ANG INAHING MANOK AT ANG

KANYANG MGA SISIW

Isang inahing manok na may anak na
tatlong sisiw ang naninirahan sa gitna ng
taniman ng mais. Isang araw, lumabas ng
bahay ang magsasakang may-ari ng
taniman at sinabing, "Panahon na upang
anihin ko ang aking maisan! Kailangan
tawagin ko ang aking mga kapit-bahay
upang tulungan ako sa aking pag-ani
bukas!"
Narinig ito ng mga sisiw at agad
iminungkahi sa kanilang ina, "Kailangang
lumikas na tayo rito at humanap ng ibang
matitirahan inang! Kung hindi,
matatagpuan tayo rito ng mga magsisipag-
ani bukas at huhulihin upang patayin!
"Huwag kayong mabahala mga anak,"
ang wika ng inahing manok. "Kung mga
kapit-bahay lamang ang aasahan niya,
hindi agad magsisipag-kilos ang mga iyon!
May panahon pa tayo upang manirahan
dito." Tama nga ang sinabi ng inahing
manok. Sapagkat kinabukasan nga'y
walang mga kapit-bahay na dumating
upang tumulong sa pag-ani ng magsasaka.
"Kung hindi ko maasahan ang aking
mga kapit-bahay, sa aking mga kamag-
anak ako lalapit upang humingi ng tulong sa
isasagawa kong pag-ani bukas!
 The Cat, the Rooster, and the
Young Mouse
an Aesop Fable
A very young mouse made his first trip out of the hole
and into the world. He returned to tell his mother of
the wonderful creatures he saw.

"Oh, Mother," said the mouse, "I saw some

curious animals. There was one beautiful animal
with fluffy fur and a long winding tail. She made
such a tender vibrating noise. I saw another
animal, a terrible looking monster. He had raw
meat on his head and on his chin that wiggled
and shook as he walked. He spread out his sides
and cried with such a powerful and frightening
wail, that I scurried away in fear, without even
talking to the kind beautiful animal.

Mother Mouse smiled, "My dear, that horrible

creature was a harmless bird, but that beautiful
animal with the fluffy fur was a mouse-eating cat.
You are lucky she did not have you for dinner."

Moral: Do not trust outward appearance

 The Man and His Two Wives
A man whose hair was turning gray had two
wives. One wife was much younger than the man,
and the other wife was much older. The older wife
was embarrassed at being married to man much
younger than herself. At night, whenever he was
with her, she would pluck out all of his hairs that
were not gray. The younger woman was equally
embarrassed at being married to a man so much
older than herself. At night, whenever he was with
her, she would pluck out all of hairs that were gray.
Between the two wives, the man was soon left
without a hair on his head.
It is impossible to outwit time.
 The Goose That Laid the Golden Egg
an Aesop Fable
A man and his wife owned a very special goose. Every
day the goose would lay a golden egg, which made the
couple very rich.
"Just think," said the man's wife, "If we could have all
the golden eggs that are inside the goose, we could be
richer much faster."
"You're right," said her husband, "We wouldn't have
to wait for the goose to lay her egg every day."
So, the couple killed the goose and cut her open, only
to find that she was just like every other goose. She had
no golden eggs inside of her at all, and they had no more
golden eggs.

Moral: Too much greed results in nothing.

 The Town Mouse & the Country Mouse
A Town Mouse once visited a relative who lived in the country. For lunch the Country
Mouse served wheat stalks, roots, and acorns, with a dash of cold water for drink. The Town
Mouse ate very sparingly, nibbling a little of this and a little of that, and by her manner making
it very plain that she ate the simple food only to be polite.
After the meal the friends had a long talk, or rather the Town Mouse talked about her life
in the city while the Country Mouse listened. They then went to bed in a cozy nest in the
hedgerow and slept in quiet and comfort until morning. In her sleep the Country Mouse dreamed
she was a Town Mouse with all the luxuries and delights of city life that her friend had described
for her. So the next day when the Town Mouse asked the Country Mouse to go home with her to
the city, she gladly said yes.
When they reached the mansion in which the Town Mouse lived, they found on the table
in the dining room the leavings of a very fine banquet. There were sweetmeats and jellies,
pastries, delicious cheeses, indeed, the most tempting foods that a Mouse can imagine. But just
as the Country Mouse was about to nibble a dainty bit of pastry, she heard a Cat mew loudly
and scratch at the door. In great fear the Mice scurried to a hiding place, where they lay quite
still for a long time, hardly daring to breathe. When at last they ventured back to the feast,
the door opened suddenly and in came the servants to clear the table, followed by the House
Dog.
The Country Mouse stopped in the Town Mouse's den only long enough to pick up her carpet bag
and umbrella.
"You may have luxuries and dainties that I have not," she said as she hurried away, "but I prefer
my plain food and simple life in the country with the peace and security that go with it."

Moral: Poverty with security is better than plenty in the midst

of fear and uncertainty.
Narinig ito ng mga sisiw at agad iminungkahi sa kanilang ina, "Kailangang lumikas na tayo rito at
"Narinig ng mga sisiw ang sinabi ng magsasaka at
dali-daling iminungkahi sa kanilang ina. Ngunit muli,
hindi nabahala ang inahing manok at sinabing, "Kung
sa mga kamag-anak lamang siya aasa hindi
magsisipagsunod ang mga iyon! May mga trabaho
ring dapat asikasuhin ang mga iyon at tiyak na hindi
maasahan. May panahon pa tayo para manirahan dito
mga anak!"
Kinabukasan nga'y tama uli ang sinabi ni inahing
manok. Walang kamag-anak na dumating ang
magsasaka upang tulungan siya sa pag-ani sa maisan.
Dahil dito, napilitan ang magsasakang tawagin
ang kanyang anak at sinabing, "Bukas na bukas din,
tayong dalawa na lamang ang aani sa ating pananim.
Wala tayong ibang maaasahan kundi ang ating mga
sarili!"
Nang marinig iyon ng mga sisiw, dali-dali silang
nagtungo sa kanilang ina at iminungkahi rito ang
sinabi ng magsasaka.
Noon nagdesisyon ang inahing manok na
lumisan sila sa lugar na iyon, at sinabing, "Kung sinabi
ng magsasaka na siya na ang gagawa ng pag-ani,
dapat tayong maniwala! Sapagkat totoong walang
sinuman siyang maaasahan kundi ang kanyang sarili!"
 ANG LOBO AT ANG KAMBING
Isang lobo ang nahulog sa balon na walang tubig. Sinikap niya
ang tumalon upang maka-ahong palabas, ngunit lubhang malalim
ang balon na kanyang kinahulugan. Noon dumating ang isang uhaw
na uhaw na kambing. Lumapit ito sa balon at narining ang tinig ng
lobo. "Marami bang tubig sa loob ng balon?" tanong nito sa lobo. "Oo,
napakarami!" ang pagsisinungaling na sagot naman ng lobo. Hindi na
nagdalawang-isip pa ang kambing. Agad itong tumalon sa balon. At
nalaman ngang siya'y niloko lamang ng lobo. "Ngayo'y pareho na
tayong bilanggo ng balon na ito," ang sabi ng lobo. "Mamamatay tayo
sa uhaw at gutom dito," ang sabi ng kambing.
"Kung gusto mong makaalis dito, magtulungan tayo. Mayroon
akong naisip na paraan kung papaano nating gagawin iyon."
"Papaano?" Noon ipinatong ng lobo ang mga paa sa katawan ng
kambing. "Ako muna ang lalabas. At kapag nakalabas na ako, at
saka kita hahatakin palabas," pangako nito. "Sige," ang sabi naman
ng kambing. Nakalabas nga ng balon ang lobo sa tulong ng kambing.
Ngunit noong pagkakataon na ng kambing para tulungan nito'y agad
iyong tumawa ng malakas. Pagkuwa'y sinabing, "Walang lobong
manloloko kung walang kambing na magpapaloko."
Malungkot na naiwanan ang kambing sa malalim na balon.
 Ang Pitsel at Ang Uhaw na Uwak
May isang uhaw na uhaw na uwak na gustong uminom sa
pitsel na naiwan sa mesa.
Makipot ang bunganga ng pitsel kaya hindi maipasok ng uwak
ang kanyang tuka upang sipsipin ang tubig. Hirap na hirap
abutin ng uwak ang kaunting tubig sa malalim na sisidlan.
Kahit anong pilit ay hindi mabawasan ang sobrang pagkauhaw
ng ibon.
Tumingala siya at luminga-linga sa paligid. Alam niya may
kasagutan sa alinmang problemang kinakaharap natin.
Tama siya. Sa isang iglap ay naisip niya ang tanging
kasagutan.
Lumipad siya sa labas at tumuka siya ng isang munting
bato na inihulog niya sa loob ng pitsel. Tumaas nang kaunti ang
nibel ng tubig dahil sa nadagdagan ng bato.
Nagpabalik-balik siya sa paglagay ng maliliit na bato
hanggang umabot ang tubig sa makitid na bunganga ng
pitsel.
Sa ganoon ay nakainom ang uwak at natugunan ang kanyang
pagkauhaw.
 Ang Sampung Dalaga
Ang pagtatamo sa kaharian ng langit ay itinutulad sa pangyayari
ukol sa sampung dalaga na naghihintay sa kanilang mapapangasawa.
At sinabi ni Jesus, "Magbantay kayo, dahil hindi ninyo alam ang araw
o oras." Lima sa mga dalaga'y matatalino at ang lima naman ay mga
hangal.
Ang matatalinong dalaga ay nagbaon ng sobrang langis para sa
kanilang mga lampara, samantalang ang mga hangal ay hindi.
Hindi agad dumating ang kanilang mapapangasawa at sa
paghihintay, ang mga dalaga'y nakatulog. Nangagising sila nang
hatinggabi na at narinig nila ang pagdating ng kanilang mga
mapapangasawa. Nagsigayak sila sa pagsalubong. Inihanda na nila
ang kanilang mga lampara. Ang mga hangal ay naubusan ng langis
kaya't nanghingi sila sa matatalino. Ngunit ayon sa mga ito ay hindi sila
mabibigyan ng langis sapagkat baka hindi magkasya para sa kanilang
lahat ang kanilang baong langis.
Ang mga hangal ay nangagsialis upang bumili ng langis. Wala sila
nang dumating ang kanilang mga mapapangasawa. Ang matatalinong
nangakahanda ay sumamang magpakasal sa mga lalaki. At napinid na
ang pinto pagkatapos.
Nang magsidating ang mga hangal na babae ay kinatok nila ang
pinto at nakiusap, "Panginoon, Panginoon, kami po'y pagbuksan
ninyo ng pinto."
"Hindi maaari! Hindi ko kayo nakikilala," ang narinig nilang sagot
sa kanila.
 The Dog Invited to Supper
A Gentleman, having prepared a great feast, invited
a Friend to supper; and the Gentleman's Dog, meeting the
Friend's Dog, "Come," said he, "my good fellow, and sup
with us to-night."
The Dog was delighted with the invitation, and as he
stood by and saw the preparations for the feast, said to
himself: "Capital fare indeed! this is, in truth, good luck. I shall
revel in dainties, and I will take good care to lay in an ample
stock to-night, for I may have nothing to eat tomorrow."
As he said this to himself, he wagged his tail, and gave
a sly look at his friend who had incited him.
But his tail wagging to and fro caught the cook's eye,
who, seeing a stranger, straightway seized him by the legs,
and threw him out the window to the street below.
When he reached the ground, he set off yelping down
the street; upon which the neighbors' dogs ran up to him and
asked him how he liked his supper. "In faith," said he, with a
sorry smile, "I hardly know, for we drank so deeply, that I
can't even tell you which way I got out."
Ipinagpatay din siya ng isang matabang baka at sa
ngalan niya ay nagkaroon ng isang pagdiriwang.
"Ang anak ko ay nawala at ngayon ay nagbalik.
Ipagdiriwang natin ang kanyang pagbabalik," ang sabi
ng nagagalak na ama.
Namangha ang nakatatandang kapatid nang
dumating siya sa kanilang tahanan. Itinanong niya sa
isang katulong kung ano ang sanhi ng pagdiriwang.
Nang malaman niya ang sanhi ng kasayahan ay gayon
na lamang ang kanyang galit kaya't di napigilan ang
kanyang sarili at sinumbatan ang ama.
"Akong masunurin ninyong anak na buong
katapatang naglilingkod sa inyo ay hindi ninyo
naipagpatay kahit isang guya man lamang. Ngayong
dumating ang alibugha ninyong anak na lumustay ng
inyong kayamanan ay gugugol kayo nang malaki at
magdiriwang!"
Sumagot nang marahan ang ama, "Anak ko, ikaw
ay lagi kong kapiling. Ang lahat ng akin ay iyo. Tayo'y
nagsasaya ngayon sapagkat ang kapatid mong
namatay ay muling nabuhay. Siya ay nawala at muli
nating nakita."
 Ang Alibughang Anak
May isang mayamang ama na may dalawang anak
na kapwa lalaki. Hiniling ng bunsong anak na ang
manang kanya sa kayamanan ng kanyang ama ay ibigay
na sa kanya. Nang makuha na ng bunso ang kanyang
mana ay ipinagbili niya agad ito makalipas lamang ang
ilang araw. Matapos ito ay umalis siya at nagtungo sa
malayong bayan. Dito niya walang habas na nilustay ang
kabuhayang ipinagkaloob ng ama.
Hindi nagtagal, naubos na lahat ang kanyang salapi.
Nang dumating ang taggutom sa bansang iyon ay isa na
siyang pulubi. Namasukan siya bilang tagapag-alaga ng
mga baboy. Dahil sa gutom, nais na niyang kainin pati
pagkain ng mga baboy na alaga niya. Ngunit maging ito
ay ipinagkakait din sa kanya ng kanyang amo.
Sa ganitong kalagayan, naisip niya ang kanyang ama.
Ang mga manggagawa nito ay kumakain nang maayos
habang heto siya na nagugutom at walang makain. Agad
siyang nagpasyang bumalik sa dating tahanan.
Gayon na lamang ang galak ng kanyang ama.
Sinalubong nito ng yakap at halik ang nagbalik na anak.
"Ama, nagkasala ako sa Diyos at sa iyo. Hindi na ako
karapat-dapat na maging anak mo. Ituring mo na lang
akong isa sa iyong mga alila," sabi ng anak sa ama.Ngunit
inutusan ng ama ang mga alila na linisan at bigyan ang
anak ng pinakamagarang kasuotan. Ipinasuot din niya
rito ang isang mamahaling singsing, at binigyan ng sapatos
para sa kanyang mga paa.
 The Grasshopper and the Ants
In a field one summer's day a grasshopper was hopping about, chirping and
singing to its heart's content. A group of ants walked by, grunting as they struggled
to carry plump kernels of corn.
"Where are you going with those heavy things?" asked the grasshopper.
Without stopping, the first ant replied, "To our ant hill. This is the third kernel I've
delivered today."
"Why not come and sing with me," teased the grasshopper, "instead of working
so hard?"
"We are helping to store food for the winter," said the ant, "and think you
should do the same."
"Winter is far away and it is a glorious day to play," sang the grasshopper.
But the ants went on their way and continued their hard work.
The weather soon turned cold. All the food lying in the field was covered with
a thick white blanket of snow that even the grasshopper could not dig through.
Soon the grasshopper found itself dying of hunger.
He staggered to the ants' hill and saw them handing out corn from the stores
they had collected in the summer. He begged them for something to eat.
"What!" cried the ants in surprise, "haven't you stored anything away for the
winter? What in the world were you doing all last summer?"
"I didn't have time to store any food," complained the grasshopper; "I was so busy
playing music that before I knew it the summer was gone."
The ants shook their heads in disgust, turned their backs on the grasshopper
and went on with their work.