4183232
4183232
https://ebooknice.com/product/tracing-dominican-identity-the-writings-
of-pedro-henriquez-urena-5887714
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/the-paper-issue-83-36077946
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/starting-out-the-c3-sicilian-2581338
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/chess-explained-the-c3-sicilian-53477714
ebooknice.com
(Ebook) Starting Out: The c3 Sicilian by John Emms ISBN 9781857445701,
1857445708
https://ebooknice.com/product/starting-out-the-c3-sicilian-53477760
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/the-american-revolution-177483-51741802
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/using-the-ti-83-plus-ti-84-plus-4379882
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/as-pure-mathematics-c1-c2-4699520
ebooknice.com
https://ebooknice.com/product/warships-in-the-war-of-the-
pacific-187983-58048948
ebooknice.com
Tracing Dominican Identity The Writings of Pedro
Henrà quez Ureà a 1st Edition Juan R. Valdez Digital
Instant Download
Author(s): Juan R. Valdez
ISBN(s): 0230109373
Edition: 1
File Details: PDF, 4.53 MB
Year: 2011
Language: english
Tracing Dominican Identity
9780230109377_01_prex
Copyright material from www.palgraveconnect.com - licensed to Universitetsbiblioteket i Tromsoe - PalgraveConnect - 2011-03-08
Tracing Dominican Identity
Juan R. Valdez
Where this book is distributed in the UK, Europe and the rest of the World,
this is by Palgrave Macmillan, a division of Macmillan Publishers Limited,
registered in England, company number 785998, of Houndmills,
Basingstoke, Hampshire RG21 6XS.
ISBN: 978–0–230–10937–7
Valdez, Juan R.
Tracing Dominican identity : the writings of Pedro Henríquez Ureña /
Juan R. Valdez.
p. cm.
Includes bibliographical references.
ISBN 978–0–230–10937–7 (alk. paper)
1. Henríquez Ureña, Pedro, 1884–1946—Criticism and interpretation.
2. Henríquez Ureña, Pedro, 1884–1946—Knowledge—Spanish language.
3. Henríquez Ureña, Pedro, 1884–1946—Knowledge—Dominican
Republic. 4. National characteristics, Dominican, in literature.
5. Dominican Republic—In literature. 6. Spanish language—
Dominican Republic. 7. Language and culture—Dominican
Republic. I. Title.
PQ7409.H4Z94 2011
868 .6209—dc22 2010029868
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
9780230109377_01_prex
Copyright material from www.palgraveconnect.com - licensed to Universitetsbiblioteket i Tromsoe - PalgraveConnect - 2011-03-08
Contents
9780230109377_01_prex
Copyright material from www.palgraveconnect.com - licensed to Universitetsbiblioteket i Tromsoe - PalgraveConnect - 2011-03-08
Introduction
9780230109377_02_int01
Copyright material from www.palgraveconnect.com - licensed to Universitetsbiblioteket i Tromsoe - PalgraveConnect - 2011-03-08
1
Henríquez Ureña, one of the youngest, presides over this select group. He
has been ordained by his peers and others as a critic and a writer.9
When the Mexican tyrant and moron, Carranza, drove out the staff of the
University of Mexico, Pedro turned to me, and I was fortunate to learn of
an opportunity for him at the University of Minnesota. He was accepted
there immediately and not only gave a good account himself as [a] teacher,
but proceeded energetically to the acquisition of the degree of Doctor of
Philosophy.14
The Spanish classes have an unusually large attendance this year. The first
few days, even standing room was scarce. Mr. Henríquez found it neces-
sary to highly praise the Italian language. He told his pupils that for those
[intending] to go into business, Spanish was the language to study; for those
taking Medical, Dental or English work, Italian had the greatest advantages.
In spite of all his efforts, no one was willing to change.15
Henríquez Ureña’s racial profile was the object of attacks first in Mexico
and later in Argentina.24 It must be noted that many Dominicans con-
sider being called “Haitian” one of the worst possible insults. Using the
term “Haitian,” his attackers questioned Henríquez Ureña’s national ori-
gin and targeted his mulatto profile. As the revolutionary situation in
Mexico grew more violent, the risk of physical danger for individuals like
1988, Durán 1994, Febres 1989, Gutiérrez Girardot 1978, Zuleta Álvarez
1999). To them, Henríquez Ureña represents one of the greatest Latin
American intellectuals of the twentieth century, comparable to nineteenth-
century intellectuals such as Andrés Bello, Domingo Faustino Sarmiento,
José Martí, and Eugenio María de Hostos, all of whom had a profound
vision of the originality and value of Latin American culture. The sig-
trend originated with the Mexican historian Enrique Krauze (1985). In his
analysis of Henríquez Ureña’s intellectual development and vision, Krauze
paid careful attention to the relation between Henríquez Ureña’s personal
circumstances abroad and the persistent image appearing throughout
Henríquez Ureña’s work of a paradise lost incarnated by the “privileged”
history of his native country. Krauze wrote: “The image of a paradise lost
It was a project that allowed multiple traditions, provided that they could
be integrated into the literate culture, which was not the case of that uncom-
fortable Afro-Caribbean world, a ghost that complicates their texts. Painfully
and restlessly, national identity emerges with this exclusion, and perhaps,
with deep and bitter overtones, so does the problem of these intellectuals’
own identities.51
Linguist or Philologist?
Orlando Alba (1990), Max Jiménez Sabater (1975), Carlisle González Tapia
(1998), and Irene Pérez Guerra (1992, 2003, and 2004) represent the group
of Dominican researchers who have attempted to characterize Henríquez
Ureña’s work on Dominican Spanish. Pérez Guerra (2004) laments the
scarcity of studies dedicated to Henríquez Ureña’s linguistic production,
especially in comparison with his literary and cultural work. Like other
analysts, Dominican scholars (Lara 1975 and 1982, Rosario Candelier
1990) who focus on Henríquez Ureña’s linguistic production generally
hesitate to go beyond the exaltation of his contributions. Max Jiménez
Sabater (1975) made a similar observation in reference to the prevalent
attitude among Dominican analysts: “It is time for us to shake off that
fetishistic attitude, typical of some Dominican language specialists and
intellectuals, towards the scholars that represented the best of our national
talent.”66 In more recent decades, however, some have attempted to over-
come that attitude and further explore Henríquez Ureña’s perspective on
Dominican Spanish. One of the first Dominican linguists who scrutinized
Henríquez Ureña’s data on this topic was Jiménez Sabater (1975 and 1981).
This linguist found some of Henríquez Ureña’s characterizations of the
Dominican speech community to be problematic, in that they suggested
that Henríquez Ureña erroneously presumed that the Dominican Republic
had remained the most isolated country in the Hispanic world:
the rest of the world than any other country in Latin America, as if time
had stopped for us alone and kept us at a remote distance for five hundred
years.67
For their part, Alba (1990) and Pérez Guerra (2003 and 2004) have
approached Henríquez Ureña’s classic El español de Santo Domingo by
what she calls his “methodological apriorism.” She argues that Henríquez
Urena’s fundamental position with respect to the nature of Dominican
Spanish is basically correct. His characterization of Dominican archaic
vocabulary is still valid despite the social changes that have occurred since
1961, especially in the Dominican Republic.72 Going beyond the lexico-
semantic level, Pérez Guerra (1992) finds evidence in Dominican Spanish
[Henríquez Ureña] claimed that this [music] was not indigenous . . . even
though the new soil soon modified it, giving it an unmistakable aroma, for
him, it was still European music. We can accept that European music arrived
in our American continent, but should we assume from this fact that indige-
nous or African people renounced their music? We would think not. But
Henríquez Ureña’s Hispanist alienation tacitly but definitively led him to
embrace the opposite conclusion.77
Let us be clear. I am not saying that Alonso’s and Henríquez Ureña’s work is
outdated simply because we have new techniques available or because new
findings have forced us to modify their knowledge base. Clearly, this has
occurred, but simply stating it is not sufficient . . . What we need is not to
solve the problems they raised and according to their terms, but, taking into
account our new situation and, from it, reformulate these problems in our
own terms.81
Not only did Guitarte articulate the need to reconceptualize the work of
philologists and linguists such as Henríquez Ureña, but he also insisted
on the need to focus less on the particular solutions that they intrepidly
advanced with respect to certain linguistic and cultural problems and pay
more attention to the principles that guided their work.
Apart from this line of inquiry by Jimenes Grullón, Arnoux, and
Guitarte, most attempts to criticize Henríquez Ureña’s work have been
relatively genteel. The criticism is generally limited to pointing out that
Almost three decades ago, Soledad Álvarez (1981) remarked how critics
had failed to scrutinize the depths of Henríquez Ureña’s work. She pointed
out several reasons why we needed critical approaches to the work of
Henríquez Ureña:
The question of his Americanism has been raised very often, but, para-
doxically, we cannot find an insightful analysis of his ideas regarding Latin
America. With regard to his anti-imperialism, the literature is non-existent.
The broad range of issues present in the Dominican scholar’s writings
exposes the limitations of our narrow approach.83
Title: Lord Lister No. 0011: De diamanten van den hertog van
Norfolk
Language: Dutch
[1]
[Inhoud]
[Inhoud]
DE DIAMANTEN VAN DEN HERTOG VAN
NORFOLK.
EERSTE HOOFDSTUK.
EEN KRANIG STUKJE.
„Ben je er wel heel zeker van, dat je het geheime wachtwoord bezit?”
vroeg Charly Brand zijn vriend, lord Lister, die zich juist door zijn
bediende liet helpen bij het aantrekken van zijn zware pelsjas.
De lord lachte.
„Well, my boy.”
Charly Brand trok nu een lange automobieljas aan, waarvan het bont
naar buiten was gekeerd, zoodat hij veel geleek op een ijsbeer.
Toen schreef hij, met een handigheid alsof hij duizendmaal die
handteekening had geplaatst, een bijna onleesbaren krabbel.
Mr. Rottwell vulde dadelijk een der bladen voor een bedrag van
honderd pond in.
„Ge wilt zeker wel zoo vriendelijk zijn, mij negentig pond in
banknoten en tien pond in goudgeld uit te betalen, mijnheer,” sprak
hij tot den eersten boekhouder, die met beleefd gebaar aan het
verzoek voldeed.
Charly Brand lachte in zijn vuistje, toen hij zijn vriend uit de Bank zag
komen.
„Ge zijt zeker groote dingen van plan, mr. Rottwell?” vroeg hij.
„Wel,” antwoordde lord Lister glimlachend, „ik ga naar de slederennen
in Windsor. Ik geloof, dat het daar heel interessant zal zijn, want er
worden groote sommen verwed.”
En zoo ging het van Bank tot Bank, naar Belham, Streatham,
enzoovoorts.
Toen hij het tiende bijkantoor was binnengegaan, zette Charly Brand
den motor op rust, stak een sigaret aan en wachtte.
„Tien keer honderd pond is duizend pond,” rekende hij uit. „All right,
dat is voorloopig genoeg voor het plan, dat lord Lister beoogt. Als hij
niet altijd weer zijn geld aan de armen gaf, zou hij niet elk oogenblik
in geldverlegenheid zitten, waardoor zulke gevaarlijke spelletjes op
touw moeten worden gezet.”
Juist toen Charly Brand zijn alleenspraak had geëindigd, draaide hij
zich verbluft om.
Van louter schrik liet hij zijn sigaret vallen en keek den gevreesden
beambte vlak in het gezicht. [3]
„Ja, dat ben ik,” antwoordde de politie-inspecteur op gemoedelijken
toon, „ge schijnt mij reeds te kennen? Vertel mij eens, wien behoort
die mooie kar?”
„Drommels! Jij bent een grappige chauffeur. Maar opdat wij wat
verder zullen komen, wil ik je in vertrouwen vertellen, dat de
directeur van het hoofdkantoor der depositobanken een half uur
geleden tot de ontdekking is gekomen, dat aan alle bijkantoren
honderd pond is uitbetaald aan zekeren mister Rottwell.
„Toen hij inderhaast zijn boeken nasloeg, kwam hij tot de ontdekking,
dat iemand van dien naam daarin heelemaal niet voorkomt.—Wie zou
zoo’n boevenstreek wel hebben uitgehaald? Zeg, is deze auto niet
van John Raffles?”
Hij wilde Baxter aan den praat houden en hem door zijn praatjes
verhinderen, maatregelen te nemen, opdat lord Lister, als deze uit het
Bankgebouw kwam en Baxter zou zien, alle gelegenheid tot
ontvluchten had.
„Dien vogel hebben wij al eens meer in de kooi gehad,” zei Baxter,
toen hij den secretaris van den Grooten Onbekende aankeek. „Houdt
hem vast, wij moeten eens zien, in welke zonderlinge verhouding
deze jonge man tot Raffles staat!”
Terwijl Charly Brand werd weggebracht, deed Baxter diens jas aan,
drukte de pet diep in de oogen, zette den bril op en ging op Charly’s
chauffeursplaats zitten.
Hij was in een uitstekenden luim, stak een sigaret aan, en, zonder
eenige notitie te nemen van den chauffeur, beval hij op korten toon:
„Taftord.”
„Well.”
Maar verstandig was het niet van hem geweest, dat hij zijn mond niet
had kunnen houden en hij bemerkte niet, dat lord Lister één
oogenblik het portier van de auto in de hand hield en zijn
wenkbrauwen hoog optrok, toen hij dit „well” hoorde.
Hem gebeurde niets anders dan dat hij drie keer tegen een equipage
botste, één paard dood reed, een half dozijn melkkarren overhoop
reed en zeven-en-twintig keer door agenten werd opgeschreven.
Hij zou met alle liefde nog een dozijn paarden hebben doodgereden.
Aan afspringen van de auto was natuurlijk niet te denken bij zoo’n
razende vaart.
De inspecteur hield met een ruk stil, sprong van den bok, rukte de
deur open, stak zijn revolver vooruit en beval:
„Uitstappen, Raffles! Ge zijt mijn arrestant!”
Dikke, gele rook, die zoo’n stank verspreidde, dat Baxter nauwelijks
kon ademhalen.
Baxter had den agenten nog niet kunnen vertellen, wat er gebeurd
was en deze trokken zich terug om eerst dien rookwalm te laten
wegtrekken.
Baxter vloekte.
Deze had zich geen oogenblik bezorgd gemaakt, toen hij zag, dat de
auto in duizelingwekkende snelheid Scotland Yard naderde.
Voor zulke gelegenheden had hij altijd een van de sigaren bij zich, die
met een pas uitgevonden poeder, dat aromale heette, gevuld waren.
Een kwartier later had hij een anderen automobiel en reed naar
Bromley, naar het elfde bijkantoor.
Hij was namelijk van meening, dat Baxter slechts door een toeval
langs het Bankgebouw was gekomen, waar hij de auto herkend had.
Misschien ook had Charly zich door een of andere onvoorzichtigheid
verraden. Hij wist niet wat Baxter aan Charly had verteld, die zich op
weg naar het politiebureau uit de handen der agenten had losgerukt
en nu in het huis van lord Lister met hevige hartklopping wachtte of
zijn vriend niet spoedig zou terugkomen.
Lord Lister was iemand, die niet gauw zijn plannen opgaf.
Hij had het zich nu eens in het hoofd gezet, ook de beide laatste
bijkantoren te bezoeken en zelfs door het groote gevaar, waaraan hij
ternauwernood ontsnapt was, liet hij zich daarvan niet terughouden.
Hij trad dus het Bankgebouw binnen, deed den kraag van zijn pels
neer, ging naar de kas en zei:
„Mijn naam is Samuel Rottwell.”
Zij hadden zeker het woord nog een dozijn keeren herhaald, als
Raffles niet plotseling naar links en rechts vuistslagen had uitgedeeld,
zoodat de beambten als muggen door elkaar vlogen.
Hij hoorde, dat Baxter het bevel gaf, Raffles liever dood uit te
leveren, dan hem te laten ontsnappen.
Plotseling, toen lord Lister bijna het eind van de gang had bereikt,
dook voor hem een lange, magere gedaante op met gerimpeld
gelaat, slaphangende wangen en wijd uitpuilende oogen.
Raffles, die nu geen tijd meer had om beleefd te zijn, hield zijn beide
vuisten als buffers voor zich uit en vloog als ’t ware over den man
heen. In het volgende oogenblik had hij een deur bereikt—maar zij
was gesloten.
„Wat doet ge?” kermde de man op den grond. „Ga gauw terug, heel
gauw! Ik beveel het u! Ik ben de directeur van de Bank!”
„All right! Dat is mij heel aangenaam,” antwoordde Raffles, pakte den
man beet, keerde hem om en doorzocht zijn zakken. Al gauw vond
hij een sleutelbos. Toen rende hij terug naar de gesloten deur en had
deze juist geopend, toen inspecteur Baxter met zijn mannen in de
gang kwam.
Hij keek om zich heen en zag, dat hij voor een lange trap stond, die
naar een keldergewelf leidde. Zoo vlug als de duisternis het hem
toeliet, vloog hij naar beneden en kwam in een tamelijk groote
ruimte, waar hij zocht naar een schuilhoek.
Hij liep vooruit, maar struikelde en viel op den grond neer. Toen hij
om zich heen tastte, greep zijn hand in een weeke massa.
Inderdaad!
„Vooruit! Wij moeten het fijne van de zaak weten!” beval Baxter en
sprong de trap af, gevolgd door zijn mannen.
Naast hem lag een groote bloedplas. De pelsjas dreef in het roode
vocht. Raffles’ handen en zijn gelaat waren met bloed bevlekt en men
zag duidelijk op de plaats, waar het haar was vastgekleefd, dat een
kogel in het hoofd was gedrongen.
Het was inderdaad de Groote Onbekende. Voor zoover men het door
het bloed kon onderscheiden, was zijn gelaat doodsbleek. De lippen
waren vastgesloten, evenals de oogen, die diep in hunne kassen
waren teruggezonken.
De directeur der Bank was sprakeloos, maar na eenigen tijd hijgde hij
met moeite:
Een der agenten had intusschen een dokter gehaald. Deze boog zich
even over den doode, die door messteken verwond was en zei toen:
„Afgeloopen!”
„Als ik dat wist, dokter, gaf ik tien jaren van mijn leven!” zei de
wanhopige politie-inspecteur. „Zoo iets heb ik nog nooit bijgewoond!
De duivel in eigen persoon is hier in het spel! Maar natuurlijk—Raffles
is er ook weer bij!” [7]
„Niets—heelemaal niets!”
Met behulp der agenten werden nu de beide lijken naar een kamer
gebracht, die de Bankdirecteur te zijner beschikking had. Een der
mannen bleef de wacht houden, tot de lijken zouden worden gehaald
Plotseling, toen hij zich weer omdraaide, bleef hij als vastgenageld
staan. Hij opende den mond om te schreeuwen, zijn haren rezen ten
berge, zijn oogen puilden uit hun kassen en zoo bleef hij een paar
seconden onbewegelijk staan.
Een der beide dooden had zich bewogen. Het was Raffles. De agent
wilde het eerst niet gelooven. Hij keek nog eens scherper toe en—ja
—daar bewoog Raffles zich alweer!
Hij leunde met zijn elleboog op de bank, waarop hij lag en richtte
zich halverwege op. En zijn groote, glanzende oogen, die oogen,
waarvoor allen zoo bang waren, omdat er een bovennatuurlijke
kracht van uitstraalde, zij richtten zich groot en doordringend op den
agent.
Dat was te veel voor den politieman van Scotland Yard. Hij stiet een
luiden schreeuw uit en rende weg.
Raffles lachte—lachte zóó luid, dat het schalde door het vertrek.
Hij richtte zich hoog op, opende de deur en trad naar buiten.
Hij zat over zijn werk gebogen, toen plotseling een der vleugeldeuren
openging en een met bloed bevlekt lijk binnentrad.
„Wel, zijt ge nog aan den arbeid?” vroeg Raffles met een grafstem.
„En toch is het zoo, waarde heer! Neen, neen! Blijf kalm zitten! Doe
geen moeite! Ik zal wel een plaatsje vinden! Er is ruimte genoeg in
deze groote zaal! Hoeveel hebt ge vandaag ontvangen?” [9]
„Dat is al een heel klein beetje voor een filiaal van de Londensche en
de Zuidwest Bank!”
Toen ging hij achter een lessenaar, deed een lade open met een der
sleutels van den directeur en keek erin.
Met deze woorden nam Raffles 20,000 pond uit de lade, stak ze in
den zak en zei:
„’t Is nu vier uur! Vóór vijf uur moogt ge niet kikken, begrepen?”
De boekhouder knikte.
Hij sloeg er niet de minste acht op, toen hem de woorden in het oor
klonken:
Hij bleef nu staan en luisterde met het oor tegen de deur geleund,
waarachter vandaan het geluid kwam.
„All right!”
Lord Lister dacht na. Toen, nadat hij tien seconden had gepeinsd, liep
hij de gang verder door, ging bij een der fonteintjes, die hier en daar
voor het personeel waren aangebracht, het bloed van zijn gelaat
wasschen en verliet het Bankgebouw, zonder verder door iemand te
worden lastig gevallen.
Een half uur later betrad hij een van zijn woningen. Deze lag in St.
James Street en bestond uit een apartement van zes kamers.
Binnen werd een deur opengedaan en Charly Brand keek de gang in.
„Zooals je ziet!”
Deze keek Raffles eens van ter zijde aan en zei toen:
„Neen, wat zou mij schelen, kerel? Ik heb daar juist iets beleefd, wat
je niet in je kouwe kleeren gaat zitten!”
„Verklaar je toch wat nader, John! Vertel me toch eens, hoe alle
kranten je doodstijding konden brengen? Wil je het lezen?”
„Natuurlijk, my boy! Dat interesseert mij buitengewoon!”
Deze las:
„Is het allemaal zoo gebeurd, zooals het hier staat?” vroeg Charly
Brand.
„Precies zoo!”
Raffles stond op, ging naar den spiegel, wiesch de wonde uit, die hij
inderdaad op deze plek had, plakte er een groote pleister op en ging
weer zitten.