 : τάδε μέντοι ὡς χρυπτόμενα λέγεται xat
οὐ σαφηνέως περὶ coU. ἀποθα, € , , , 3 m , [4 νόντος, ὡς οὐ
πρότερον θάπτεται ἀνδρὸς Πέρσεω ὃ , M ^ € ἋΣ ΡΝ fh b! ^ ΄ - ,
νέχυς πρὶν ἂν ὑπ᾽ ὄρνιθος ἢ χυνὸς £)xuc07. Μαγους μὲν γὰρ
ἀτρεκέως οἶδα ταῦτα ποιέοντας. Itaque pro membranarum lectione
ἁπτέωνται reposui ἂν δὲ wltima autem 6 χούνος χαλλίω ER ER UNS)
ἂν δὲ γῦπες, ἁπτέον vel t 5 SR, γῦπες ἅπτωνται, Ivo, M M ^N τὴν
ταφὴν διὰ τῶν FRAGMENTA. πολυτελεστάτων, ἡλίου καὶ ὄμόρου"
mutavi in ὃ χρόνος χαλὴν ποιήσει τὴν ταφὴν διὰ τῶν
πολυτελεστάτων, ἡλίου xa Op. oov. ) 77. Διογένης τοὺς ῥήτορας τὰ
δίχαια μὲν ἔφη ἐσπουδακέναι λέγειν, πράττειν δὲ οὐδαμῶς. (Antonius
et Maximus Serm. de doctrina et litteris p. 933.) 78. Διογένης ἔφη
νομίζειν δρᾶν τὴν Τύχην ἐφορυῶσαν αὐτῷ xai λέγουσαν: Τοῦτον δ᾽
οὐ δύναμαι βαλέειν χύνα λυσσητῆρα. (Stobzus Eclog. lib. II cap. 7,
21 Διογένους, pag. 348 ed. Heeren. [ pag. 98 ed. Meinek.] Kescripsi
ἐφορμῶσαν αὐτῷ pro eo. quod in codicibus legitur ἐνορῶσαν αὐτῷ.
Ceterum Homeri locus est Iliad. lib. VIIT, 299.) 79. Δεινὸς ἦν
χατασοδαρεύσασθαι τῶν ἄλλων, xal τὴν μὲν Εὐχλείδου σχολὴν ἔλεγε
χολήν, τὴν δὲ Πλάτῶνος διατριδὴν κατατριόήν, τοὺς δὲ Διονυσιαχοὺς
ἀγῶνας μεγάλα θαύματα μώροις ἔλεγε" χαὶ τοὺς δημαγωγοὺς ὄχλου
διαχόνους. ( Diogenes Laertius lib. VI, 24.) 80. Ἔλεγεν, ὡς ὅτε μὲν
ἴδοι χυδερνήτας Ev τῷ βίῳ, xul ἰατροὺς xai φιλοσόφους,
συνετώτατον τῶν ζῴων πάλιν τοὺς ὄνειροχρίτας χαὶ μάντεις χαὶ τοὺς
προσέχοντας τούτοις, ἢ τοὺς ἐπὶ δόξῃ καὶ πλούτῳ πεφυσημένους ,
οὐδὲν ματαιότερον νομίζειν ἀνθρώπου. (Diogenes Laertius lib. VI,
24. Scripsi συνετώτατον τῶν ζῴων νομίζειν εἶναι, codd. συνετώτατον
τῶν ζῴων εἶναι.) sr. Πλάτωνα ἐν δείπνῳ πολυτελεῖ κατανοήσας ἐλάας
οὖχ ἁψάμενον: Τί, φησίν. ὃ σοφὸς εἰς Σιχελίαν ζῶν τούτων χάριν,
νῦν παραχει-μένων οὖκ ἀπολαύεις ; Kat ὅς - ᾿Αλλὰ νὴ τοὺς θεούς,
φησί, Διόγενες, χἀχεῖ τὰ πολλὰ περὶ ἐλάας χαὶ τὰ 7 bj ^ γομίζειν εἶναι
τὸν ἄνθρωπον" ὅτε δὲ πλεύσας τῶν τρᾶπε LL LLLLLLLLLLLLLLL
—————————————————————————————————
————— 73. Diozenes anum comtam conspicatus : Si vivis, inquit,
in errore versaris ; sin autem mortuis, ne cunctare. 74. Diogenes
Cynicus, lamentante quodam, sese in peregrina terra moriturum
esse : Quid lamextaris, inquit, o stulte? Undique enim. eadem via ad
inferos est. 75. Diogenes, quum dixisset quidam : Molestum est
vivere : Non, inquit, sed male vivere. 76. Diogenes dicebat, si canes
cadaver suum lacerarent, Hyrcaniam sepulturam fore; sin vultures
esitarent, Indicam ; at si nullam hujusmodi animal accederet,
temporis beneficio pulchra se sepultura affectum iri, corpore
pretiosissimis rebus , sole et imbribus, consumto. 77. Diogenes
oratores id quidem studuisse ait, ut verbis hominum jura tuerentur;
at minime, ut juste agerent. 78. Diogenes exislimare se ait videre
Fortunam in ipsum irruentem dicentemque : As/ Aunc non potui
tetigisse canem rabiosum. 79. Erat autem acerrimus caeterorum
exagitator, ideoque Euclidis scholam demta prima littera χολήν i. e.
bilem appellabat, porro Platonis disputationem consumtionem, item.
ludos Dionysiacos magna stultorum miracula , oratores denique
turbze ministros vocabat. 80. Dicebat sibi in vita humana
gubernatores intuenti, medicos item et philosophos , animalium
omnium sollerlissimum videri hominem; contra si somniorum
interpretes contemplaretur et vates et qui istis auscultarent vel qui
gloria et divitiis superbirent, tum nihil se homine ineptius esse
arbitrari. $ 81. In ccena lauta olivas non gustare Platonem
animadvertens : Quid est, inquit , quod, sapiens qui sis, horumque
ciborum gratia in Siciliam profectus, jam tamen appositis iis non
utaris ? Tum Plato : A/ per deos, in
DIOGENIS FRAGMENTA. τοιαῦτα ἐγενόμην. Ὁ δέ- τί οὖν
ἔδει πλεῖν εἰς Συραχούσας: ἢ τότε ἣ ᾿Ἀττιχὴ οὐχ ἔφερεν ἔλάας: (
Diogenes Laertius lib. VI, 25. Scripsi ἐλάας "οὐχ ἁψάμενον, codd.
ἐλάας ἁψάμενον. Praeterea ] περὶ ἐλάας xai τὰ τοιαῦτα pro πρὸς
ἐλάας xai τὰ τοιαῦτα.) 82. Πατῶν αὐτοῦ (τοῦ Πλάτωνος) στρώματα
χεχληχότος φίλους παρὰ Διονυσίου, ἔφη" Πατῶ τὴν Πλάτωνος
χενοσπουδίαν. Πρὸς ὃν 6 Πλάτων: “Ὅσον, ὦ Διόγενες, τοῦ τύφου
διαφαίνεις, δοχῶν μὴ τετυφῶσθαι. Οἱ δέ φασι τὸν Διογένην εἰπεῖν:
Πατῶ τὸν Πλάτωνος τῦφον, τὸν δὲ φάναι" “Ετέρῳ γε τύφῳ,
Aióγένες. (Diogenes Laertius lib. VI, 26. Czeterum φίλους παρὰ
Διονυσίου intelligimus amicos a Dionysio Athenas missos. Verba
ἑτέρῳ γε τύφῳ explicat "Tertullianus Apolog. cap. 46: Ecce lutulentis
pedibus Diogenes superbos Platonis toros alia superbia deculcat.
Vere autem M. Antoninus lib. XII, 32 : ὃ γὰρ ὑπ᾽ ἀτυφία τῦφος
τετυφωμένος πάντων χαλεπώτατος.) 83. ἜΕρωτηθείς, ποῦ τῆς
“Ἑλλάδος ἴδοι ἀγαθοὺς ἄνὃρας; Ἄνδρας μέν, εἶπεν, οὐδαμοῦ, παῖδας
δὲ ἐν Λαχεδαίμονι. (Diogenes Laertius lib. VI, 27.) 81.
Σπουδαιολογουμένῳ ποτὲ ὡς οὐδεὶς προσήει. ἐπέδαλε τερετίζειν-
ἀθροισθέγτων δέ, ὠνείδισεν, ὡς ἐπὶ μὲν τοὺς φληνάφους
ἀφιχνουμένων σπουδαίως, ἐπὶ δὲ τὰ σπουδαῖα βραδυνόντων
ὀλιγώρως. (Diogenes Laertius lib. VI, »7.) 85. Ἔλεγε περὶ μὲν τοῦ
παρορύττειν xai λαχτίζειν ποτε n ——M
—————————————————————————-———————
307 ἀγῳνίζεσθαι τοὺς ἀνθρώπους, περὶ δὲ χαλοχἀγαθίας οὐδένα.
(Diogenes Laertius lib. VI, 27. De voce παρορύσσειν vide interpretes
ad Theocrit. IV, 1o. ) 86. Τοὺς γραμματιχοὺς ἐθαύμαζε ᾿Οδυσσέως
χαχὰ ἀναζητοῦντας, τὰ δὲ τὰ μὲν τοῦ ^ EI ἴδια ἀγνοοῦνκ M Ὁ τας"
xoi μὴν xai τοὺς μουσιχοὺς τὰς μὲν ἐν τῇ λύρᾳ d mL s Ἢ χορδὰς
ἁρμόττεσθαι, ἀνάρμοστα δὲ ἔχειν τῆς ψυχῆς τὰ TEE θ ἐν το Ὁ 2 E
PES Ζθη τοὺς μαθηματιχοὺς ἀποδλέπειν μὲν πρὸς τὸν ἥλιον l 3 τ καὶ
τὴν σελήνην, τὰ δὲ ἐν ποσὶ πράγματα παρορᾶν" τοὺς ῥήτορας τὰ
δίκαια μὲν ἐσπουδαχέναι λέγειν, ; ΞΜ T em πράττειν δὲ οὐδαμῶς"
ἀλλὰ μὴν xol τοὺς φιλαργύρους : esr EUM ψέγειν μὲν τὸ ἀργύριον,
ὑπεραγαπᾶν δέ. (Diogenes Laertius lib. VI, 27—26. Conf. Seneca
epist. 86.) 7 , ^ A -“ 5 , M * 87. Κατεγίνωσχε δὲ xai τῶν
ἐπαινούντων μὲν τοὺς δικαίους. τοὺς πολυχρηματίας. ( Diogenes
Laertius lib. VI, 58.) iE ; An ARCU Wie RENT, M οτι χρημάτων ἐπάνω
'etev, ζηλουντων Oz Arr SESS e ΤΟΣ : 88. Exívet δ᾽ αὐτὸν xat τὸ
θύειν μὲν τοῖς θεοῖς ὕ τὰ τῆς ὑγιείας Ὁ δειπνεῖν. Ἄγασθαι δὲ xai τῶν
δούλων, oi λαδροφαγοῦντας δρῶντες τοὺς 3 ; ἐσθιομένων.
(Diogenes Laertius lib. VI, 98.) TELE STR nid bees $9. Ἔπήνει τοὺς
μέλλοντας γαμεῖν xai μὴ qaὝ NS —P ΣΙ Ξ, ^ Ὁ »v Ὁ δεσπότας
μηδὲν ἄρπαζοιεν τῶν μοῦντας, χαὶ τοὺς μέλλοντας χαταπλεῖν xal μὴ
χαταπλέοντας, καὶ τοὺς μέλλοντας πολιτεύεσθαι xal μὴ
πολ'τευομένους, xal τοὺς παιδοτροφεῖν xal μὴ παιδοροφοῦντας, καὶ
τοὺς παρασχευαζομένους συμόιοῦν τοῖς ; ι υνάσταις χαὶ μὴ
προσιόντας. τ ^ ο quit, Diogenes, et olivis et aliis hujusmodi cibis
plerumque vescebar. Rursus Diogenes : Quid ergo Syracusas
navigare attinuit ? an. Attica olivas tunc non Jerebat ? 1 82.
Presentibus Dionysii quibusdam, quos Plato invifaverat, amicis,
Diogenes, stragulis ejus conculcatis , inanc Platonis studium sese
dixit pedibus calcare. Zvi Plato sic respondit : Quantos vero, o
Diogenes, spiritus tibi sumsisti, licet arrogantis speciem minime
prabeas? Alii autem referunt Diogeni dicenti, Platonis fastum calco :
At alio fastu, Diogenes, Platonem statim respondisse. 83.
Interrogatus, ubinam in Graecia viros fortes vidissel: Viros quidem,
inquit, nusquam, pueros vero Lacedamone. 84. Quum aliquando de
rebus gravibus disputaret nemoque audiendi studio incensus ad
ipsum. accederet , cantare insliluit ; quum igitur multi undique
convenissent, eos increpavit , quod nugas audire festinarent, seriis
aulem aures prebere contemtim morarentur. 85. Homines cerlare
dicebat de fossione et calcitratu ; de probitate autem et honestate
neminem cum alio contendere. 86. Grammaticos mirabatur in Ulixis
quidem mala inquirere, sua aulem ignorare; musicos item fides
nervis ccntendere , animi vero moribus incompositos esse; porro
mathematicos solem et lunam intuentes , quze ante pedes essent,
neglizere ; oratores etiam id quidem studuisse, ut verbis hominum
jura tuerentur, at minime , ut juste agerent; avaros denique
vituperare quidem argentum, sed tamen vehementer amare. $7. Eos
quoque reprehendebat, qui viros probos, ut pecunie contemtores,
laudarent, sed tamen pecuniosos imitarentur. 88. Commovebatur
vero etiam eorum more qui pro bona valetudine diis sacrificarent,
sed in ipsa re divina facienda bene ccenando valetudinem
negligerent. Servos quoque se mirari ajebat, qui, quum edaces
dominos viderent, nihil ciborum raperent. 89. Laudabat eos qui
uxores quidem ducturi essent, sed tamen non ducerent, et qui ad
terram appulsuri non appellerent, quique rempublicam administraluri
non administrarent, et qui pueros educaturi non edücarent , denique
qui ià darent operam, ut cum potenlibus viverent, nec tamen illos
adirent. 20.
308 ( Diogenes Laertius lib. VI, 20. lta emendandum censeo
hunc locum cum Turnebo Advers. lib. XXVI cap. 34. Nam in veteribus
libris hzc leguntur: τοὺς μέλλοντας γαμεῖν xol μὴ γαμεῖν, χαὶ τοὺς
μέλλοντας χαταπλεῖν xal μὴ καταπλεῖν, xat πολιτεύεσθαι χαὶ μὴ
πολιτεύεσθαι, χαὶ τοὺς παιδοτροφεῖν xxl μὴ παιδοτροφεῖν.) . [Ἔλεγε
δεῖν τὰς χεῖρας ἐπὶ τοὺς φίλους ἐκτείνειν μὴ συγχεχαμμένοις τοῖς
δαχτύλοις. ( Diogenes Laertius lib. VI, 29. Sententia est quam
Kuhnius his verbis expressit : non tribus aut quatuor digitis dandum
amicis , quemadmodum thuris aliquot grana aris imponi solebant,
sed plena manu et remissis digitis. ) or. Ἔλεγε τῷ Ξενιάδη τῷ
πριαμένῳ αὐτόν, δεῖν τοὺς μέλλοντας En nit Καὶ γὰρ ἰατρὸς 3 HG » -
Ace cet εἰ δοῦλος εἴη, πεισθῆναι δὲεῖν αὐτῷ. φησιν ἐν τῷ
ἐπιγραφομένῳ Διογένους , Sum MSOYISESL UL Sj πείθεσθαι αὐτῷ, εἰ
xat δοῦλος εἴη. A , ἢ χυδερνήτης * Ed6ouAog δέ E “ E T — A URS ἢ
πρᾶσις, οὕτως ἄγειν τοὺς παῖδας τοῦ Ξενιάδου μετὰ τὰ λοιπὰ
μαθήματα, ὥστε ἱππεύειν, τοξεύειν, δονᾶν., τῇ PME οὐχ σφεν» y
ἀχοντίζειν. "Επειτα ἐν ἘΣ - SCREENS ἘΞ WM] τος ἐπέτρεπε τῷ
παιδοτρίόη, ἀθλητικῶς ἄγειν, ἀλλ᾽ αὐτοῦ τοῦ ἐρυθήματος χάριν χαὶ
εὐεξίας. Κατ δὲς πολλὰ ποιητῶν x«i συγγραφέων xot τῶν αὐτοῦ ,
Διογένους" (ov δὲ οἱ παῖI ET RCM πᾶσάν τε ἔφοδον σύντομον, πρὸς
τὸ εὐμνη, 2 , 32}. Y ΕΣ ^ L2 uóveutov, ἐπήσχει,. ᾿Εν οἴχω τε
ἐδίδασχε διαχονεῖςE WE EM , qn σθαι λιτῇ τροφῇ χρωμένους, xa
ὕδωρ πίνοντας. "Ev χρῷ χουρίας τε χαὶ ἀχαλλωπίστους εἰργάζετο, xal
πχύτονας xai ἀνυποδήτους, xxi σιωπηλούς, χαθ᾽ αὗἘξῆγε δ᾽ αὐτοὺς
xot X ; ἐπὶ χυνηγεσία. Οἱ δὲ χαὶ αὐτοῦ Διογένους ἐπιμέλειαν τοὺς
βλέποντας ἐ ἐν ταῖς δὸδοῖς. CYNICORUM FRAGMENTA. ἐποιοῦντο,
xal πρὸς τοὺς ς γονέας αἰτητιχῶς εἶχον. *0 δ᾽ αὐτός φησι παρὰ τῷ
Ξενιάδῃ χαὶ γηρᾶσαι αὐτόν, χαὶ θανόντα ταφῆναι πρὸς τῶν υἱῶν
αὐτοῦ. Ἔνθα xal πυνθανομένου τοῦ Ξενιάδου πῶς αὐτὸν θάψειεν,
ἔφη" H , » Y T Ὁ "En πρόσωπον. "Too δὲ ἐρομένου" Διὰ τί; Ὅτι SE 5
μετ᾽ ὀλίγον, εἶπε, μέλλει τὰ χάτω ἄνω στρέφεσθαι. ἹῬοῦτο δὲ διὰ τὸ
ἐπιχρατεῖν ἤδ Uc Μαχεδόνας, ἢ το δὲ πιχρατεῖν ἤδη τοὺς αχεδόνας, ἢ
Ξ EN ἐχ ταπεινῶν. ὑψηλοὺς γίνεσθαι. (Diogenes Laertius lib. VI, 3o.
31. 3». Posui ἀλλ᾽ αὐτοῦ τοῦ ἐρυθήματος χάριν, codd. ἀλλὰ αὐτὸς ,
ἐρυθήματος χάριν. Pro ἐπὶ χυνηγεσία Henr. Stephanus ἐπὶ χυνηγέσια
scribi volebat. ) 92. Θαυμάζειν ἔφη, εἰ χύτραν μὲν xal λοπάδα
ὠνούμενοι σχοποῦμεν xal χομποῦμεν, ἀνθρώπου δὲ μόνη τῇ ὄψει
ἀρχούμεθα. (Diogenes Laertius lib. VI, 30.) 93. Φωνήσας ποτέ, ᾿Ιὼ
ἄνθρωποι, συνελθόντων χαθίχετο τῇ βαχτηρία, εἰπών". ᾿Ανθρώπους
ἐχάλεσα, οὐ καθάρματα. ( Diogenes Laertius lib. VI, 32.) E , P QNS
3:01 ΩΝ 94. ἰσαγαγόντος τινὸς αὐτὸν εἰς οἶχον πολυτελῆ 9 χαὶ
χωλύοντος πτύσαι, ἐπειδὴ ἐχρέμψατο, εἰς τὴν ὄψιν ἔπτυσεν, εἰπών,
χείρονα τόπον μὴ εὕρηχέναι. (Οἱ δὲ τοῦτο Ἀριστίππου φασί.) (
Diogenes Laertius lib. VI, 35.} E E. » M ' ᾿ , 95. Ἀιναπήρους ἔλεγεν
οὗ τοὺς χωφοὺς xat τυφλούς, ἀλλὰ τοὺς μὴ ἔχοντας πήραν. (
Diogenes Laertius lib. VI, 53.) 96. ΕἸἰσελθών ποτε ἡμιξύρητος εἰς
νέων συμπόσιον πληγὰς ἔλαδε. Μετὰ δὲ ἐγγράψας τὰ ὀνόματα εἰς
λεύχωμα τῶν πληξάντων, περιήει ἐξηυμένος" ὥστε αὐτοῦ 90.
Dicebat manus ad amicos non contractis digilis protendi oportere.
91. Dicebat Xeniadi, emtori suo, ipsum sibi, quamvis servus esset,
obtemperare debere. Nam et. medico vel gubernatori, si servussit,
tamen obediri oportere. Eubulus autem in libro, qui inscribitur
Diogenis auctio, ait eum Xeniadis filios ita instituisse, ut post
perceptas reliquas disciplinas equitarent, sagittarent, funda lapides
excuterent, denique jacularentur. Deinde in palzestra non.
permittebat luctandi magistro eos athletarum in morem exercere,
sed tantum ad colorem rubicundum ori inducendum et ob bonam
corporis habitudinem. Tenebant vero pueri multa poetarum
aliorumque scriptorum ef ipsius quoque Diogenis dicta memoriter ;
omnemque illis doctrinze ralionem, ut facile memoria
comprehenderetur, breviter expositam inculcabat. Domi eliam
ministrare eos docebat, vili cibo εἴ αι potu contentos. Tonsos ad
cutem incomtosque erudiebat, porro sine tunicis ac discalceatos,
tacilos etiam €t se solos inler viam intuentes. — Insuper ad
venationes €os educebat. Contra isti Diogenis ipsius curam agebant,
alque a parentibus pelebant, ut eum sibi commendatum haberent.
Idem [ Eubulus? ait illum etiam apud Xeniadem consenuisse , et fato
perfunctum ab ejus filiis esse sepultum. Ibi percontante Xeniade,
quomodo sepeliri vellet : 7n faciem, inquit. Tum illo, quie ejus rei
causa foret, quaerenle: Quoniam , inquit, paulo post inferiora
sursum vertentur. Dixit autem hoc, quia Macedones jam
praevalerent, velex humilitate in fastigium emergerent atque
attollerentur. 32. Mirari se ait, quod quum ollam quidem ef patinam
emturi diligenter intus non sine tinnitu consideremus , sola in
homine emendo externa specie contenti simus. 93. Quum clamasset
aliquando : Heu Aomines! convenissentque plurimi, baculo illos
verberavit dicens : Homines, non purgamenta , vocavi. ἥ 94. Quum
ipsum aliquis in domum magnificam induxisset, atque exspuere
prohibuisset, exscreans faciem prohibentis conspuit, locum fediorem,
in quem exspuere posset, se non invenisse dicens. At alii Aristippum
hoc fecisse auctores sunt. 93. ᾿Αναπήρους i. e. mancos, vocabat non
surdos aut cscos, sed qui peram non haberent. 96. Ingressus
aliquando semirasus juvenum convivantium cenationem verberibus
ab iis acceplus est. Postea vero eorum nomina a quibus pulsatus eral
tabelle in
DIGGENIS FRAGMENTA. αὐτοὺς ὕδρει περιέθηχε.,
χαταγινωσχομένους xat ἐπιπληττομένους. (Diogenes Laertius lib. VI,
33. Pseudodiogenes in Epistola ad Melesippum : ἤκουόν σε
λελυπῆσθαι, ὅτι τὰ ᾿Αθηναίων τέχνα πληγὰς ἡμῖν ἐνέτεινε μεθύοντα,
χαὶ δεινὰ πάσχειν, εἰ σοφία πεπαρῴνηται. Εὐ δ᾽ ἴσθι, ὅτι τὸ Διογένους
μὲν ἐπ ΡΠ ΡΤ Ὴ SA oir. &pern ós οὐχ ἡσχονθηι ἐπεὶ ὑἱὴτε ; D ER
ἤχθη σῶμα ὕπο τῶν μεθυόντων. e duda πέρυχεν ὑπὸ φαύλων, μήτε
αἰσχύνεσθαι.) Ἔλεγεν ἑαυτὸν χύνα εἶναι τῶν ἐπαινουμένων, ὡλὰ
μηδένα τολμᾶν τῶν ἐπαινούντων συνεξιέναι ἐπὶ τὴν θήραν.
(Diogenes Laertius lib .VI, 33. Est autem 2 τὴν θήραν
interpretandum de virtutis et honestatis studio, quo sensu Aristoteles
apud Athenzeum lib. XV p. 695 A dicit ἀρετά, πολύμοχθε γένει Booz
zio θήρ eux. κάλλιστον βίῳ. Sic apud Lucianum in Vitarum auctione
cap. 8 Diogenes ait : στρατεύομαι GE ὥσπερ Ἣ ραχλῆς ἐπὶ τὰς
ἡδονὰς οὐ χελευστός, ἀλλ᾽ ἑχούσιος, ἐχχαθᾶραι τὸν βίον
προαιρούμε-voc. ) 98. Πρὸς τὸν εἰπόντα, μὲν οὖν, εἶπεν, ἄνδρας, σὺ
δὲ ( Diogenes Laertius lib. VI, 33. Similiter idem 43 : Ὀλυμπίασι τοῦ
χήρυχος ἀνειπόντος, Nux Διώξιππος ἄνδρας" Οὗτος μὲν δὴ
ἀνδράποδα, ἄνδρας δὲ ἐγώ. Vid. Dion. Chrysost. orat. XI. 5. Πρὸς
τοὺς εἰπόντας" Γέ Τί ἐδ, ἔφη, εἰ δολιχὸν ἔδραμον, πρὸς τῷ» τέλει
ἔδει ces ; Πύθια νιχὼ ἄνδρας: ᾿Εγὼ r 3 NCUPS SN ανοραποῦα. ^ DS
x. gov εἰ, x«t λοῖπον ἄνες" ἀνεῖναι χαὶ μμἡ μᾶλλον ἐπιτεῖναι;
(Diogenes Laertius lib. VI, 34.} 100. Κατέλχδέ ποτε Δημοσθέ
πανδοχεί: ἃ ἀριστῶντα" " τοῦ δὲ ὑποχωροῦντος, ἐν Ἣν τὸν δήτος ox
'Tosoózo, » c y , £21 μᾶλλον ἔση ἐν τῷ πανδοχείῳ. ( Diogenes
Laertius lib. VI, 34. Sed operc pretium est cum iis quz Diogenes
prodit conferre saripta atque ex collo suspensa gerens circumibat; ita
ut illos injuria afficeret, qui idcirco vituperationem et objurgalionem
non effugiebant. 97. Canem se esse ajebat ex iis qui laudarentur;
verum laudantium neminem secum venatum exire audere. 98.
Dicenti euidam, viros se Pythiis superare : Viros, inquit, ego; tu vero
mancipia. 99. Quum ipsi diceretur : Senez es ; conquiesce igitur er
labore. Quid vero , ait, si stadium currerem , ad calcem oportere!
segni cursu et non potius incitato contendere? 100. Offendebat
aliquando Demosthenem oratorem in deversorio prandentem ; qui
quum in interiorem partem secederet : Eo magis, inquit, eris in
deversorio. , 101. Quum peregrini quidam Demosthenem videre
cuperent, medium intendens digitum : Hic, inquit, nobis est ille
populi Atheniensis rector. ἢ 909 Alianum var. hist. lib. IX cap. XIX ita
scribentem : Ἠρίστα ποτὲ Διογένης ἐν χαπηλείῳ" ἔνθα παριόντα
Δημοσθένη ἐχάλει: τοῦ ὃὲ μὴ ὑπαχούσαντος, Αἰσχύνη,, ἔφη,
Δημόσθενες, παρελθεῖν εἰς χαπηλεῖον ; xai μὴν χαὶ ὃ χύριός σου χαθ᾽
ἑκάστην ἡμέραν ἐνθάξε εἴσισι, τοὺ - , 3 * M ῃ᾽ “' ^m τοὺς ὀημοτας
MEYOV χαι τοὺς χαῦ ἕνα OT AoOv* ὅτι οἵ δημηγόροι χαὶ ot ῥήτορες
δοῦλοι τοῦ πλήθους εἰσί. Aliter. denique Plutarchus in libello
Quomodo quis suos in virtute sequenda sentire possit profectus vol.
VII pag. 260 ed. Hutten. : χάριεν γὰρ τὸ τοῦ Διογένους πρός τινα
νεανίσχον ὀφθέντα ἐν χαπηzy. ; λείῳ, χαταφυγόντα (εἶπεν)
ἐνδοτέρω oc γίνῃ.) 101. Ξένων ποτὲ θεάσασθαι θελόντων Δημοσ
θένην, τὸν μέσον δάχτυλον ἐχτείνας" ὃ ᾿Αθηναίων δημαγωγός.
(Diogenes Laertius lib. VI, 34.) 102. ᾿Εχθαλόντος δέ τινος ἄρτον χαὶ
αἰσχυνομένου ἀνελέσθαι. εἰς τὸ χαπηλεῖον" σ M Ὅσῳ γὰρ δ᾽ ; ἢ ύ
μᾶλλον ἐν τῷ χαπηλείῳ γεῖς s Οὗτος ἡμῖν, ἔφη, ἐστὶν βουλόμενος
αὐτὸν νουθετῆσαι, χεράμου ; Se S 2 τράχηλον δήσας ἔσυρε διὰ τοῦ
Κεραμειχοῦ. (Diogenes Laertius lib. VE, 35.) - » M "NN I M ^ 103.
Διιμεῖσθαι ἔλεγε τοὺς χοροδιδασχάλους" καὶ γὰρ ἐχείνους ὑπὲρ τόνον
ἐνδιδόναι ἕνεχα τοῦ τοὺς λοιποὺς ἅψασθαι τοῦ προσήχοντος τόνου.
(Diogenes Laertius lib. VI, 35.) I04. Τοὺς πλείστους ἔλεγε παρὰ
δάχτυλον patveσθαι. ᾿Ιξὰν οὖν τις τὸν μέσον προτείνας πορεύηται,
ϑόξει μαίνεσθαι" ἐὰν δὲ τὸν λιχανόν,, οὐχέτι. ( Diogenes Laertius lib.
VI, 35.) 105. Τὰ πολλοῦ ἄξια μιηδενὸς ἔλεγε πιπράσχεσθαι, χαὶ
ἔμπαλιν" ἀνδριάντα γὰρ τρισχιλίων πιπράσχεσθαι, χοίνιχα δὲ ἀλφίτων
δύο χαλχῶν. (Diogenes Laertius lib. VI, 35.) npo , Sm - Ub HnY ea
106. Τῷ πριαμένῳ αὐτὸν Ξενιάδη φησί" γε ὅπως τὸ προσταττόμενον
ἃ ποιήσεις. Τοῦ δὲ εἰπόντος" Ἄνω 102. Quum"panem aliquis
imprudenter abjecisset eumque pr:e. pudore tollere nollet, Diogenes
hominem reprehendere cupiens alligatum lagenc collum per
Ceramicum trahebat. 103. Imitari se dicebat chori magistros : illos
enim proeuntes acutius sonare, ut reliqui legitimum sonum
funderent. 104. Plérosque dicebat propter unum digitum pro insanis
haberi. Si quis igitur medio digito porrecto incederet, eum desipere
videri; sin autem indice porrecto, sapere. 3 105. Pretiosissima
quaeque gratis constare ajebat et contra ; statuam enim tribus
drachmarum millibus vendi, polentze vero cheenicem duobus zereis.
106. Xeniadee qui ipsum emerat : Agedum, inquit, fac quod
praecipitur. Qui quum ei opposuisset illud : Sursum fIuun! amnium
fontes, respondit : A/ si medicum ager
310 E ποταμῶν χὼρ οὔσι zat εἰ δὲ ligi v, ἔφη, Mis ίω νοσῶν,
οὐχ ἂν αὐτῷ ἐπείθου, ἀλλ᾽ εἶπες Xv , ὡς" ἄνω ποταμῶν χωροῦσι
παγαί; ( Diogenes Laertius lib. VE, 36. Scripsi: ὃ ποιήσεις, codd.
ποιήσης. ---- ἢ ὡς ; codd. ὡς zv. — Est autem Euripidis in Medea
versus 411 : ἄνω ποταμῶν ἱερῶν χωροῦσι παγαί, xot δίχη xoi πάντα
πάλιν στρέ-qui postea in proverbii consuetudinem : παροιμία ἐπὶ τῶν
S NE ' ἐπειδὴ οἵ ποταμοὶ φεται, venit. Zenobius Centur. HI, 56
ὑπεναντίως λεγομένων ἢ γενομένων, ἄνωθεν χάτω ῥέουσιν, οὐ
κάτωθεν ἄνω.) 107. Ἤθελέ τις παρ᾽ αὐτῷ φιλοσοφεῖν" ὃ δέ οἵ
σαπέρδην δοὺς φέρειν, ἐποίησεν ἀχολουθεῖν. Ὥς δ᾽ ὑπ᾽ αἰδοῦς ῥίψας
ἀπῆλθε, μετὰ χρόνον ὑπαντήσας αὐτῷ χαὶ γελάσας λέγει, Τὴν σὴν
χαὶ ἐμὴν φιλίαν σαπέρδης διέλυσε. Διοχλῇς δ᾽ οὕτως ἀναγράφει.
Εἰπόντος τινὸς ᾿Ἐπίταττε fv, Διόγεν VEG, ἀπαγαγὼν αὐτὸν 3 αὐτῷ: 2
M ἀνησαμένου δέ, Τὴν ἡμιωφολίου τυρὸν ἐδίδου φέρειν, σήν, ἔφη,
xx ἐμὴν φιλίαν ἡμιωδολίου τυρίον διαλέλυχε. (Diogenes Laertius lib.
VI, 36.) 108. Θεασάμενός ποτε παιδίον ταῖς χερσὶ πῖνον ἐξέῤῥιψε τῆς
πήρας τὴν χοτύλην, εἰπών: Παιδίον με νενίχηχεν εὐτελείᾳ. ᾿Εξέδαλε
δὲ χαὶ τὸ τ τρυδλίον, διμοίως παιδίον θεασάμενος, ἐπειδὴ χατέαξε τὸ
σχεῦος, τῷ χοίλῳ ἄρτου Ψωμίῳ τὴν φαχῆν ὑποδεχόμενον.
(Diogenes Laertius lib. VI, 37. Scripsi τῷ χοίλῳ ἄρτου Vou», codd. τὸ
κοίλῳ ἄρτῳ τοῦ Ψωμίου. Cf. Plutarchus in libello Quomodo quis suos
in virtute sequenda sentire possit profectus vol. VII pag. 254 ed
Hutten. Simplicius ad Epicteti Enchirid. cap. 46 p. 273 ed. Salmas.
Seneca Epist. 9o. Hieronymus adv. Jovinianum lib. II. Huc spectat.
Antiphili epigramma. An180]. lib. V : Ἢ πήρη χαὶ χλαῖνα, xaX ὕδατι
πιληθεῖσα Μᾶζα, xxi fj πρὸ ποδῶν ῥάδδος ἐρειδομένη. CYNICORUM
FRAGMENTA. Καὶ δέπας ἐκ κ χεράμοιο σοφῷ χυνὶ μέτρα βίοιο "Age
χὴν τούτοις ἦν τι περισσότερον. Κοίλαις γὰρ πόμα χερσὶν ἰδὼν
ἀρύοντα βοώτην, Εἶπε: Τί χαί σε μάτὴν, ὄστραχον, ἠχθοφόρουν; In
eandem sententiam Ausonius Epigr. 53 : Pera, polenta, tribon,
baculus, scyphus, arcta supellex [βία fuit Cynici : sed putat hanc
nimiam. Namque cavis n cernens potare bubulcum, Cur, scyphe, e,
dixit, gesto Supervacntm ?) 109. Συνελογίζετο δὲ x«i οὕτως: Τῶν
θεῶν ἐστι πάντα" φίλοι δὲ οἱ σοφοὶ τοῖς θεοῖς" χοινὰ δὲ τὰ τῶν
φίλων: πάντα ἄρα ἐστὶ τῶν σοφῶν. (Diogenes Laertius lib. VI, 37.)
10. Θεασάμενός n τε γυναῖκα ἀσχημονέστερον τοῖς προσπίπτουσαν,
βουλόμενος αὐτῆς περιελεῖν τὴν δεισιδαιμονίαν, προσελθὼν εἶπεν:
Οὐχ εὐλαδῇ, ὦ γύναι, μἡ ποτε θεοῦ ὄπισθεν foci) τος (πάντα γάρ
ἐστιν «-m αὐτοῦ πλήρη) icy: ἡμονήσης ; ( Diogenes Laertius lib. VI,
37.) ur. Τῷ 'AcxXazu) ἀνέθηχε πλήκτην στόμα πίπτοντας ἐπιτρέχων
συνέτριδεν. ( Diogenes Laertius lib. VI, 38.) 113. Εἰώθει λέγειν, τὰς
τραγιχὰς ἀρὰς αὐτῷ συνὴνTU ἔέναι" εἶναι γοῦν" LM ὃς τοὺς ἐπὶ
Ἄπολις, Got πατρίδος ἐστερημέ t6, ἄοιχος, πατρίδος ἐστερημένος,
πτωχός, πλανήτης, βίον ἔχων τοὐφ᾽ ἡμέραν. ( Diogenes Laertius lib.
VI, 38. Quod idem refert /Elianus var. hist. lib. ΠῚ cap. 29 his verbis :
“Διογένης ὃ Σινωπεὺς συνεχῶς ἐπέλεγεν ὑπὲρ ἑαυτοῦ, ὅτι τὰς Ex
τραγῳδίας ἀρὰς αὐτὸς ἐκπληροῖ χαὶ ὑπομένει" εἶναι γὰρ πλάνης,
ἄοικος, πατρίδος ἐστε ρημένος, πτωχός, δυσείμων, βίον ἔ Ey ov
ἐφήμερον.) 113. Γἔφασχεν ἀντιτιθέναι τύχη μὲν ν θάρσος, νόμῳ δὲ
φύσιν, πάθει δὲ λόγον. à emisses, non obtemperasses illi, sed.
diceres : Sursum fluunt amnium fontes ἢ 107. Quidam sub Diogene
magistro philosophari volebat, cui illé saperdam gestandum dedit et
se sequi jussit. Qui quum pudore commotus abjecto pisce abiisset,
aliquanto post Diogenes ei occurrens ridensque : Tuam, inquit, e£
meam amicitiam saperda dissolvil. Diocies autem sic rem perscribit.
Dixerat illi nescio quis : Impera nobis, Diogenes. Tum ille abducto
vilem caseum ferendum dedit. Verum isto hoc detrectante : Tuc,
inquit, et meam amicitiam vilis caseus dissolvit. 108. Quum esset
aliquando puerum cavis bibentem manibus intuitus, cotylam e pera
ejecit dicens : Puer me frugalitate superavit. Ejecit etiam calinum,
quia item puerum, vasculo fracto , vidisset concavo panis frusto
lenLes coctas excipere. 109. Ratiocinabatur vero etiam sic : Omnia
deorum sunt: diis autem amici sapientes sunt : amicorum vero
cuncta communia : omnia ergo sunt sapientum. 110. Conspicatus
aliquando mulierem indecore coram diis prostratam eamque
superslitione ievare cupiens, accessit propius illamque sic allocutus
est : Non vereris , mulier, ne forle stante a tergo deo / ejus enim
emnia plena sunt) parum decenter te geras? 111. Gallum pugnacem,
qui alios humi prostratos incursu conferebat, /Esculapio sacravit.
112. Solebat dicere, tragicas exsecraliones sibi evenisse; esse enim
se exsulem, domo ejectum, patria extgrrem, pauperem, palanlem,
vitam in dies habentem. 113. Ajebat se opponere fortunze quidem
confidentiam, ! legi vero naturam , perturbationi denique rationem.
DIOGENIS FRAGMENTA. (Diogenes Laertius lib. VI, 38.) In,
Ἔν τῷ Κρανείῳ ἡλιουμένῳ αὐτῷ Ἀλέξανδρος ἐπιστάς φησιν’ Αἴτησόν
με ὃ θέλεις" καὶ ὅς, ᾿Αποσχότησόν μου, φησί. (Diogenes Laertius lib.
VI, 38. Cf. Plutarcb. vit. Alex. cap. 14 ; Simplicius ad Epictet, cap. 21
Ρ- 123 ed. Salmas ; Valerius Maximus lib. Εν 58. Cicero Tuscul. V,
aur) n5. Maxo& τινος ἀναγινώσχοντος, καὶ πρὸς τῷ τέλει τοῦ βιδλίου
ἄγραφόν τι παραδείξαντος, Θαῤῥεῖτε, ἔφη, ἄνδρες" γῆν ὁρῶ. (
Diogenes 1 Laertius lib. VI, 38.) 116. Πρὸς ᾿ τὸν συλλογισάμενον, ὅτι
κέρατα ἔχει, ἁψάμενος τοῦ μετώπου, ᾿Εγὼ μέν, ἔφη, οὐχ δρῶ.
Ὁμοίως xal πρὸς τὸν εἰπόντα, ὅτ: χίνησις οὐχ ἔστιν, ἀναστὰς
περιεπάτει. ( Diogenes Laertius lib. VI, 39. Agitür hic de syllogismo
quem Hieronymus in epist. 83 cornutum vocat, velut : quod non
perdidisti , habes; atqui cornua mon. perdidisti, ergo cornua habes.
l]ta ratiocinanti quum respondere posset Diogenes : quod perdidi ,
non habeo; atqui cornua, si quando habui, perdidi, ergo cornua non
habeo, maluit re factoque quam verbis et argumentatione eum
refutare. Caeterum quod ad ultima ὁμοίως xxi τὸν εἰπόντα xA.
attinet, de ipso. Diugene interpretanda sunt, qua de Cynico quodam
Sextus Empiricus Pyrrhonic. Hypot. lib. ΠῚ cap. 8 in hunc modum
scribit : διὸ x«i τῶν Κυνιχῶν τις ἐρωτηθεὶς χατὰ τῆς χινήσεως λόγον,
οὐδὲν ἀπεχρίνατο' ἀνέστη ὃ δὲ καὶ ἐδάδισεν" ἔργῳ xo διὰ τῆς
ἐνεργείας παριστάς, ὅτι ὑπαρχτή ἐστιν ἣ χίνησις.) 17. Πρὸς τὸν
λέγοντα περὶ τῶν μετεώρων" lloσταῖος, ἔφη, πάρει ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ
: (Diogenes Laertius lib. VI, 39. ) 118. Εὐνούχου μοχθηροῦ
ἐπιγράψαντος ἐπὶ τὴν οἷχίαν- Μηδὲν εἰσίτω χαχόν- Ὃ οὖν χύριος,
ἔφη, τῆς οἰχίας ποῦ εἰσέλθη: —————————————————*
114. Apricanti ipsi in Craneo quum Alexander superverisset, ait :
Pe/e a me quod vis. Atille : Noli, inquit, mihi umbram facere. * 115.
Diu multumque aliquis legerat, quumque in fine libri nibil amplius
scriptum esse ostendisset, Diogenes . Bono, inquit, animo este, viri ;
jam terram video. 116. Homini argumentis quibusdam colligenti ,
Diogenem habere cornua, manu frontem contrectans : Equidem,
inquit, illa non animadverto. Similiter quodam motum esse negante,
surgens deambulabat. 117. De superis ac coelestibus disscrenti : €st,
inquit, quum de calo descendisti? 118. Quum eunuchus quidam
Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade
Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.
ebookname.com