0% found this document useful (0 votes)
582 views98 pages

Waywaya 2012

Waywaya is the official literary folio of The Manila Collegian, the official student publication of the University of the Philippines Manila.

Uploaded by

AVPMOLO
Copyright
© © All Rights Reserved
We take content rights seriously. If you suspect this is your content, claim it here.
Available Formats
Download as PDF, TXT or read online on Scribd
0% found this document useful (0 votes)
582 views98 pages

Waywaya 2012

Waywaya is the official literary folio of The Manila Collegian, the official student publication of the University of the Philippines Manila.

Uploaded by

AVPMOLO
Copyright
© © All Rights Reserved
We take content rights seriously. If you suspect this is your content, claim it here.
Available Formats
Download as PDF, TXT or read online on Scribd
You are on page 1/ 98

Waywaya FINAL.

indd 1

10/15/2012 2:22:24 PM

Waywaya FINAL.indd 2

10/15/2012 2:22:26 PM

Waywaya FINAL.indd 3

10/15/2012 2:22:28 PM

Copyright 2012 by The Manila Collegian


Waywaya is the official literary folio of
The Manila Collegian, the official
student publication of the University of the
Philippines Manila.
All works are original. Copyrights for all
the articles and artworks belong to the
respective authors and/or artists. No
part of this literary folio may be reprinted
or reproduced in any form without prior
consent of authors and/or artists.
The Manila Collegian may be reached thru:
The Manila Collegian
4th Floor Student Center Building
University of the Philippines Manila
Padre Faura corner Ma. Orosa Streets
Ermita, Manila
[email protected]
www.facebook.com/themanilacollegian
www.twitter.com/mkule
Member:
College Editors Guild of the Philippines
(CEGP)
Solidaridad - UP Systemwide Alliance
of Student Publications and Writers
Organizations

Waywaya FINAL.indd 4

10/15/2012 2:22:29 PM

Para sa patuloy na
pagsulong ng
malayang kaisipan.

Waywaya FINAL.indd 5

10/15/2012 2:22:30 PM

Waywaya FINAL.indd 6

10/15/2012 2:22:31 PM

nilalamanWayway
mensahe mula sa
punong patnugot

09

tula

11

Magpakailanmang Silahis / Elehiya / El


Sufrimiento de La Patria / De-Tulak na
Tahanan / December 31 / Tears in My
Hand / Kung Mahal Mo, Paano Na? /
Infidel / Act 2. Syllepsis / Ang Tatlong Antas
ng Sakripisyo / Caf Comforts / Pighati
/ Prologue / Salamat, Ina / Alimuom / A
Prisoner In My Own World / Broken Beyond
Repairs / Panaghoy ng Isang Taong Grasa /
Curtains and Tales

sanaysay

maikling kuwento

57

Kung Ikaw ay Masaya / Eroplanong Papel /


Feb 20, 2012: Reverie and Recovery / Dear
President / An Eye for an Eye / A Survivors
Guilt / Bus Reveries: Hostage-Taking

grafiks

83

Argumento / Kapricho / Silip sa Utak /


Brawling Principles / Galaw / Women
Bound / Hallway / Proletariats Will Rule

35

Blaming the Roses / Eh Kasi May Mga


Mata Ako / A Mug of Hot Chocolate /
Apat Na Sulok Ng Pagtunganga / Dyipni:
Repleksyon ng Lipunang Pilipino / Things
You Wish Someone Told You When You
Were An Undergrad / To Let This Drown

pasasalamat

Waywaya FINAL.indd 7

95

10/15/2012 2:22:33 PM

Waywaya FINAL.indd 8

10/15/2012 2:22:33 PM

Mensahe mula sa

Punong Patnugot

akatanghod ako sa aking lumang


laptop habang tinitipa ang mensaheng
ito. Higit dalawampung beses ko na
itong tinatangkang tapusin ngunit kahit
isang talata ay hindi ko pa natatapos.
Mahirap kasi para sa akin na tumbasan ang
mga akdang tinipon sa pinakabagong edisyon
ng Wayawaya. Hitik ang edisyong ito sa mga
kwentong puno ng aral, karanasan, kamulatan
at mahusay na estilo at pamamaraan ng
pagsusulat. Patunay rin ang Waywayang ito na
buhay at matingkad ang kultura ng panitikan sa
UP Manila, taliwas sa inaakala ng marami.
Marahil nais ko lang bigyang-diin ang
kahalagahan ng The Manila Collegian sa buhay
ng isang Iskolar ng Bayan sa unibersidad.
Sa loob ng higit dalawang dekada, ang
pambihirang tapang at talas ng pahayagan
ang nagsilbing patnubay ng bawat estudyante
sa mga isyung kinaharap ng unibersidad.
Hanggang sa kasalukuyan, bukod-tangi pa rin
ang The Manila Collegian sa pagbibigay ng
kaukulang serbisyo sa mga Iskolar ng Bayan at
sambayanang Pilipino.
Ngunit nakalulungkot isipin na kasabay ng
pagsalubong ng pahayagan sa ika-dalawaput
limang kaarawan nito ay siya ring panahon
ng kanyang pagkakasadlak sa kakulangan ng
pondong sumusuporta sa regular na operasyon
nito. Sa sandaling mawala ang opisyal na
pahayagan ng mga mag-aaral ng UP Manila,
malaki ang mawawala sa mga kawani nito,
lalo na ang bukal ng impormasyon na buong
pusong pinupunuan ng The Manila Collegian.

Waywaya FINAL.indd 9

Sampu ng aking mga kasamahan sa pahayagan,


nais naming iparating sa lahat na tangan ninyo
ngayon sa inyong mga kamay ang pinakabagong
edisyon ng Waywaya na ang pangunahing
layunin ay paigtingin ang diwa at kamalayan
ng mga kawani ng UP Manila at ipaabot sa
bawat isa ang suliraning bumabagabag sa
publikasyon. Kritikal ang panahong ito: ngayon,
higit kailanman, kailangan ng The Manila
Collegian ang ating pang-unawa at tulong
upang ganap na magampanan at maitaguyod
ang responsable at malayang pamamahayag.
Para sa nagdaang dalawaput limang taon
at sa susunod pa,

JEO ANGELO CHICO ELAMPARO


Punong Patnugot
The Manila Collegian, 2011-2012

10/15/2012 2:22:35 PM

BON VOYAGE
EHCEL HURNA

Waywaya FINAL.indd 10

10/15/2012 2:22:37 PM

Waywaya FINAL.indd 11

10/15/2012 2:22:38 PM

Waywaya FINAL.indd 12

10/15/2012 2:22:38 PM

Tula
MAGPAKAILANMANG SILAHIS
SHERWIN ANDREW M. LUCERO

Sa pagsinag ng bukang-liwayway, mga matay mamumulat,


Maghahanda sa paglalakbay, minutot oras na pagbabalat,
Mula sa dugong Pilipino, malalantad ang anyo,
Tunay na pagkatao, isang pusong Manileo.
Ang pakikibaka sa pagsubok ng hirang na pamantasan,
Ay katulad ng pagbabagtas sa daang-bakal at lansangan,
Bawat araw, taglay ang talino at katapangan,
Walang humpay, Dayon!, tangan ang pagkakakilanlan.
Mga pagluha sa sipnayan at paghalakhak sa tanghalan,
Magkaibang mundo, di tulad ng mga bigkis sa kapnayan,
Ang paglalakbay sa kasaysayan at tagisan sa pilosopiya,
Ay kasing-tamis ng kundiman ng wikang malaya.
Minsay napaupo kasama ang mga pusang malugod,
Tumingala sa kagila-gilalas na bantayog ng pahinungod,
Gayundin sa mayuyuming kalapati sa kanyang kinatatayuan,
Mga gamot ng kalikasan, mga sugo ng kapayapaan.
At sa aking pagbabalik, sa pagsapit ng takipsilim,
Marami nang napagtanto, akong Iskolar na taimtim,
Huwag kalilimutang i-alay, taas-noong pag-asa ng bayan,
Ang magandang silahis ng katauhan, mabubuhay kailanman.

Sherwin Andrew M. Lucero is a 2nd year BS Physical Therapy Student at the


College of Allied Medical Professions. This piece won 2nd place in the poem
writing contest organized by the Department of Arts and Communication last
2010, with the theme UP Manila Ako.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 13

13

10/15/2012 2:22:39 PM

Tula
ELEHIYA

(Alay Sa Mga Inaalipustang OFW)


VICTOR FREDERICK O. SERNA

Dagundong
Maugong
Piyesta ng taon
Lobo at kahon
Itim na lupon
Bandang pasulong
Panyong asul
Maputing ibon
Sayang pabulong
Kandilang pumpon
Bulaklak at dahon
Batong pinukol
Kotseng patapon
Hukay na paalon
Masayang
Pagsalubong

Victor Frederick O. Serna is a first year BA Behavioral Sciences student.

14 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 14

10/15/2012 2:22:40 PM

Tula
EL SUFRIMIENTO DE LA PATRIA
JOHN PSALMUEL VELARDE CHAN

Magmula pagkabata kayoy aking inaruga,


Inyong layaw sinunod, puspusang kinalinga,
Ngunit anong hinantungan ng lahat ng ito?
Wala ni katiting na napala, aking pagbanat ng buto.
Mas ninais nyo pang mahalin ang iba,
Pagkamuhi, pagmamaliit, pagtingin nyo sa Ina,
Akong nilapastangan ng tatlong mga taga-ibang bayan,
Si Miguel, Si William at si Yamashitang mga gahaman.
Maria? Gabriela? Naway magbalik kayo!
Mga butihin kong anak, abay sagipin niyo ako!
Pepe? Andres? Nasaan na kayo?
Nang mamulat sa katotohanan, itong mga kapatid nyo!

John Psalmuel Velarde Chan is a 1st year BA Political Science student.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 15

15

10/15/2012 2:22:40 PM

Tula
DE-TULAK NA TAHANAN
JOHN PSALMUEL VELARDE CHAN

Abay halina po kayo sa munti naming tahanan,


Maliit man at payak, kayo ditoy maghapunan,
Makipagkwentuhan sa amin at magpalipas-oras,
Magpakabusog sa pagkain, habang sikmuray kumakaripas.
Hindi man dine ga-hacienda ka laki,
Dito kayoy siguradong mawiwili,
Lahat makahihimlay nang mahimbing,
Dito sa bahay naming itinuturing.
Halinat makikain dito sa aming bahay,
Pagkat bukas makalaway kami na maglalakbay,
Tatahak ng bagong landas, susuyurin ang hangganan,
Para ipagpatuloy ang pakikipagsapalaran.
Ngunit tila gumagabi na, aming mga bisita,
Dito muna magpalipas ng oras at magpahinga,
Malambot ang sahig, na nagsisilbi ring unan,
Habang magdamag po tayong nakatitig sa buwan.

John Psalmuel Velarde Chan is a 1st year BA Political Science student.

16 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 16

10/15/2012 2:22:41 PM

Tula
DECEMBER 31
MICHIKO MANALANG

Heres to all of usto you and me


to the wine left undrunk and letters unwritten
to universal homosexual tendency
to hours of waiting, waiting. were sitting
by the window wishing things were
different; or maybe the same if not
for the things that haunt and linger
and are beloved for longer than wed like.
Heres to all the things we had to learn
to love, and the things we loved instantly;
to things that took seconds to crash and
burn
and crash again; were we really so greedy?
To blue nails and green bottles and the drugs
with which we entertained ourselvesoh,
those moments we floated in and regretted
so
soon after, and for longer than wed guessed.

Heres to the photographs and the journals,


and the comings and goings of all the others;
the selfishnesswe eventually forgot it all,
though we often question why we bother
with any of it, and so soon we tire of living
and life as we understand it. But what is there
to understand in this macrame scheme of
people
that goes on for much, much longer than
wed like?
Yet in what seem to be seconds, its gone;
and we wonder where it all went and how we
could
have possibly believed that evil had won
and taken over most of what we owned. we
stood,
still stand, fools. There was something to be
had after all, well say, its all we ever say
when we pass that homeless man who has no
idea
that for others, it went by so much sooner
than theyd hoped.

Michiko G. Manalang, 19, is currently a BA Area Studies junior at the University


of the Philippines Manila. Though born and bred in the metro, she traces her roots
to Mexico, Pampanga and is mighty proud of her heritage and her self-proclaimed
aptitude in the kitchen its in her blood.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 17

17

10/15/2012 2:22:41 PM

Tula
TEARS IN MY HAND
ontherun

Like tears in my hand


Like the hourglass and its sand
Like the crying window on a rainy day
Like that white lilac you threw away
They trickle down slowly
Ever so slowly
Taking their time, knowing that
You could never have them back.
Like water down a gutter
Like the gulleys and their sputter
Like the setting sun across the bay
Like the creaking roof that will give way
They go down slowly
Ever so slowly
Taking their time, knowing that
All of this, is inevitable
Like the sinking Titanic
Like the change to acceptance from panic
Like the lullabies that near their end
Like the heart that would never mend
They go down slowly
Ever so slowly
So the climax is but a wistful slumber
And their tears are but sand in an hourglass
And their hearts are but setting suns across the bay.

ontherun is a writer from


the College of Allied Medical
Professions. This is his first time
submitting a post to Waywaya but
he has been writing poems since
Grade 5. He likes listening to any
kind of music, eating any kind
of food, and reading any kind of
book, as long as its interesting.

18 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 18

10/15/2012 2:22:42 PM

Tula
KUNG MAHAL MO, PAANO NA?
ZENIA VELASCO

Kung ang ulan ay bumuhos ng Marso


Kung ang tula ay maubusan ng berso
Kung ang trapik sa Taft ay biglang maglaho
Paano na?
Kung ang taho ay mawalan ng sago
Kung ang UP ay maubusan ng estudyanteng matatalino
Kung ang snatcher sa Pedro Gil ay biglang tumino
Paano na?
Kung si Oble ay biglang nag-kimono
Kung ang damit moy hindi na sayat baro
Kung ibang wika na ang kinakanta at binibigkas mo
Paano na?
Kung ang bilog mong mga mata ay pilit mong itinatago
Kung ang itim na buhok moy naging kulay na ng daing na tuyo
Kung ang labi moy kakulay na ng sahig kung san ka nakatayo
Kung pinipilit mong maging kulot ang dulo ng buhok mo
Paano na?
Kung hindi na si Nora Aunor ang idolo mo
Kung si Geum Jan Di nalang ang laman ng telebisyon mo
Kung ikinahihiya mo na ang balat mo na kakulay ng sanga ng puno
Kung wala na ang dilaw sa mga kulay ng bandila mo
Paano na?
Malalaman pa ba niyang mahal mo siya?
Zenia Zsanyl B. Velasco is a 2nd year BA Philippine Arts student.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 19

19

10/15/2012 2:22:43 PM

Tula
INFIDEL
KEA B.

Bodice in the dark


Pacing slow, fast slow
Deep breaths, lamps on
Where do I go from here?
Nightmare beyond sleep
Befallen man was hers
Panic and black curse
Spun and woven.
Knife.
Chills cushioned the window
Sweat turned to blood
Pain awaited searing
She screamed.
Heard none.
Lifeless.

Kea B. is an 18-year old paperback junkie who never had a new haircut. My
thoughts ran amok. Excuse me as I need to chase them using a pen.

20 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 20

10/15/2012 2:22:44 PM

Tula
ACT 2. SYLLEPSIS
GEMINI

Only you

Never will it be a show

Vow that was just sent ashore

Everlastingly will be heavens-worth

Tryst weve both been looking for
Only I

Sonnet you wrote for all to decipher

Serenade you sang for me to consider

Solitaire ignored for us to muster

Solstice love on eternal summer
Only we

Promises were not made to be broken

As memories were not made to be stolen

And if ever to you I lose my faith

Id rather be left than be in vain

Gemini is a BS Biochemistry student at the College of Arts and Sciences, with


student number 2009-51878. This poem was written on May 8, 2008.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 21

21

10/15/2012 2:22:44 PM

Tula
ANG TATLONG ANTAS NG SAKRIPISYO
GIAN LOUIS B. CORONEL

Pagod.
Ramdam ang init at sakit na nanunuot sa katawan.
Pumapasong parang apoy sa bawat litid at kalamnan.
Lumalagablab. Nagpupusalan.
Ngunit nagdadagdag kahasaan sa bawat karanasan
Luha.
Sa lungkot at sayay katuwang, kasama.
Ngunit sa akin yatay ipinagkait ang pagpatak niya.
Bakit nga ba ang pag-iyak ay binura saking katha
At tinalikuran itong yagit na kailangang mapayapa?
Dugo.
Simbolo ng buhay, pagsibol, pag-asa
At dumadaloy sa katauhan ng bawat nakadarama.
Subalit bakit mula sa ugat ay umagos ito sa lupa?
Nagtaksil sa iyong kapwa sa isang usal ng salita.

Ang awtor ay isang 3rd year BS Biochemistry student sa CAS. Mula sa mumunting
bayan ng Hagonoy, Bulacan.

22 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 22

10/15/2012 2:22:45 PM

Tula
CAF COMFORTS
VINCENT GREGORY Y. YU

The swirling of steam


as it spirals to the ceiling
like a ballerina twirling
in numberless pirouettes
gives life to the cup
growing cold in your
bare rugged hands.
You whisper in the simmer,
through alternating sips
and silence, the stories
that once pervaded
the cursory pathways
crafted on your skin.
In this meager setup,
you regale, I remember;
you imply, I imagine;
and our cities of sorrow,
callow shores, sunsets,
country sides, stars,
communal settings
rise with the smoke
to the overhead chandelier.

Over the prancing


and brazen glancing
of customers and cats
on the sidewalk,
you become the idea
and I, your mural
of childhood caricatures
lusting for life,
longing for longevity.
But once more,
once the door opens
to welcome the newest
buyer, your eyes betray
a hunger for hours
of solitude, for song
and symphonies and speech,
and so you slither back
to your cheap comforts
and coffee.

The author is a member of the UP College of Medicine Class of 2016 as a direct entrant
of the INTARMED program. He was awarded 2nd Prize in the 2009 Palanca Awards for
Literature Kabataan Essay in English and was one of the sixteen Most Outstanding
Student Journalists of the Philippines of 2009 by the Department of Education.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 23

23

10/15/2012 2:22:45 PM

Tula
PIGHATI*

GIAN LOUIS B. CORONEL

Ilang taon ang lumipas, ilang sandali ang nagdaan


Ilang oras ang nasayang sa tiyak na kaganapan
Ilang araw ang naglahong tila bula sa kalawakan
Isang buhay ang nawala nang hindi namamalayan
Kay tagal kong ninais na ikay mahagkang muli
Kay tagal kong ginusto na makita ang iyong ngiti
Ngunit kailan pa makakamit itong mumunting mithi
Kung ikay tuluyang nawala dito sa aking tabi
Inang, di ko man lamang namalayan ang iyong pagpanaw
Pagkat akoy isang yagit na pagkalayo-layo ang tanaw
Patawarin mo yaong apo na sa kanyang pagkamababaw
At intindihin ang kapangahasang nagawa noong araw
Hindi ko ninais na mawala sa iyong piling
Hindi ko rin ginustong sa karangyaay malasing
Ngunit hindi sinasadyang gayon nga ang maging dating
Kayat tiyak na pagpapatawad ang aking hinihiling

24 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 24

10/15/2012 2:22:46 PM

Tula

Nais kong muling mayakap ang iyong mapagpalang kamay


Na sa akiy nagtatanggol at laging umaagapay
Nais kong muling maamoy samyot bango mong tunay
Na nariyan sa paligid kung kailangan ng karamay
Ngunit hindi ko na mababawi iyong buhay sa Kanya
Hindi ko na muling makukuha sandaling ninakaw sa paglaya
Kung anut anumay wala na akong magagawa pa
Pagkat Diyos na ang nagsabi, Panginoon na ang nagdikta
Hindi ako makaiyak kahit nais kong lumuha
Bagkus, bato na ang puso kong sawa nang mabahala
Ngunit ilang dagat man ang iluha nitong mga mata
Hindi ko na maibabalik yaong buhay na nawala na
Nasaan ka man naroroon, saan ka man nananahan
Ipinagdadasal ko ang iyong tiyak na katahimikan
At maging nagbabagang damdamiy magkaroon ng kapayapaan
Naway makarating ka nang maluwalhati sa iyong paroroonan

*para sa aking Inang na namaalam noong Setyembre 12, 2011.

Ang awtor ay isang 3rd year BS Biochemistry student sa CAS. Mula sa mumunting
bayan ng Hagonoy, Bulacan.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 25

25

10/15/2012 2:22:47 PM

Tula
PROLOGUE
CLAUDINE LUKBAN

The bluish gray of velvet sky


Sink into an orange hue
The missiles of tomorrow fly
And soon is lost in the blue
The trees are green and red ablaze
And the ruined stillness fills the air
A birth of dark abyss is made
And vanishes what was there
While iron giants walk the earth
And mark to lay their claim
Wild cries from heaven is the search
For salvation and for blame
Downcast a moral hand to teach
And point out our mistakes
The martyred fallacy of what they preach
Slaughter us when wide awake.

Claudine Lukban is a third year BS Public Health student and worcrastinator/


workaholic who cooks, doodles and writes as a form of stress-relief. She enjoys
event and project planning, teaching/studying sign language, looking for eggs in
stool samples and earning money.

26 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 26

10/15/2012 2:22:47 PM

Tula
SALAMAT, INA
BEANCA JHANINE

Ikaw ay nag-iisa sa mundong ito,


Hindi mapantayan ng kahit na sino
Sa tuwing nadarapa, ikay nariyan,
At kailanmay di ako iniwanan.
Masuwerte nga kung ako ay turingan,
Pagkat pag-aarugay di mapantayan
Ang tanging hangad moy aking kabutihan
At ang sakripisyo moy di matumbasan,
Sa tuwing akoy kanilang aapihin,
Itoy hinding-hindi mo palalampasin,
Ang pag-ibig mo ay walang kasinwagas
Ikaw ang inspirasyon at tanging lakas
Sa pusoy nakaukit ang bawat turo,
Di malilimot ang iyong sakripisyo.
Mahal kong ina, sanay wag kang mangamba,
Sapagkat ako ay handang suklian ka.

Beanca Jhanine was a 2nd year Organizational Communication major when this
was written. She was a former editor-in-chief of Ang CIer and incumbent news
correspondent of The Manila Collegian.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 27

27

10/15/2012 2:22:48 PM

Tula
ALIMUOM
AJ JOSE

Ligtas sa likod ng salamin habang pinapanood


Kung paano pagtangkaang burahin
Ng tubig ang kalupaan
May kayamutan na nakasubaybay
Sa pagpurga ng daluyong
Sa kanyang pagpapalayas sa mga salot
At paglunod sa mga karumihan
Na dala ng mga ito
Biglang dadalawin ng aliw
Sa pagsaksi sa kakatwang
Pagkukumahog ng mga tao
Sa kanilang pagtatago sa ulan
Na tila nais lamunin ang kanilang mga katawan
Bilang ganti sa mga salang gawa ng mga ito
Pagbawi nang may halong lupit
At pandidiring tagos sa pandamdam
Sa isang banda
Ang samyo ng lupa
Na bumabati sa halik
Ng libo-libong mga patak
Ang mga bulaklak na naguunahan
Sa basbas ng ulan
At tila nagsusumbong
Ng mga kabuktutan
At kasamaan
Na kanilang namamasdan
Sa araw-araw
Na pagmamatyag sa ating lahat
Sa ating pobreng pamumuhay sa mundong hiram
Isang kabalintunaan sa mga mata
Ng isang baliw

28 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 28

10/15/2012 2:22:48 PM

Tula

At gaganti ang ulan


Ang daluyong ay mahihinog
At magiging ganap na delubyong
Walang sinasanto
Isang nagaalab na galit
Na naghihiganti para sa berdeng mundong
Unti-unting kinakalbo
At ang mga taoy aamo
Nang parang mga tupang takot
Sa banta ng kanyang wakas
Ngunit uulit at uulit
At hindi matatanto
Ang aral na pilit
Itinatanim sa kanyang ulo
At uulit nang uulit
Ang siklo
Hanggang sa wakas
Ay malunod
Tayong mga makasariling taong
Hindi marunong makinig
Sa diwa ng mundo

Aj Jose is a 2nd year BS Computer Science student


at the time of submission.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 29

29

10/15/2012 2:22:49 PM

Tula
A PRISONER IN MY OWN WORLD
JESSA VIRTUDAZO

Im a prisoner
not in my own free will.
restrained by my captor
escaping is a nil.
I could ask no more
I really dont have a say
I sink down into my core
trying to think of a way.
Outrageous! how dare thee
to do such a wicked thing?
Deprived me of liberty
Youve took away everything
They seized away my voice
a puppet to behold.
Rescue me from dirty ploys
Oh, savior, strong and bold.
A cry of plea, I cry for help
I summon someone in the vicinity
Save me from a battle of whip
Create me another destiny.

Jessa Mae P. Virtudazo is a third year BSN student of UP Manila. One of her
hobbies and interests is writing, especially poems. Her inspirations are moments
of depression, love, anger, as apparent in the subject of her poems. These
moments bring out the creativity and drive to write.

30 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 30

10/15/2012 2:22:49 PM

Tula
You sat on a corner of a dusty room,
noticing a baggage half-full of
torn clothes, tainted pictures and
ruined memoirs.
This was your unforgotten haven.
Long before everything was nearly perfect.
You braved the deafening silence.
You conquered the noise
reverberating from your blaring thoughts.
You stood at a mirror, asking yourself:
Am I surreal?
You used to be a writer.
You used to be a daughter.
You used to be a friend.
You used to be normal.
But that was a long time ago.
You were trapped in an infinite labyrinth
of fear, agony and confusion.
Lost.
And all alone.
You longed for nothing but belongingness.
For within the depths of despair,
Your soul hungered for redemption.
As if it had never existed before.

BROKEN
BEYOND
REPAIRS

JORE-ANNIE RICO
But a soul as evil as yours
only burnt all nothingness.
As if everything was just an illusion,
I saw you holding your pen.
You were trying.
And dying.
To write.
But to no avail.
Words are your worst enemies.
Then I saw you hanging.
From a wall on your dusty room.
With a bloodied note on the floor,
saying:
I did everything but I was
broken beyond repairs.

Jore-Annie Rico is a 2nd year BA Political Science student.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 31

31

10/15/2012 2:22:50 PM

Tula
PANAGHOY
NG ISANG
TAONG
GRASA
JOHN RAYMOND B.
JISON

Hinihiling ko sa Kaitaas-taasan

na sakluban ninyo ako ng inyong awa,

at balutan ng inyong maringal na nais

na tumulong sa mga nararapat lamang tulungan.
Linisan ninyo ako gamit ang

kadalisayan ng inyong mga puso;

habang inyong hinahawi ng dahan-dahan

ang mga karumihan ng aking pagkatao.
Kung maaari ay inyo akong patuluyin

sa loob ng inyong mga tahanan,

nang maranasan ko kahit panandalian

ang buhay na dulot ng kaginhawaan.
Maaari ba ninyo akong gayakan

ng inyong mga magagarang kasuotan?

sapagkat puno na ng pawis kot luha

ang kamisetang suot ko pa sa magdamagan.
O hindi kaya ay awitan ninyo ako

ng isang nakakahimbing na oyayi

habang sinasamahan ninyo ako

sa mga oras ng aking pagsasarili.

John Raymond B. Jison is a


3rd year BA Political Science
student at the College of Arts
and Sciences, University of the
Philippines Manila.

Sa Kaitaas-taasan akin pa ring itinatangis,



ang kagyat na pansin

ng lipunang tila bang

nawalan na ng pakiwari sa akin.
At sa pagdating ng panahon,

naway ako ay inyong mahango

sa laylayan ng siphayo

at lubusang maalis

sa aberno

ng paghamak at paglaho.

32 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 32

10/15/2012 2:22:51 PM

Tula
CURTAINS AND TALES
JOEY OGATIS

We cast silence
like a curtain between us.
No words pass
to part the fabric of inches.
Just a few guarded glances
and dismissive shrugs that tell our tales:
sans rival never to be shared,
coats never to be offered,
classes never to be cut for road trips,
cheeks with excess powder never to be wiped,
movies never to be enjoyed,
flowers never to be given,
and lips that will never meet.
Maybe someday
wed be able to take down our curtain
and partake of each others stories.
And maybe, just maybe,
when we get to the end of our stories,
well look back and see
that it was just one story all along.

Joey Ogatis is the adviser of the UP Manila Indayog Dance Varsity and
the founder of UP Manila Belle.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 33

33

10/15/2012 2:22:51 PM

SIBOL

ACE VINCENT MOLO

Waywaya FINAL.indd 34

10/15/2012 2:22:56 PM

Waywaya FINAL.indd 35

10/15/2012 2:22:57 PM

Waywaya FINAL.indd 36

10/15/2012 2:22:57 PM

Sanaysay
BLAMING THE ROSES
RAYLA MARIE RECCI G. CASTILLO

was tasked to feed the stray cat that lives on our street for one night. I went
out, humming to myself as I made my way out of the green gate when I
got a hint of an aroma that had my nose scrunching up. It was not horrible. It
wasand ispretty nice, actually. And it is a trace I would know so well. I could
forget a face, or a name or the melody of a song, but I would never forget that
smell. It very much proves what I have learned in Psychology that the sense of
smell easily strums the strings of our memories, so much that one scent could
trigger the advent of sweet reminiscences from the past or the influx of a bitter
recollection you would rather avoid.
Well, this precise fragrance does both for me.
The sampaguita flower is not particularly a very fancy one. With its pure white
color and plain appearance, it wouldand it usually doespale in comparison
to a rose. But the smell of it, in my opinion, can beat that of a rose anytime.
My eyebrows meet at certain moments when people look at a bunch of roses,
smell them and then their eyes would sparkle as if they got something sublime.
If people could only tread on our yard at home where a sampaguita plant
(which is actually a vine) grows like a very lustrous bush. The smell of the tiny
flowers can captivate the hearts of many, especially when the night has grown
old and traces of the smell of the sun have faded away completely. Ah, but you
can never really hand out a cluster of sampaguita flowers to somebody else
as a gift, can you? The flowers are tiny. And it would be quite grueling, if not
entirely unattainable, to fashion a bouquet out of them.
And so this is where the roses come in.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 37

37

10/15/2012 2:22:58 PM

Sanaysay
For years, I had the task of giving her the roses during Valentines Day. I could
not understand why I had to be the one instead of him handing them out
himself, but I was more than happy to do the job, what with the red ribbons
and other gaudy things that always went with the package. When I was old
enough to mumble coherent words, I proposed he should give sampaguita
flowers instead, or perhaps some gumamela or santan flowers, anything to
substitute what to me were the mundane look and commonness of roses. I
even plucked some from the yard myself (much to my grandmothers chagrin).
But it was always about the roses.
I tried to grumble, tried to stash the flowers somewhere else, but in the end, I had
to turn them in. It was always a lost cause to insist on the sampaguita flowers, even
at the end of the day when I had to send both of them off for their date. Yeah, for
my young self, the flowers were of a significant issue. I never really understood why
myself.
But, I should have known that the roses were better than nothing. Yes, they were
pretty much better than nothing.
Until that fateful year came when there were no more flowers. There was no date.
There was no more him and her.
There was only me and my soft spot for sampaguitas. In the early mornings I sought
the smell of the white flowers, but it was ever faint. Even at nights when I expected
the fragrance to linger close to the open window, I got a whiff, but it was little
comfort to the gaping hole inside my heart. It was too late to offer the flowers. It
was too late to speak of the legend of the flowers, why they were called sampaguita
in the first place.
The flowers name was said to have evolved from the words Sumpa kita, signifying

38 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 38

10/15/2012 2:22:59 PM

Sanaysay
an everlasting love.
If, from the start, sampaguita flowers were given instead of roses, could our fate
have spelled something different? I know red roses speak of love, but most of the
time, I see only the red that portrays blood oozing from a wound. The purity of the
sampaguita flower could have painted only a white sheet insteada clear sheet
without blemishes. No spots on a perfect canvass. But I guess even those flowers
could not have been immune to wilting away, the way the first and only true
love story I have ever known has withered away into a lifeless thing I can barely
recognize, with no trace of the blush that I knew once existed, but can never be
glimpsed anymore.
If only
There was a dreadful end to the bequeathal of flowers. But you know I cant really
blame the roses.

Rayla Marie Recci G. Castillo is a third year Development Studies student who
has always dreamt of being able to fly into the sunset. She enjoys reading, playing
the piano, collecting old cameras and having conversations over a cup of hot
chocolate with marshmallows on top.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 39

39

10/15/2012 2:22:59 PM

Sanaysay
EH KASI MAY MGA MATA AKO
SOJ RECAMARA

SCENARIO 1:

Setting: Sa kalye ng Padre Faura, tapat ng Supreme Court

Exterior: Maulan at may mga namumuong tubig sa lubak na kalsada

Interior: Walang interior kasi outdoor ang setting

Characters: Ako at ang kaklase kong si Korinna; Dalawang aleng nasa

unahan namin

Naglalakad kami ng kaklase ko sa matubig na kalsada ng Faura nang bigla


na lang suungin ng dalawang ale ang tubig na namuo sa daan. Masaya silang
nagtatawanan habang hinuhugasan ang kanilang mga paa sa baha. Mayamaya, yung isang ale ay nag-eew dahil nadumihan ang paa niya dahil sa tubig.
Next time kasi, ilugar ang kaartehan, o kaya naman, ilugar ang katangahan.
SCENARIO 2:

Setting: LRT line 1 going to Baclaran; 3:00 pm

Interior: Kamay, katawan, kili-kili; init at siksikan

Exterior: Umaandar ang LRT, di ko na matandaan

Characters: Ako at ang kaklase kong si Gerald; mag-syotang mga edad 25

Pedro Gil Station. Una naming napansin ang mag-syotang kulang na lang ay
sumabit yung babae sa lalake. Sanay akong makakita ng PDA pero kakaiba ang
sa kanila. Hinayaan na namin dahil nga siksikan naman.
Quirino Station. Maraming bumaba at lumuwag ang loob ng tren. Pero ang

40 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 40

10/15/2012 2:23:00 PM

Sanaysay
mag-syotang ito, feel na feel pa rin ang siksikan at halos hindi mapaghiwalay
ang mga katawan. Napangisi na lang kami ng kaklase ko. Pati ibang mga
nakasakay, ikinibit na lamang ang kanilang mga balikat.
Vito Cruz Station. Bumaba na ang kaklase ko sabay huling tingin sa magsyota.
EDSA Station. Bumaba na ang magsyota, holding hands habang masayang
nagkwekwentuhan. Walang pakialam sa mundo. In love kung in love.
Love is everywhere nga naman pala.
SCENARIO 3:

Setting: Baclaran

Exterior: Maingay, matao, mabaho at mausok

Interior: Malinis sa Jollibee, nag-order ako ng giant coke float

Characters: Ako; dalawang magkumare

Last money ko na ang pera ko. Tamang-tama na P16.00 pamasahe pauwi


sa amin. Nasa unahan ko ang dalawang ale. Yung isang ale, naghahanda na
ng ipapamasahe niya. Nahulog yung barya na hawak niya pero hindi niya
pinulot sabay sabing, Piso lang naman. Ako ang pumulot tapos ibinulsa ko.
Pagkasakay ng jeep, naidlip ako dahil na rin sa sobrang pagod. Paggising ko,
malapit na akong bumaba. Naalala kong hindi pa pala ako nagbabayad kaya
agad kong kinalkal ang bag ko para sa nakareserbang pamasahe. Nanlaki ang
mga mata ko ng makita kong P15.00 lang ang barya ko, yung inakala kong
isang piso, coin pala ng Quantum. Pero saglit lang ang pangambang iyon, dahil
naalala ko yung pinulot kong piso na nalaglag nung ale. Ayos. Nagbayad ako
tapos bumaba.
Maaappreciate mo lang ang halaga ng piso kung kulang ang pamasahe mo.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 41

41

10/15/2012 2:23:01 PM

Sanaysay
SCENARIO 4:

Setting: MIA Road

Exterior: traffic at matinding usok

Interior: Siksikang jeep

Characters: Ako; batang gusgusing nagpupunas ng mga sapatos sabay

limos; manong businessman

Dahil sa sobrang traffic, nakasakay ang isang batang gusgusin na nagpupunas


ng sapatos tapos manlilimos sa jeep na sinasakyan ko. Ako ang nasa pinakadulo
at nakapikit ako noon kaya nagulat ako nang biglang may nagpapahid ng kung
ano sa paa ko. Inobserbahan ko ang bata hanggang sa ang pinupunasan na
niyang sapatos ay ang sapatos ng isang manong na naka-businessman attire.
Tinapakan ng manong na yon ang kamay ng bata sabay nagmumura na
mahal raw ang sapatos niya at pinapagalitan ang bata. Hindi siya nagbigay ng
barya. Tumalikod na ang bata sa kanya pero tuloy pa rin ng mura si manong
businessman. Binigyan ko ng limang piso ang bata bago ito tuluyang tumalon
palabas ng jeep. Hindi ako sigurado kung ang bata ba dapat ang binigyan ko
ng barya.
Hindi lahat ng malinis, malinis. Minsan, sila pa ang mas marumi.
SCENARIO 5:

Setting: Sbarro Pizza Shop sa Robinsons Malate. Valentines Day

Exterior: Mga conyo at conya na nag-eenglishan at nagfefeeling mayaman

(although ilan sa kanila ay mayayaman talaga)

Interior: Nanginginig na katawan, pusong halos sumabog na sa kakatibok

Characters: Ako; Siya at ang Isa Pa

Hawak ang rosas na binili ko nung umagang iyon, hinihintay ko ang babaeng

42 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 42

10/15/2012 2:23:02 PM

Sanaysay
nais kong pasayahin ngayong araw. Isang buwan bago ang araw na ito,
nagkaaminan na kami. Gusto ko siya dati pa, at gusto niya rin pala ako, na
sobrang ikinagulat ko. Matagal na raw niyang hinihintay na ligawan ko siya
pero ako raw si torpe, at di makakilos-kilos. Nagwakas ang usapang iyon nang
pabiro kong sinabi na bibigyan ko siya ng rosas sa Valentines tapos manliligaw
na ako. Exciting ang pakiramdam. Iniimagine ko ang ngiti sa kanyang mukha
pag nakita niya ang rosas. Mabilis ang tibok ng puso ko at halos hindi ako
mapakali. Di ko halos makain ang favorite kong White Chicago Pizza dahil sa
parang tuma-tumbling ang sikmura ko.
Maya-maya, nagtext siya. Malapit na raw siya. Lalo akong na-excite. Kumuha ako
ng service water dahil pakiramdam ko nauuhaw ako. Pagkainom, pakiramdam
ko naman naiihi ako. Kagat sa pizza, pakiramdam ko matatae ako. Gusto kong
sumigaw at magwala. Pero baka di na niya ako abutan sa lugar na yon pag
ginawa ko yon.
Nakita ko na siya sa labas. Nagulat ako. May kahawak na siyang iba, at may
malaki siyang teddy bear na dala. Sinuksok ko sa bag ang tinatago kong rosas.
Masaya sila pareho. At aminado akong mas bagay nga sila kaysa sa amin.
Umupo siya sa tapat ko habang um-order ang Isa Pa. Ikwinento niya na matagal
na siyang nililigawan ng taong iyon at ngayong araw lang niya ito sinagot.
Ngumiti ako sabay sabing corny naman ang pinili niyang araw. Dumating na
ulit ang Isa Pa dala ang mga inorder. Tumayo ako tapos nagpaalam. Sabi ko na
nagtext ang kaklase ko at may kailangan pa raw kaming tapusin sa reporting.
Ngumiti ako at kinamayan ang Isa Pa, tapos sabay gulo sa buhok ng mahal
ko. Umalis akong nakangiti. Mukhang masaya. Dapat sana masaya. Pero hindi
talaga. Nang makarating ako ng first floor, itinapon ko sa basurahan ang mga
rosas. Nakangiti pa rin ang mga labi, ewan ko na lang ang mga mata.
Minsan, mas masahol pa sa iyak ang ngiti ng isang may dinaramdam.
Soj Recamara is a 2nd Year BS Industrial Pharmacy student. He loves reading
manga, and watching Naruto.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 43

43

10/15/2012 2:23:02 PM

Sanaysay
A MUG OF HOT CHOCOLATE
JHONRY C. DELA CRUZ

wo table spoons of powdered, dark chocolate.

The kind that leaves a taste in your mouth so bitter that your whole face
puckers. Like the feeling you had last Christmas day when this guy you naively
thought was The One and whom youve passionately flirted with for the past
nine mornings suddenly shows up holding the hand of someone else, while
leaving your poor self in a state of disrepair, disarray and despair. That kind.
Four table spoons of sugar.
The kind that leaves your tongue, your mind, your body and your whole sensibility
tingling and twinkling. Like the time when someone new, someone better came
along and went down from the theater stage love-struck, dumbfounded and
handsome at the same time wrapping his arms around you at the snaps of
cameras, the jubilant cheers of his troupe and the contented sighs of your own
soul. Like the times you would send and say sweet nothings to each other,
butterflies would flutter in your stomach and a smile would flicker on your face.
Like the time he finally asked if you could be his boyfriend and you said yes, the
sweetness overpowering all the bitterness of the past. That kind.
One cup of hot water.
Hot enough to scorch your mouth and leave you numb to the sense of
taste. Enough to warm you, but just right to bring out the goodness of each
ingredient. Akin to times when you and your stage-actor of a boyfriend would

44 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 44

10/15/2012 2:23:03 PM

Sanaysay
strike up a tempestuous thespian tragedy and bicker over the most trivial of
things, (with no audience in sight) only to throw away any remaining pride and
come running back, falling head-over-heels, reconciled, into each others arms,
with more trust and love than before.
Two teaspoons of vanilla.
An extra spice. Some added flavor to bring it all together and make it all the
more delicious, worthwhile and crave-worthy. The way he holds your hand
and caresses your body. The way he plants soft sweet kisses on your cheeks,
your lips and elsewhere. The way the simplest moonlit strolls and school-day
dinners seem the grandest. The way he puts your welfare and happiness at a
notch higher than his own. How he makes time for you even if hes deep in
academic toxicity. How hes willing to risk and reveal all of himself for you, just
to please you. How he makes you feel so happy and alive without even trying.
Without it, the cup, the relationship, would be sweet and tasty, but somewhat
flat and forgettable. It makes all the difference.
A mug of hot chocolate, ready to be served.
The kind that you could drink every single morning and never get tired of. The
way that this guy flaws, fights and all is truly The One whom you would
want to wake up every morning next to and spend the rest of your life with.
A love story, ready to be savored and written for a life time and beyond. This
kind.
Jhong is a sophomore student-nurse of the UP College of Nursing. He revels
in writing long statuses, comments and posts on Facebook, but enjoys the
wondrous discipline of writing short, short, fast-food stories. He savors a mug
of hot chocolate on chilly December mornings, especially before Misa de Gallo.
The story is his recipe.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 45

45

10/15/2012 2:23:04 PM

Sanaysay
APAT NA SULOK NG PAGTUNGANGA
JARDINE DAVE M. CHUA

abang sinsimulan ko ang pagsulat nito sa isang computer shop sa Pedro


Gil, napatanong tuloy ako kung may computer shop o internet caf kaya
sa langit. Malamang sa hindi, wala. Lalo na kung katulad ng computer
shop na to. Madilim. Mainit. Nakakasulasok. At yung isang katabi ko, yung
mukha parang pinaghalo si Max Alvarado at Paquito Diaz. Hinihinatay ko na
nga lang na himasin niya yung bigote niya at tumawang parang demonyo,
at hamunin si FPJ ng suntukan. Tuloy parang impiyerno ang mga upuan at
mga computer na to. Kung tutuusin parang ganun na nga - wala mang apoy
o asupre, ngunit punong punong rin ng mga taong nababalot at inaalipin ng
kanilang mga makamundong kahibangan.
Tiningnan ko yung mga ginagawa ng mga nasa paligid ko, at hindi ko
mapigilang ngumisi. Mistulang may pot session sa lugar kasi parang maamoy
mo na sa hangin yung kaadikan ng mga tao. May isang grupo ng mga DOTA
boys na nagmumurahan habang sila ay naglalaro. Para silang tindahan ng
chicharon sa dami ng malulutong na salitang pinakawalan nila. Meron din
namang dalawang babae na nakikipaglandian sa isang kano sa Camfrog.
Naalala ko tuloy yung katagang American-Standard at napagtanto ang
kabalintunaan ng pagkumpara sa isang babaeng sa isang brand ng inidoro.
Yung isang nasa likod ko, nagpapatugtog ng Teach Me How to Dougie nang
paulit-ulit kasi astig daw. Alam niya kayang binase ang kantang yun sa isang
sell-out na rapper na ngayoy miyembro na ng isang kulto? At siyempre,
andun yung isang manyakis na nanonood ng porn na pinagbibidahan
ng isang menor de-edad at ng isang kabayo. Ewan ko, hindi ko na tuloy
tiningnan. Sayang naman kung maisuka ko yung binanatan kong kaldereta
kanina.

46 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 46

10/15/2012 2:23:05 PM

Sanaysay
Napaisip na lang ako. Sa ibang oras at lugar, ganyan kaya talaga sila umasta?
Wala akong paraan para malaman, pero isa lang ang sigurado ako. Hanggat
may pambayad sila, walang pakialamanan. Tila ba ang apat na sulok ng
monitor kung saan sila nakatutok ay nagsisilbing salamin salamin na ang
tanging ipinapakita ay ang mga bagay na gusto nating makita. Salamin
na kung saan ang mga kagimbal gimbal na larawan ng ating realidad ay
naglalaho at tuluyang napapalitan ng mga dibuho ng ating kaligayahan,
gaano man kabilis at panandalian ang mga ito.
May sinabi si Karl Marx ukol sa religion bilang opyo ng masa. Hindi ko
lang alam kung may nahi-high talaga sa pagpunta sa simbahan (siguro
pag sininghot mo yung incenso) nung panahon niya, pero kung mayroong
numero unong kinahuhumalingan ang henerasyon na ito, ito ay ang
panibagong mundo na gawa ng ating teknolohiya. Daig pa ang kahit anong
shabu o marijuana sa merkado, tuluyan na atang nanuot ang internet, video
games, at iba pang aspeto ng teknolohiya ng panahong ito sa utak at sa
kamalayan ng henerasyong ito. At kasinunaglingan nga siguro kung iispin
na ang teknolohiyang ito ay eksklusibo sa mga nakaaangat na miyembro
ng lipunan. Isang paradox na maituturing na sa isang bansa na kung saan
mahigit sa 23 milyong Pilipino ay nasa bingit ng kahirapan, pito sa bawat
sampung kabataan ang marunong mag-computer. Sa computer shop na
to, ilang beses ko na rin bang nakita yung mga batang pulubi sa PGH na
pumapatay ng ilang oras kakalaro ng Special Force o Counterstrike?
Sa isang banda, nakatutuwang hindi hadlang ang kalupitan ng ating
ekonomiya sa pagkakaroon natin ng kaalaman sa teknolohiya. Na kahit
kumakalam ang tiyan at natutuyot ang isipan ng marami sa atin eh hindi
naman naapektuhan ang ating pagpindot at pagkalikot sa kung ano anong
hand-held device ang inilalabas buwan-buwan. Anong ibig sabihin nito?
Ang technological savviness ba ng ating lahi ay parang sugat malayo

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 47

47

10/15/2012 2:23:06 PM

Sanaysay
sa bituka? Siguro nga ay may mas malalim na kadahilanan sa galing at
pagka-adik nating mga Pinoy sa aspetong ito. Kung iisipin, kaya nga siguro
andaming nahuhumaling sa virtual na mundo ay dahil marami sa atin ang
nagnanais tumakas sa masaklap na katotohanan. Kaya nga siguro kahit sa
mga komunidad (tulad ng sa Tondo at Payatas) na normal na ang bahay
na walang banyo at sa kalsada nagmumumog at nagkakaskas ng libag ang
mga tao, may computer shop sa bawat kanto. Kaya nga siguro na may mga
taong kahit ang damit ay gula-gulanit at mas marumi pa sa sa budhi ni Zaldy
Ampatuan, eh oks lang basta makapag ekstend pa ng Hap-awr sa kanilang
paboritong tambayan. Siguro nga, dahil sa kakayahan ng teknolohiya ngayon
na aliwin, bulagin at linlangin ang ating mga nararamdaman, ay ito mismo
ang hinahanap ng isang lipunang nagnanais umiwas, magpahinga at kung
maari, makalimot. Sa isang bayang pagal na sa paghihirap, na nalulunod sa
sarili nitong mga takot, kasakiman at kabobohan, ang ligayang nadudulot
ng Facebook, DOTA at Youtube gaano man kababaw, kakutya-kutya at
nakakatuwa ay hinahanap-hanap ng marami.
Sabi nga nung isang bantay sa computer shop na kakilala ko, ang pagiinternet lang ang bisyong hindi ka dadalhin sa kulungan (maliban na lang
kung nangholdap ka para makapag-Tetris battle o makapg-update ng
status. Kung ganon, ikukulong ka hindi dahil sa krimen, kundi dahil ang
laki mong engot). Maraming gamit ang teknolohiya ngayon, at laging pagaawayan ng mga siyentipiko, pilosopo at mga nakikiisyoso ang epekto nito
sa lipunan, pero siguro malaking bahagi sa tuluyang epekto nito sa huli ay
matatawag na malaking kasayangan ng oras. Napaisip tuloy ako habang
tinitingnan ko yung mga katabi ko sa panghuling beses. Parang may mali
talaga sa kahibangan na ito. Mali nga siguro ito, itong pagkahumaling sa
huwad na mundo. Naiintindihan ko man yung mga malalim na rason sa likod
nito, ang ating kolektibong pagsasayang ng oras sa mga bagay na sa huli
ay kapararakan lamang ay isang malaking kaungasan pa rin. Dapat ata eh

48 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 48

10/15/2012 2:23:07 PM

Sanaysay
isama nila dun sa salawikain na Bawal ang tamad sa bayang maunlad yung
katagang ..at bawal ang sampung oras nakatunganga sa Facebook. Oo nga,
yun nga siguro. Para sa ikaahon ng Pilipinas, Tsong, sa harap ng apat na sulok
ng monitor sa harap ng pekeng kaligayan - sa harap ng kamangmangan sa harap ng ating mga ilusyon - eh baka gusto mong bawas-bawasan ang
iyong pagtunganga.

The author is a third year student taking up BA Organizational Communication.


He affirms, Kahit anong Ingles mo, pag nakatapak ka ng pako, ay P##@##ina
ARAY! ang hiniway mo kesa EEYOWTCH! Pinoy ka pa rin.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 49

49

10/15/2012 2:23:07 PM

Sanaysay
DYIPNI:
REPLEKSYON NG LIPUNANG PILIPINO
SHARMAINE LIZADA

a aming larangan, ito ay participant observation.

a bawat araw na nagdaraan, paulit-ulit kong binabagtas ang mahabang


kakalsadahan. Sa dalawang oras na paglalakbay mula tahanan patungong
eskwela, at dalawang oras muli pabalik, ang mahabang pagbyahe ay isang
pagkakataon. Ito ay isang pagkakataon upang siyasatin ang lipunang
kinabibilangan. Sa pagbukas ng kaisipan at pagtanaw gamit ang makabagong
perspektibo, mapagtatanto na ang pampublikong sasakyan ay repleksyon ng
ating lipunan.
***
Itinuturing na hari ng kalsada. Pinapara, sinasakyan, tagahatid sa ating
pupuntahan. Dyip ang tawag rito ng karamihan. Ngunit hindi lamang
pampublikong sasakyan, ito ay salamin at konglomerasyon ng mga Pilipino.
Ang dyipni, tulad ng ating lipunan, ay may lulan na ibat ibang uri ng pasahero.
Mayroong ilan, matapos makaokupa ng upuan, ay hindi na mamatyagan pa
ang pangangailangan ng iba. May sapat mang espasyo para sa iba o wala,
tanging mahalaga ay kanilang pagkakaupo na ubod ng ginhawa.
Mayroon ring ilan na nagnananais ang hindi pag-upo sa likuran ng drayber
upang hindi iabot ang pasahe ng iba. Sila yaong makalipas magbayad ng
kanilang pamasahe (o buwis sa lipunan) ay hindi alintana na may responsibilidad
pa rin ang pagtulong sa kapwa.
At upang punan ang kabuuan ng dyipni, nariyan ang mayorya. Sila ang

50 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 50

10/15/2012 2:23:08 PM

Sanaysay
nakararami na pinagmamasdan lamang ang lahat ng kaganapan; mithi lamang
ang makarating sa pansariling destinasyon.
Itago natin ang unang grupo ng mga pasahero sa mga politiko (gayundin ang
bahagi ng burukrasya), ang ikalawang grupo sa mga mapagsawalang-bahalang
elit, at ang panghuli sa ordinaryong mamamayan. Lahat ay bahagi ng lipunan.
Lahat ay hindi kakikitaan ng inisyatibong baguhin ang lipunan.
Marahil nga ay itutugon ng karamihan na iasa na lamang ang lahat sa drayber
na nagpapatakbo ng sasakyan. Siya ang kumukontrol, siya ang nagpapaandar,
siya ang may tungkulin.
Gayunpaman, drayber man ang tagapagmaneho ng dyip na iyong sinasakyan,
at pangulo man ang tagapagmaneho ng bansang iyong kinabibilangan,
may kapangyarihan kang agawin ang manibela kung tingin mo ay hindi na
bumabagtas sa matuwid na daan. Tandaan, demokrasya ang Pilipinas. Ang
pag-iral ng drayber ay nakasaalang-alang sa mga pasaherong pinaglilingkuran.
Bilang panghuli, tatlong aksyon lamang ang aking panawagan - magmasid,
makiramdam, manawagan. Alang-alang hindi lamang sa pagbabago, kundi sa
progreso, na nais makamtan.
***
Ang bawat araw na lumilipas ay hindi pangkaraniwan.
Bawat araw ay may mensaheng lingid na dapat pakinggan.
Ito ang tinatawag naming kritikal na perspektibo (critical perspective).
Ito ang aming pagtanaw sa panlipunang kaayusan.
Ganito kami sa agham panlipunan.
The author is a third year BA Social Sciences (Area Studies) student.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 51

51

10/15/2012 2:23:09 PM

Sanaysay
THINGS YOU WISH SOMEONE TOLD
YOU WHEN YOU WERE AN UNDERGRAD
RAMON P. CORTEZA III

hen you were an undergrad, you wish someone told you how young
you were. Its easy to feel more mature, but to a certain extent youre
not were not, somehow were still 16-22 year olds experimenting
with all these newfound freedoms with reckless abandon. You wish
someone warned you when you were getting too far ahead of yourself in
those experiments. That you still had a hell of a lot to learn and experience.
And that you didnt have to sprint pass through the streets of time, only
to come back strolling down the memory lane because you missed your
childhood ways.
When you were an undergrad, you wish someone told you that right and
wrong was not divided by the Great Wall of China into white and black; that
to be open-minded you had to look in shades of gray. And that at times,
in order to understand someone, you need to remember that each of us
carries some form of baggage, and hides some number of skeletons in
their closets. God knows youve had your fair share of them.
When you were an undergrad, you wish someone told you that its alright to
take risks in every which way possible. That living life on the edge is better
than not living life at all. That asking yourself why not? today is better
than being haunted by what if tomorrow. So drown your inhibitions (not
necessarily with alcohol) and just do it because impossible is nothing.
When you were an undergrad, you wish someone said to you that its
alright to fail. That some fights, no matter how hard you train for them, will

52 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 52

10/15/2012 2:23:10 PM

Sanaysay
end up in a loss. That not passing an exam because an emergency came up
or that you simply needed to catch up on sleep is a perfectly valid excuse.
That shit happens. That flunking a subject or two, and even more, is not the
end of the world. And that the mere fact that failure is the penultimate of
the pathway to success should be reason enough to keep you going.
When you were an undergrad, you wish someone told you that some
bridges will be burned out of necessity. That some, you will burn yourself,
while others will be incinerated without your consent. That not all
departures will be as gentle as their approaches; and that the important
thing to remember is that our failed relationshipswhether platonic or
romanticneed not define who we are or who we choose to be.
When you were an undergrad, you wish someone told you sooner how to
differentiate melodrama from drama, so you could have directed apathy
into the former instead of the latter. That the latters ebb and flow comes
in sporadic and unknowable intervals. And that despite the hysteria that
comes with the plot of our lives, its still okay because happiness was, is,
and always will be a choice. Ultimately, you wished someone had told you
earlier that happiness can be like air; somehow all around you yet invisible.
Only when you fan it to ourselves and others, do you need not wait for the
breeze to feel it.

The author is a 3rd year BS Pharmacy student from the College of Pharmacy. He
likes to read and write on his spare time, but mostly he just wants to receive a
grade of 3.0 on his pharm chem subjects. Just like a typical UP student, he crams
most if not all things, and as such, he is grateful for the extension given by the
Collegian for Waywaya.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 53

53

10/15/2012 2:23:10 PM

Sanaysay
TO LET THIS DROWN
MICHIKO G. MANALANG

ow long has it been? And what have I been thinking about this whole
time?

It is the most beautiful feelingthe fireworks that go off in my brain, the


smoke that fills my lungs, the beat of my heart going fast enough to sound
like a washing machinewhenever I see your face. I cannot honestly say that
every time I look at you, it feels just like the first time, because the first time
didnt feel like this. The first time, I was rather distracted with trying to get
to my 7AM Psychology 10 class without missing too muchI was late, you
understand. But I did see you. I remember, I remember that morning. Why I
didnt look for you high and low immediately after is beyond me, now that I
know you. But I didnt then.
Timing, timing.
Maybe the second time was not too long after that. That I can no longer
recall clearly. Maybe we were both in the library, doing research. I have this
feeling it was for Communication II, the first time round for me. But then
again, Im not entirely sure. Ive tried to reconstruct that scene, but Im in too
deep and too much time has passed since then (two years, almost precisely)
for me to distinguish reality from the romantic.
No, they are not the same.
The librarys shelves, as we know, are set up in the normal way; they make up
maze-like aisles you could probably get very much lost in, given that you are

54 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 54

10/15/2012 2:23:11 PM

Sanaysay
drunk enough. And if you pull out one book you can see the other one it was
right next to? in front of? adjacent to? before you very rudely disrupted the
equilibrium of the place. I seem to recall, or Ive imaginedor perhaps I simply
watch too much televisionthat Ive pulled a book out to reveal someone else
doing the mirror action with another. An attractive someone else. Or is that too
much to hope for these days?
These days I dont know what to hope for.
But sometimes I look at you and have nothing but hope. Hope that maybe
what is happening, what is real to you and me right now is romantic. Hope
that we may even have met at precisely the right moment. Yes. Yes, thats it. I
saw you earlier that day I met you. The way you turned your head to smile at
a friend made me forget what I was standing there for. If I remember correctly
we were both at that exact place for the first time. Is this how destiny feels?
If hope had a face, would it be yours?
Wake up. Im here.

Michiko G. Manalang, 19, is currently a BA Area Studies junior at the University


of the Philippines Manila. Though born and bred in the metro, she traces her roots
to Mexico, Pampanga and is mighty proud of her heritage and her self-proclaimed
aptitude in the kitchen its in her blood.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 55

55

10/15/2012 2:23:12 PM

DAANG MATUWID

BENEDICT OPINION

Waywaya FINAL.indd 56

10/15/2012 2:23:20 PM

Kung Ikaw ay Masaya /


Eroplanong Papel / Feb 20,
2012: Reverie and Recovery /
Dear President / An Eye for an
Eye / A Survivors Guilt / Bus
Reveries: Hostage-Taking

Waywaya FINAL.indd 57

10/15/2012 2:23:22 PM

Waywaya FINAL.indd 58

10/15/2012 2:23:22 PM

Maikling Kuwento
KUNG IKAW AY MASAYA
KARIMLAN

akikita mo ba yung binatang naglalakad sa kalye? Yung panay


simangot? Yung galit sa mundo? Yun bang waring lalamon na ng tao?
Sayang nga e, maganda sana siyang lalake. Siguro, kung nagkaton, type
ko siya... pwera lang sa simangot niya. Mukhang walang-wala na siyang pagasa. Tingnan mo nga, kahit pagngiti, wala na siyang pag-asang ngumiti. Siya
na yata ang nagpapakahulugan sa salitang badtrip.
Gabi ang setting natin ha, at naglalakad si binata sa kalyeng makipot at
madilim. Kaya nang may sumulpot na lalaking may hawak na patalim, hindi
na siya nagulat.
Holdap to! Bulyaw ng lalaking may patalim kahit na halos hagkan na ng
kanyang mga labi ang tainga ng binata.
Nagtirik na lamang ng mata si binata. Daily occurrence na siguro sa buhay
niya ang matutukan ng balisong sa tagiliran. O baka naman sadyang matagal
na siyang nabubuhay para maranasan ng madalas ang holdap?
Amin nang perat selpon mo! Bulyaw ng may hawak sa patalim.
Ano ba sa palagay mo, ikaw lang ang may problema sa mundo?! Sigaw ng
binatang aburido.
Bahagyang natigilan ang holdaper.
Ikaw lang ba ang may pangangailangan?! Ikaw lang ba ang tao sa mundo?!
Tumalikod ang binata upang harapin ang lapastangan. Kung makakapit ka

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 59

59

10/15/2012 2:23:22 PM

Maikling Kuwento
sa patalim, wagas a! Ako, akong hino-holdap mo, wala ba akong alalahanin?!
Tumahi
O, ngayon uutus-utusan mo rin ako! Pucha, sawang-sawa na talaga ko
ha! Buong buhay ko, wala nang ginawa ang buong mundo kundi paikutin,
kuntrolin at utusan ako! Tapos ngayon, naryan ka. Mangho-holdap na nga
lang, mag-uutos pa!
E gago ka pa
O, mumurahin pa! Gago ka rin, tangina mo! Kung makapang-holdap ka,
parang wala nang taong mas mahirap pa sa yo. Bakit? Ilan bang anak mo?
May trabaho ka ba? Malamang, naghihirap ka!
Pare, hindi ka na nakakatu
Bakit dre, nagpapatawa ba ko, ha?! So ganon, ganon? Sinong sisisihin mo
sa kinahinatnan ng buhay mo? Hindi mo masisi ang sarili mo, kaya ngayon,
ibinubunton mo ang sisi sakin!
Wala akong sinasa
Wala kang sinasabing ganoon? Akala mo lang wala! Pero, meron, meron,
meron! Nang bigla kang nagdeklara ng holdap, palagay mo ba, may ibibigay
ako sa yo?
Katahimikan.
Ano? Sagutin mo ko! Lahat ng paasik na sigaw ng binata ay siguradong

60 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 60

10/15/2012 2:23:23 PM

Maikling Kuwento
dinig hanggang sa kabilang kalye. Pero itong sigaw na to, kabilang barangay
na yata ang abot. Nakakapagtaka lang na wala pang sumasaway sa kaniya,
maliban sa holdaper.
O-oo! Sagot ng kriminal. Lahat naman may ma
Lahat naman may maling akala! Akala mo may maho-holdap ka sa kin?
WALA!
Matapos non, nagmartsa na paalis ang binata. Mabilis at inis ang kaniyang
pag-alis. Naiwan na lamang na mag-isa ang holdaper, nakatanga sa karimlan
ng makipot na daan.
Nakakaawa nga siyang tignan e, kahit na ba siya itong nagbalak magnakaw.
Bukod sa forever alone na siya, mababakas mo pa ang mga patak ng luha
na nagbabadyang dumaloy mula sa kaniyang mga mata. Ang sakit na dulot
ng mga binitiwang salita sa kaniya ng binata ay higit pa sa kahit anong lalim
ng sugat na kayang malikha ng balisong niya. Papaano kasi, may point siya,
yung binata ha, hindi yung balisong niya. Bago pa man kasi niya gawin ito ay
napagtanto na niyang masama ang kaniyang gagawin, ngunit nasa bingit na
kasi ng kamatayan ang kaniyang ina. Karamihan din naman kasi sa nabanggit
ng binata ay totoo at masakit talaga ang katotohanan. E malas din niya na
ang lalaking iyon ang napili niyang biktima.
Ang lakas din ng loob ng binatang iyon e, ano? E sino nga ba naman kasi
siyang may karapatang mag-ga-ganiyan? E gaano ba kalalim at kalaki ang
galit niya sa mundo? Gaano ba karami at kalala ang mga sama ng loob
niya sa buhay? Bakit ba sa sobrang badtrip niya ay wala na siyang ibang
madama? Gaano ba kahirap ang sitwasyon niya? Halata naman kasing may
pinaghuhugutan siya e, di ba? Ano nga ba ang pinagdadaanan niya? The

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 61

61

10/15/2012 2:23:24 PM

Maikling Kuwento
bottom line is, sino at ano si binata?
Ako, sa palagay ko, may karapatang magalit ang binatang iyon. Marami
siyang dahilan upang kamuhian ang mundo. Mabigat din ang hirap na
dinaranas niya rito. Siya nga pala si Juan De la Cruz, ang katawang tao ng
Pilipinas, ang nagpapasan ng lahat hirap ng mga Pilipino.

Si Karimlan ay nasa kaniyang unang taon sa pagkuha ng kursong BA


Organizational Communication. Ang kaniyang student number ay 2011-00969.
Isinilang siya sa Araw ng Kagitingan isandaang taon matapos mamatay si Jose
Rizal. Sapat na sigurong bio iyon.

62 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 62

10/15/2012 2:23:24 PM

Maikling Kuwento
EROPLANONG PAPEL
JOHN RAYMOND B. JISON

alos mag-aanim na taon na rin kaming narito, at hinahangad niya pa rin


na kahit minsan ay maging malaya siya.

Anim na taon kaming paroot parito sa liwasang ito. Anim na taon na ring
nakalahad ang aming mga kamay. Subalit sa anim na taong ito ay hindi kami
naging maligaya.
Palibhasay sino ba namang anghel ang masisiyahan kung nasa pugad ka ng
mga sindikatong iyon? Kami marahil. Kaming mga walang makain, at kaming
may mga tiyan na tigang sa sustansiya. Kaya ginusto na lang namin na kami
ay gamitin nila na parang kanilang mga personal na kasangkapan kahit labag
ito sa aming kalooban. Kung sa papiso-piso na binibigay ng mga taong iyon
Naku!, wala kaming mabibili ngunit tatlong pirasong Snowbear para sa
buong magdamagan. Kung dito, nakakain kami ng sapat; kaya nga lang kung
minsan, bugbog at latay ang inihahain nilang ulam sa amin. Pero ayos lang. Sa
mga panahong ito, parang gugustuhin ko na lang na mamalagi rito. Subalit
iyang si Saldo Naku!, gustong-gusto nang makaalpas sa impyernong ito.
Talagang may itinatagong paninindigan ang kaibigan kong iyon.
Kung ako sa iyo Saldo, hindi ko na itututuloy iyang pagtakas dito. Hindi ba,
apat na ulit ka nang nagtangkang tumakas, at apat na beses ka na ring nahuli
ni Bruskong Talim? Buti sanay pinagalitan ka lang at sinigawan noong nahuli
ka. Eh, sa tingin ko, daig mo pa ang kriminal na sinintensyahan sa dami ng
mga pasa at latay mo sa katawan, iyan ang paulit-ulit kong sinasabi sa kanya,
at ito rin naman ang kanyang paulit-ulit na tugon:

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 63

63

10/15/2012 2:23:25 PM

Maikling Kuwento
Biboy, alam mo, parang gusto ko pa yatang mamuhay na lang ng mag-isa
at maghirap kaysa magpagamit sa mga hungkag na iyan. Itong mga latay at
sugat, matitiis ko pa. Ngunit iyong maling pagtrato nila sa atin, at mas lalo
na sa iyo, iyon ang kasaklap-saklap. Marahil suwail ako, ngunit nakatitiyak
akong hindi ako ipinanganak para pagsilbihan sila!
Eh sige, kung magkagayon nga, saan ka naman pupunta? Wala ka nang
kamag-anak dito. Ganoon din eh, magiging palaboy ka rin. Huwag mo na
kasing ituloy iyang balak mo!
Wala ka namang dapat ipag-alala Biboy. Hindi ka madadawit dito. Tsaka
tiyak akong magiging matagumpay ang planong ito.
Grabe talaga itong si Saldo. May mga nalalaman pang kalayaan. Akala
mo naman kung sinong nakapag-aral sa pamantasan. Ngunit ako, hindi
ko na iyan inuunawa basta may mahabhab lang sa araw-araw, tuloy lang
ang buhay. Hindi naman kasi ako ganoong kamatalinhaga. Ngunit iyang sa
Saldo, masyadong matalinhaga. Minsan noong kami ay nagpapalipad ng
eroplanong papel, may mga malalalim siyang sinabi na hindi ko lubusang
maunawaan.
Para pala tayong mga eroplanong papel, simula niya, na lilipad-lipad lang
sa himpapawid. Panadaliay nasa itaas ka ngunit maya-maya, naroon ka nat
sumusubsob paibaba sa lupa. Wala kang kalayaan na ilipad ang iyong sarili
dahil isa ka lamang hamak at bulag na tagasunod sa ihip ng hangin.
Halos dumugo ang mga mata at ilong ko.
At saan mo naman nakuha iyan?
Wala. Narinig ko lang iyan kay Lolo Mendong.

64 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 64

10/15/2012 2:23:25 PM

Maikling Kuwento
Mula noon, lumilinggatong na sa akin ang mga katagang sinambit niya kahit
hindi ko naman ito lubusang maunawaan. Hindi ko alam kung bakit. Baka sa
kalaliman at katalinhaga ng mga salita, kaya ko ito palaging naaalala.
Minsan, napag-usapan na naman namin ang balak niyang pagtakas. Mariin
pa rin ang aking pagtutol sa balak niya dahil alam kong mapanganib ang
kanyang gagawin.
Sigurado ka na ba sa gagawin mo? Baka kasi pag nahuli ka, mapatay ka na
nila dahil hindi ka nagtatanda.
Buo na ang loob ko Biboy. Bibilisan ko lang ang pagtakbo ko.
Dahil wala na rin akong kamag-anak (at hindi ko kailanman nakilala at nakita
ang aking mga tunay na magulang), itinuturing ko nang aking nakatatandang
kapatid si Saldo. Alam kong mapapahamak siya sa kanyang gagawin, ngunit
wala akong magawa kung hindi itango ang aking ulo bilang pagsuporta sa
kanyang gagawin.
Palubog na ang araw. Ako ay nasa liwasan pa rin kung saan kami nag-usap
kanina. Namamalimos ako nang lumapit siya sa akin at tila may ibibigay.
Ingatan mo at itago ito, Biboy. At huwag mong pabayaan ang iyong sarili.
Tiningnan ko lamang siya at ang eroplanong papel na kanyang ibinigay
sa akin habang inihahanda niya ang kanyang sarili sa pagtakas. Sa hindi
kalayuan ay nakatayo si Bruskong Talim na nagmamanman na parang
isang monarka sa kanyang kaharian. Tumingin sa amin si Bruskong Talim.
Nariyan na naman ang tingin niyang napakamabalasik, na siya na namang
nagpapaalala sa akin sa mukha ng isang leon na isinasalarawan sa akin ni

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 65

65

10/15/2012 2:23:26 PM

Maikling Kuwento
Saldo tuwing siya ay nagkukwento tungkol kay Bruskong Talim. Pagkaraan
ng ilang minuto, nabaling ang atensyon ni Bruskong Talim sa dumaraang
parada ng mga banyagang turista. Doon na inipon ni Saldo ang lahat ng
kanyang lakas at humaririp ng takbo. Ngunit sa kamalas-malasan, napansin
siya ni Bruskong Talim at, gaya ng aking inisip, hinabol siya ng isang pulutong
ng mga kalalakihan.
Ilang minuto ang nagdaan bago ko nakita sina Bruskong Talim at ang
kanyang mga alagad. At laking gulat ko na hindi nila dala si Saldo. Tumalon
ako sa kagalakan.
Salamat naman at nagtagumpay ang kaibigan ko! Sa wakas, malaya na siya!
Ngunit natigilan ako nang aking narinig ang mga namutawing salita mula sa
bibig ni Bruskong Talim. Nahagip ng truck. Duguan. Buti nga sa batang
iyon! Wala tayong kasalanan sa nangyari sa kanya. Ginusto niya iyan!
Natulala ako at tumingin sa kawalan.
Malayatama ba yung nasabi ko. Malayamalaya na nga ba?
Hindi ko na pala namalayan na nililipad na ng malakas na hangin ang
eroplanong papel na kanina lang ay aking tangan-tangan.

John Raymond B. Jison is a 3rd Year, BA Political Science student at the


College of Arts and Sciences, University of the Philippines Manila.

66 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 66

10/15/2012 2:23:27 PM

Maikling Kuwento
FEB 20, 2012: REVERIE AND RECOVERY
FREYA

he ambiance, as usual was bleak- piercing, and weary. Though sunlight


peeps through the silent glass windows, there is a slight hint of turmoil
from an unspoken tale from last night. The ticking clock sings of a subtle
anxiety within the house, thats long been dying to be let out, to be eased
and touched by daylight. I do not know when this started, but it seemed like
it has been years since the house started to get induced of my fears.
His voice wakes me up from a game of charades I was playing in my slumber;
an ill and hoarse smell still emanates in the entire house. His voice? I wonder
if I have already been in too much misery of not having him around that I
think I hear his voice.
He is here, and I am highly sure of it. Car keys are on the bedside table; his
black coat lies still on the foot of our bed. All his clothes are in the closet; no
bags are packed. But I just cant seem to place him. I have looked everywhere,
but all I see is his shadow, trying to be playful and discrete at the same
time. So I play along in this game of hide-and-seek, despite the longing and
exhaustion. I feel like he is laughing, mocking me from an invisible corner in
the house while I am running around in circles to plead for a time-out. This
mime game he convened; a game he alone is good at.
The nights are more terrible. Every night is a loop of an unclear storm, of a
night when he was lost in a tantrum. The tremor is increased by the scent of
alcohol in the room, the untraceable sound of shattering wine glass, the loud
thump in the stairs, and the knocking on the door. His threats settle in, and
register on my head. Fear becomes real and misery caves in, and I hear the
sound of my own screaming.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 67

67

10/15/2012 2:23:27 PM

Maikling Kuwento
Sometimes I hear him coming from the kitchen. I can feel his anguish,
consequenced by seven shots of scotch; the smell of cigar in his breath,
along with the rage and a slight guilt. With each stair flight he draws close,
tears roll down my cheeks. I sobbed and sobbed, hopeless, and wishing that
the locked door would keep him out.
Sleep is not the best refuge tonight. But I try to close my eyes and close my
thoughts. I travel away from being sober and into a land void of time and
space... In this place, the tremor feels definitely far from hushed.
I walked up to where the smell was coming from. I turned the knob and the
door opens up to a room full of secrets. All answers dissipated, all the odors
dispelled.
The night he was lost in his tantrum and I am caught lost in another mans
love. I was lost in my own sanity and darkness fills my sight. An instinct. There
was blood everywhere. Thick crimson frittered on my skin, on our clothes,
and on the floor as I dragged him in.
And I wake up to reality, but with the exact same place I was in my dream.
All the voices in my head are louder now, and the smell breaks out like the
madness from that night.
I kneel and wail for my love and his forgiveness.

A junior BS Public Health student. Like the goddess, she loves flowers and music.
A lover of passion, craft, and life.

68 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 68

10/15/2012 2:23:28 PM

Maikling Kuwento
DEAR PRESIDENT
LUCIA T. QUIZON

ana po wag na bumaha samin...

Marahan ang pagsulat ng isang batang babae sa isang papel na pang-ikalawang


baitang na tira noong nakaraang pasukan at ngayoy inuulit niyang gamitin
sa eskwela. Batid sa lapis na sinliit ng kaniyang hinlalato ang mga markang
naiwan matapos niyang kagatin ang metal na dulo nito upang mapalabas ang
napudpod nang pambura. Malalaki ang pagkakasulat niya sa bawat letrang
sumasakop sa tatlong linya ng papel at umabot na sa likuran ang kaniyang
mahabang liham para sa pangulong inaasahang makapagbibigay ng solusyon
sa mga suliranin ng kanilang pamayanan.
Sana rin po maayos na ang bubong ng iskul namin kasi po lagi natulo kapag
may ulan tapos po nababasa yung mangga libro
Nilawayan niya ang kaniyang daliri na siyang ipinangkuskos niya sa maling
baybay na mangga, bago ito palitan ng manga.
sana po wag na mag-away ang manga tao.
Isinulat niya sa huli ang kaniyang buong pangalanumaasang darating ang
araw na pupunta sa kanila ang pangulo ng bansa hatid ang magagandang
bagay na sagot sa kanilang mga hinaing. Inirolyo niya ang natapos na sulat
at ipinaloob sa isang bote ng Matador na mag-isang inubos ng kaniyang ama
noong nakaraang gabi.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 69

69

10/15/2012 2:23:29 PM

Maikling Kuwento
Naalala ng bata ang isa pang hiling na nakaligtaan niyang isulat at itinaktak
ang bote upang mailabas ang papel. Sa napakaliit na espasyong natira sa
papel, isinulat niya, sana po wag na maglasing si tatay.
Matapos muling ipasok ang liham sa sisidlan ay inihagis niya ito sa tubig-baha
na naglubog sa kanilang buong barangay, umaasang tulad ng napanood niya
sa isang lumang pelikula ay makararating sa pangulo ang mensahe sa bote.
Pinanood niya ang lumulutang-lutang na bote hanggang sa tuluyan na itong
anurin malayo sa kaniyang paningin.
Nakita ng isang batang mangangalakal ng basura ang isang boteng inanod
sa pampang. Agad niya itong pinulot at binuksan nang makita ang isang
pirasong papel sa loob nito. May mga titik na nakasulat ngunit wala siyang
kakayahang basahin ang mga ito, kayat nilamukos na lamang niya papel
at walang pagdadalawang-isip na itinapon sa di kalayuan. Isinilid niya ang
bote ng Matador sa kaniyang sako at nagpatuloy sa paghahalungkat ng
maipantatawid-gutom.

Si Lucia T. Quizon, mula sa Block 9 (Batch 2015), ay isang manunulat na mahilig


gumamit ng mga ngalang di-kanya para sa kaniyang mga isinusulat.

70 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 70

10/15/2012 2:23:29 PM

Maikling Kuwento
AN EYE FOR AN EYE
ADRIAN V. SAMPANG

ith immeasurable rage seething through every inch of his body, with
eyes blurred by anger yet focused on one direction, with every thump
created by his footstep reverberating pure want for vengeance, this
man approached and halted at the doorstep of one house, vigorously
knocking at the door to the point that it would break and relentlessly
calling out the father of the household.
Finally a voice is heeded. The person the angry Aeta was looking for
reprimanded, Why make all this ruckus!
A brief moment of awkward and tensioned silence followed that seemed
to last for an eternity. Putting all his effort to keep his composure and not
break down to tears, the man replied in a firm and strong voice Where is
your son?
The father sensing trouble asked in reply, Why? What happened? What
is your business with him? Now that you mentioned it, I havent seen him
since this morning.
I want him dead.

It seemed like the world stopped in that instant that the father heard those
words. Must he have heard him wrong, he repeatedly asked himself. He
wants his son dead, but why? Soon enough his head became the devils
playground. It dawned to him the weight of the situation. This man wouldnt
come and make such a commotion to shame himself not unless...

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 71

71

10/15/2012 2:23:30 PM

Maikling Kuwento
An imagined wind chilled the fathers deepest core like one he never felt
before. Numbness proliferated his entire body, cold sweats flowed from
his forehead and his heart raced outlandishly.
The scene that followed was even more outlandish- the father bowed his
head signalling submission to the gate crashers will. Ill look for him and
deliver him to you
The psychological torment was too much for him. He was just a child barely
at puberty yet the burden he carried in him surpasses those well advanced
in age. Where do I go now?, such a peculiar question to ask himself yet
in that very question his very survival depended on. Utterly confused, like
any child in his situation would be, he sought protection from persons he
could trust the most- his relatives. What any other option does he have
anyway? Well aware that he was now being hunted down and should his
hunters track him down, he was as good as dead, he begged his uncle and
auntie Please, hide me, protect me I dont want to die. Im just a child. Im
innocent. With reassuring faces, the two responded Of course we will,
we couldnt let anything bad happen to you. You are our blood. With
that heartening reply, the child felt a huge yoke was lifted from him and
that he was at the safest place he could possibly be. He made the right
decision of not staying at home and confiding in his father for he felt that
his father would even hand him to his trackers. He was not disappointed
by his loving uncle and auntie who offered him the much needed refuge
he sought.
Emotionally and psychologically in disarray, a tear fell from his eye which
was soon followed by a river more. Still shaken from the flash of events
that has transpired, his brain couldnt just process at the pace at which the
events are unfolding before him. He looked forward and he saw these old

72 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 72

10/15/2012 2:23:30 PM

Maikling Kuwento
people wearing g-strings and soon realized that they are the well esteemed
and respected elders their village Camias. He widened his gaze, looked
around though his superfluously flowing tears hazed his vision, and saw
the crowd of people circling him. Shortly, he recognized two familiar faces
among the crowd as he tried to focus his vision even more, it was his uncle
and aunt. Close by was what he quickly distinguished as his father who
face was a straight as the way he stood, never moving a muscle. Finally, it
struck him, in spite of his tortured psyche, the reason why he was crying
from the very beginning. He was now at the first and most important
tribal council he was involved in. The one that would decide his fate. His
relatives not wanting to dip their fingers into trouble, gave him a false
sense of security only to facilitate the betrayal of his trust. He was handed
down to his would be killers just like that.

His clouded state of mind was alarmed by this voice roaring with righteous
anger. He looks at the source of the voice. For a split second, he saw the
bloody head of his playmate. Those eyes, that nose, those lips, that facethe man was an older replica of his friend. The man opened his lips to talk
and like a jolt of lightning, silence suddenly devoured the landscape.


Look at me boy, the man started. How does it feel it to have the blood of
my son staining your hands?! he continued. But before he could continue
his forceful speech, the boy whose hands were tied at his back squirmed
uncontrollably and with a broken voice struggled to explain his side and
convince others of his innocence.

It was an accident! Believe me, I am not a killer. I could never kill someone.
We were just playing and he slipped, knocked his head to a stone. I tried
to wake him up but he did not respond. I didnt know what to do. I was

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 73

73

10/15/2012 2:23:31 PM

Maikling Kuwento
afraid., the child repeatedly reasoned as he summoned up all his bravery
to make the people understand him.

Enough! the dead childs father retorted as his voice now crackled and
seemed to break down. I care not about your reasons, a life was taken
from me, so should a life be given in return.
He now turned to the elders and riposted I could never see my son grow
and have a family of his own. I could never even see him smile again. What
pain it is to see your sons lifeless body. His blood has turned the streams
water red. I could hear him whisper, father seek justice for my death.
The elders after convening decided that the rule of the Aeta should prevail.
An eye for an eye.
All the poor boy could do was to yell and beg for mercy while he knew
deep in his heart that it was his end.
No! father help me. Please have mercy on me.

Adrian V. Sampang is a first year Medicine Proper student.

74 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 74

10/15/2012 2:23:32 PM

Maikling Kuwento
A SURVIVORS GUILT
LORRAINE

t was over. She had bidden her all, and she had lost.

The sun rose to a red dawn, illuminating the vision of the survivors of a world
long past, wandering amidst the ruins of civilization.
She scanned the ground from the vantage point of the highest part of her
house. All that she had sought to protect, destroyed by her own hands. True,
she had managed to save all that she could, but at what price?
Her sight drifted down to hands raw from scrubbing away blood that only she
could see the blood of multitudes spilled. So much bloodthere was so
much blood on her hands!
She could remember a past of power, power that she used to play in the high
political arenas, hoping to change the world with her ideas. She had been such
an idealist back then, she thought bitterly, seeing the decadent truth through
rose-colored lenses, but she had taken them offhad been made to take them
offwhen she had been dispatched to the lower levels of the populace. The
experience shattered all her preconceived notions and hardened her into the
brutally cynical and frank politician who railed against the injustices done by
her peers.
They did not heed herit had earned her nothing more than their scorn and
mockery. She had been thrown out of the peerless, righteous opulent circles
that she had once loved and frequented. She lost everything she valued in

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 75

75

10/15/2012 2:23:33 PM

Maikling Kuwento
herself because of the circles that she had once been privy to.
There had been a revolution, she recalled. One that was led by the brightest
minds of the generation who sought to change the order of things, and she had
been intimately part of the cause. They had found a stash of terrible weapons,
ones that had once destroyed the world, and threatened the higher echelons
of society with it. She had hoped that they would not need to use that stash.
The other party retaliated by loosing weapons of their ownones that were as
much a match for the ancient world-breakers that they had stumbled upon.
The message was clear. They would not hesitate to fight back.
In a moment of madness, a comrade had managed to convince the revolutionaries
to loose the destroyer of worlds to intercept the weapons drawn out by the
upper echelons of society. She had given them precise calculations in the event
that what she had feared would come to pass, and once again cautioned the
leaders not to use the weapons if possible, warning them that the usage could
wipe out all of existence. But for the second time, her voice went unheeded and
unheard, drowned out by the sound of the drums of war and the cries of the
multitude for blood to be spilled. Thus, she sought out all that she knew, and
told them of the impending apocalypse.
In the end, she had managed to convince only a very small part of the people
she had contactedaround a hundred thousand of the millions she had
reached out toto prepare for the end of the world.
The uprising reached an impasse, and the weapons were released in hopes of
tipping the balance in their favor.
The world held witness to a flash of blinding light as the two great weapons

76 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 76

10/15/2012 2:23:33 PM

Maikling Kuwento
intercepted each other in mid-air. The energy released was so great that it
spread around the globe, killing all that were unprotected in hours. Only she
and her one hundred thousand people, who were deeply hidden below the
earth, managed to survive the slaughter.
When they finally emerged from their shelters, they found the remains of their
society. They had to make society anew once more, to rebuild and heal the
wounds of the world as much as humanly possible for the generations to come.
She had finally finished dressing in her sturdiest affair, and she stood on the
threshold of her home, looking out to the people working to clear away debris
and build houses.
She went out to the desolate world, equipped with her formidable intelligence,
and a will to atone for the destruction that she had indirectly caused.
After all, she had to lead the people she had saved into the uncertain future, a
future that she would try to make as bright as possible. And maybe someday,
she could finally look at her hands and find them cleansed from the blood of
the multitudes that had died during the time of the Great Uprising.

The author is currently taking up BS Biology in UP Manila. She finds time to write
between periods of frenetic activity and caffeine crashes.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 77

77

10/15/2012 2:23:34 PM

Maikling Kuwento
BUS REVERIES: HOSTAGE-TAKING
ANNE KRISTINE N. RIVERA

umakay ka na ba sa isang public transport bus? Nang mag-isa? Ako,


kung ano-anong mga naiimagine ko kapag sumasakay ako ng bus nang
mag-isa.

Madalas napa-paranoid ako na baka may mang-hostage sa bus na sinasakyan


ko. Yung tipong may tatayong lalaking pasahero habang tinatahak ng bus ang
NLEX, lalapit sa driver at makikiusap na itabi muna ang bus kasi ihing-ihi na
siya. Kung mabait ang driver ititigil niya. Kung hindi, hahayaan niyang maihi
nalang sa salawal ang lalaki. Either way, ang mangyayari, huhugot ng baril
yung lalaki mula sa pantalon niya. Tutukan niya yung driver.
Tapos may iba pang tatayong mga pasahero (lalaki din siyempre. No offense
meant.) na may hawak ding baril. Kasabwat pala niya. At ia-announce nila na:
Walang kikilos nang masama kung ayaw niyong mamatay! Obliging naman
ang mga pasahero. Ni wala man lang nakaisip na tumawag ng tulong habang
nago-opening remarks pa yung hostage-taker na Wala na kayong magagawa.
Wag niyo nang subukang manlaban Blahblahblah. You know, the usual death
threats. Hindi naman namin gustong gawin to. Pero kailangan. Sawa na kami
sa pagiging mahirap. Bakit? Sila lang ba ang naghihirap? Kami din naman ah.
Pag natapos na to, mangho-holdap ako ng bangko. Hindi ko naman gustong
gawin eh. Pero kailangan.
Ini-instruct nung lider nila na ituloy pa rin ng driver ang biyahe. Siyempre
nandun siya sa tabi nung driver na may hawak na baril just in case. Ang mga
bata naman niya, nagsimula nang maghakot ng mga alahas at cellphone ng
iba pang mga pasahero. At ako, iniisip ko na kung anong ibibigay ko sa kanila.
Wala naman akong alahas. Itong relo ko? 100 lang to, imitation ng Seiko galing

78 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 78

10/15/2012 2:23:35 PM

Maikling Kuwento
bangketa. Itong cellphone ko? Baka ibato lang pabalik sakin. Ni hindi man nga
to tatanggapin sa buy and sell. Yung mga marumi kong damit na dala? As if
kasya sa kanila. Eh yung mga libro at notebook ko? Sige, inyong-inyo na!
Lumapit na yung isang hostage-taker sa akin at tinutukan pa ako ng baril. May
isang malaking ekis na peklat sa kaliwang pisngi at puno ng tattoo sa katawan.
Sa puro peklat din niyang kanang braso may malaking tattoo in bold letters:
Tonyong Tigasin. Muka nga siyang tigasin. Nangangatog na ako sa takot.
Sa laki ng katawan niya para bang isang pitik niya lang sakin, lilipad na ako
patungong Andromeda Galaxy. Ano? Anong ibibigay ko? Eh bente nalang ang
laman ng wallet ko. Alangan namang ibigay ko sa kanya at sabihin kong oh eto
boss, pambili ng ice cream. Pinagpapawisan na ako ng dugo. Nanginginig na
ako in a major way kahit hindi naman malakas ang aircon ng bus. Hoy! anong
tinitingin- tingin mo dyan? Akin na yang relo mo! Binigay ko nalang yung relo,
sana di niya mahalatang fake yun. At sana hindi rin niya mahalata na naluluha
na ako sa pagpigil ng tawa. Ano ba yan. Kung anong nilaki ng katawan niya,
siya ring kina-high pitch ng boses niya. Dapat siguro subukan niyang magpost
ng video sa youtube. Daig pa niya ang boses ni Justin Bieber sa Baby at ang
Pyramid ni Charice. Baka i-guest pa siya sa Ellen. I can see it now. Tonyong
Tigasin Live in Manila! Pero bago siya sumikat, magpa-botox muna siya kay
Vicky Belo. Desidido siguro siyang makapag-ipon ng pampa-botox kasi kinuha
rin niya yung naghihingalo kong cellphone. At hinostage din niya ang Manuel
Quezon ko, kasama ng nakasalumbabang Ninoy ng matabang babae sa harap
ko. Sayang hindi siya interesado sa bio modules ko.
Nagpa-panic na ang ibang pasahero. May umiiyak na bata. May umiiyak na
nanay. May umiiyak na tatay. Umiiyak na ang buong pamilya. Naimbyerna na
yung leader. Ano ba?!? Punyeta! Ang ingay! The family that cries together,
dies together. Tig-isang bala lang sila. Lalong nag-panic ang mga pasahero.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 79

79

10/15/2012 2:23:35 PM

Maikling Kuwento
Hail Mary full of grace the Lord is with you Nagrorosaryo na ang lahat ng may
rosaryo. Blessed are you amongst women nagrorosaryo na rin ang lahat ng
hindi marunong mag-rosaryo. And blessed is the fruit of your womb, Jesus
ano na nga bang kasunod? Sa tagal ko nang hindi nagdarasal nakalimutan ko
na. Holy Mary, Mother of God pray for us sinners Lalong naimbyerna ang
leader. Naimbyerna na rin ang mga bata niya. Isang putok. Dalawa. Tatlo. Apat
na ang patay. Lima. Anim. Ako na ng kasunod. Lucky number seven. Sabi nila
pag mamamatay ka na, bumabalik sayo lahat ng alaala. Tama pala ang sabi nila.
Kasi naalala ko nanow and at the hour of our death. Amen.

Anne is a second year BS Occupational Therapy student at the University of the


Philippines Manila

80 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 80

10/15/2012 2:23:36 PM

Waywaya FINAL.indd 81

10/15/2012 2:23:36 PM

TIME WARP
ACE VINCENT MOLO

Waywaya FINAL.indd 82

10/15/2012 2:23:40 PM

Waywaya FINAL.indd 83

10/15/2012 2:23:41 PM

Waywaya FINAL.indd 84

10/15/2012 2:23:44 PM

Grafiks

ARGUMENTO
BENEDICT OPINION

Benedict Opinion is a first year BA Organizational Communication


student and a News Correspondent at The Manila Collegian.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 85

85

10/15/2012 2:23:53 PM

Grafiks

86 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 86

10/15/2012 2:24:00 PM

Grafiks
KAPRICHO

JARDINE DAVE M. CHUA

The illustrator is a third year student taking up BA Organizational


Communication. He affirms, Kahit anong Ingles mo, pag nakatapak
ka ng pako, ay P##@##ina ARAY! ang hiniway mo kesa EEYOWTCH!
Pinoy ka pa rin.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 87

87

10/15/2012 2:24:04 PM

Grafiks

SILIP SA UTAK

REY DANIEL B. ESPINUEVA

Rey Daniel B. Espinueva is a BS Public


Health student who formerly belonged to
the BA Philippine Arts program.

88 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 88

10/15/2012 2:24:07 PM

Grafiks

BRAWLING PRINCIPLES
EHCEL HURNA

Ehcel Hurna is the Graphics Editor of The Manila Collegian.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 89

89

10/15/2012 2:24:09 PM

Grafiks

Ace Vincent Molo is a third year BA Social Sciences (Area Studies)


student and the Layout Artist of The Manila Collegian.

GALAW

ACE VINCENT MOLO

90 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 90

10/15/2012 2:24:13 PM

ELLEN ARMILLO

WOMEN BOUND

Grafiks

Ellen Armillo
is a second
year BS Biology
student.

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 91

91

10/15/2012 2:24:21 PM

Grafiks

HALLWAY

BENEDICT OPINION

Benedict Opinion is a first year BA Organizational Communication


student and a News Correspondent at The Manila Collegian.

92 Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 92

10/15/2012 2:24:42 PM

Grafiks

Ehcel Hurna is the Graphics Editor


of The Manila Collegian.

PROLETARIATS WILL RULE


EHCEL HURNA

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 93

93

10/15/2012 2:24:45 PM

Waywaya FINAL.indd 94

10/15/2012 2:24:46 PM

Pasasalamat

ala sa inyong mga kamay ang Waywaya 2012 kung hindi dahil sa mga sumusunod:

Una, ang mga Iskolar ng Bayan na hindi nag-atubiling tumugon sa panawagan ng MKule
at nagsumite ng kanilang mga akda na pawang sumasalamin sa buhay hindi lamang ng
isang mag-aaral ng Unibersidad kung hindi pati ng isang Pilipinong sabik sa pagbabago.
Ikalawa, ang mga miyembro ng MKule na walang pag-aalinlangang nagpahiram ng kanilang
oras at kakayahan upang salain at lalo pang pagandahin ang mga akda, at pagkatapos ay
ilatag ito nang mahusay.
Ikatlo, ang administrasyon ng UP Manila, sa pangunguna ni Tsanselor Manuel Agulto, para
sa suporta at tulong na ibinigay sa MKule upang mailathala itong mumunting koleksyon ng
mga kwento ng mga mag-aaral ng Unibersidad.
Ika-apat, ang mga alumni ng MKule na walang-sawang
sumusuporta sa publikasyon, sa mga kasalukuyang miyembro at
sa mga proyektong inilulunsad nito.
Higit sa lahat, salamat sa mga Iskolar
ng Bayan ng UP Manila na patuloy na
nagmamahal at nagbibigay-importansya
sa MKule, sa dalawaput limang taon ng
kritikal nitong paglalathala at sa matingkad
na tradisyon nito.
Ito ay para sa inyo. Padayon!

Waywaya 2012
Waywaya FINAL.indd 95

95

10/15/2012 2:24:49 PM

Waywaya FINAL.indd 96

10/15/2012 2:24:49 PM

eManilaCollegianMagnaEstVeritasEtPrevaelebitTheManilaCollegianM
Jeo Angelo Chico Elamparo
Punong Patnugot

Marie Kristel Antonio Gabawa

Kapatnugot para sa Usaping Panloob

Aries Joseph Armendi Hegina


Ehcel Saga Hurna

Mga Kapatnugot para sa Usaping Panlabas

Jesse Nicole Rubio Santos


Tagapamahalang Patnugot

YodHim GudEl Gepty Dela Rosa

Katuwang na Tagapamahalang Patnugot

Deonah Abigail Lugo Miole


Patnugot sa Balita

Ace Vincent Ponseca Molo


Tagalatag

Mga Tagapag-ulat sa Balita

Jewel Anne Masongsong Formeloza


Jore-Annie Rico
Mga Tagapag-ulat sa Lathalain

Angelo Dennis Aligaga Agdeppa


Aubrey Nicole Leones Arboleda
Ruth Genevieve Austria Lumibao
John Vherlin Canlas Magday
Mga Tagapag-ulat sa Kultura

Ernest Jay Vico Cafino


Neil Millan Gabayeron
Gerald Miranda Goco
Zach Andrei Vego Marasigan
Pia Charis Lumang Pojas
Noemi Faith Arnaldo Reyes
Ariane Marielle Funelas Valle

AKADEMIKONG
TAON
2011-2012

Waywaya FINAL.indd 97

Honey Diane Gemoto Angeles


Angela Mariz Ulep Caudal
Mon Gabriel Posadas Distor
Mark Jason Santos Flores
Alyssa Nicole Cacho Gratil
Kathleen Trinidad Guiang
John Benedict Opinion
Beanca Jhanine Mulato Samiano

Mga Tagapag-ulat sa Lathalain

Kessel Gandol Villarey


Retratista

10/15/2012 2:24:51 PM

Waywaya FINAL.indd 98

10/15/2012 2:24:51 PM

You might also like