Ceo Next Door Offlimits Brothers Best Friend Ann

Smith download

https://ebookbell.com/product/ceo-next-door-offlimits-brothers-
best-friend-ann-smith-55666252

Explore and download more ebooks at ebookbell.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.

Ceo Next Door Offlimits Brothers Best Friend Ann Smith

https://ebookbell.com/product/ceo-next-door-offlimits-brothers-best-
friend-ann-smith-55649298

The Ceo Next Door The 4 Behaviors That Transform Ordinary People Into
World Class Leaders Elena L Botelho Kim R Powell Tahl Raz

https://ebookbell.com/product/the-ceo-next-door-the-4-behaviors-that-
transform-ordinary-people-into-world-class-leaders-elena-l-botelho-
kim-r-powell-tahl-raz-232817668

The Ceo Next Door Elena L Botelho Kim R Powell Tahl Raz

https://ebookbell.com/product/the-ceo-next-door-elena-l-botelho-kim-r-
powell-tahl-raz-22299324

The Ceo Next Door The 4 Behaviors That Transform Ordinary People Into
Worldclass Leaders Elena L Botelho Kim R Powell Tahl Raz

https://ebookbell.com/product/the-ceo-next-door-the-4-behaviors-that-
transform-ordinary-people-into-worldclass-leaders-elena-l-botelho-kim-
r-powell-tahl-raz-230936776
The Ceo Daddy Next Door Harlequin Desire 2465 1st Edition Karen Booth

https://ebookbell.com/product/the-ceo-daddy-next-door-harlequin-
desire-2465-1st-edition-karen-booth-9319536

The Next Ceo Board And Ceo Perspectives For Successful Ceo Succession
Thomas Keil And Marianna Zangrillo

https://ebookbell.com/product/the-next-ceo-board-and-ceo-perspectives-
for-successful-ceo-succession-thomas-keil-and-marianna-
zangrillo-29300176

Are You The Next Ceo A Guide To Starting A Business And Becoming A
Successful Entrepreneur Prashanthi Kolluru

https://ebookbell.com/product/are-you-the-next-ceo-a-guide-to-
starting-a-business-and-becoming-a-successful-entrepreneur-prashanthi-
kolluru-46346156

Ceo Society The Corporate Takeover Of Everyday Life Peter Bloom Carl
Rhodes

https://ebookbell.com/product/ceo-society-the-corporate-takeover-of-
everyday-life-peter-bloom-carl-rhodes-50667064

Ceo China The Rise Of Xi Jinping Kerry Brown

https://ebookbell.com/product/ceo-china-the-rise-of-xi-jinping-kerry-
brown-50675422
 Another Random Document on
Scribd Without Any Related Topics
Massuet, Diss. II. §. 53. Quisquis Irenæum Latinum cum
Tertulliano contulerit, e vestigio deprehendet adeo hunc
vestigia illius premere, adeo verbis ipsis, verborumque
figuris et ordini adhærere, ut id unum sibi proposuisse
videatur, paucioribus contrahere, iisdem sæpe servatis
verbis, immixtis tamen pro more dicteriis, quæ ille
fusioribus exsequutus est. Sic Irenæus, lib. I. cap. xi. n. 3.
Epiphanis sententiam referens, scribit: “Est quidem ante
omnes Proarche, proanennoëtos, et inenarrabilis, et
innominabilis, quam ego monotetem voco. Cum hac
monotete est virtus, quam et ipsam voco henotetem. Hæc
henotes et monotes, cum sint unum, emiserunt, cum nihil
emiserint, principium omnium noeton, et agenneton, et
aoraton, quam archem sermo monada vocat. Cum hac
monade est virtus ejusdem substantiæ ei, quam et eam
voco hen. Hæ autem virtutes, id est, monotes et henotes,
et monas, et hen, emiserunt reliquas emissiones Æonum.”
Tertullianus vero cap. 37. “Est,” inquit, “ante omnia
Proarche, inexcogitabile et inenarrabile, quod ego nomino
monoteta. Cum hac erat alia virtus, quam et ipsam appello
henoteta. Monotes et henotes, id est, solitas et unitas, cum
unum essent, protulerunt, non proferentes, initium omnium
intellectuale, innascibile, invisibile, quod sermo monada
vocavit. Huic adest consubstantiva virtus, quam appellat
unio. Hæ igitur virtutes, solitas, singularitas, unitas, unio,
cæteras prolationes Æonum propagarunt.” Ubi eadem
verba, (nisi quod Græca quædam Latine vertuntur,) eadem
styli barbaries, atque apud Irenæi interpretem occurrunt.
Hic n. 5. “Alii rursus ipsorum primam et archegonon
octonationem his nominibus nominaverunt: primum
Proarchen, deinde Anennoëton, tertiam autem Arrheton, et
quartam Aoraton. Et de prima quidem Proarche emissum
esse primo et quinto loco Archen; ex Anennoëto secundo et
sexto loco Acatalepton; et de Arrheto tertio et septimo loco
Anonomaston; de Aorato autem quarto et octavo loco
Agenneton.” Tertullianus, cap. 25. totidem verbis: “Primo
enim constituunt Proarchen, secundo Anennoëton, tertio
Arrheton, quarto Aoraton. Ex Proarche itaque processisse
primo et quinto loco Archen; ex Anennoëto, secundo et
sexto loco Acatalepton; ex Arrheto, tertio et septimo loco
Anonomaston; ex Invisibili, quarto et octavo loco
Agenneton.” Certe si e Græco immediate exscripsisset
omnia hæc Tertullianus, tot nomina Græca Latine vertisset;
nec fortuito et casu fieri potuit ut hoc illi cum Irenæi
interprete convenerit. Hic cap. xii. n. 3. Colorbaseorum
hypothesim sic exponit. “Quando cogitavit aliquid emittere
Propator, hoc Pater vocatus est; at ubi quæ emisit, vera
fuerunt, hoc Alethia vocatum est. Cum ergo voluit
semetipsum ostendere, hoc Anthropos dictus est. Quos
autem præcogitaverat posteaquam emisit, hoc Ecclesia
vocata est. Loquutus est Anthropos Logon, hic est
primogenitus Filius. Subsequitur autem Logon Zoe, et sic
prima octonatio completa est.” Ille cap. 36. “Quum,
inquiunt, cogitavit proferre, hoc Pater dictus est; quum
protulit, quia vera protulit, hic Veritas appellata est. Quum
semetipsum voluit probari, hoc Homo pronuntiatus est.
Quos autem præcogitavit, cum protulit, tunc Ecclesia
nuncupata est. Sonuit Homo Sermonem, et hic est
primogenitus Filius: et Sermoni accessit Vita, et ogdoas
prima conclusa est.” Plura alia similia passim occurrunt
apud Tertullianum. Sed quod demum ostendit hunc non e
Græco, sed ex interprete Irenæi sumpsisse quæ refert, illud
est, quod ubi lapsus est interpres Græca perperam reddens,
lapsus est et Tertullianus. Ille, ut jam dixi, nomen Ἐπιφανὴς
appellativum esse putans, male omnino vertit “clarus.”
Tertullianus similiter errantem sequutus scripsit, “insignior.”
Irenæus, cap. ii. n. 3. Sophiæ perturbationem enarrans,
scribit eam, fœtum informem cum peperisset, “primo
quidem contristatam propter inconsummationem
generationis, post deinde, φοβηθῆναι μὴ καὶ αὐτὸ τέλος
ἔχῃ.” Sic saltem legit interpres; vertit enim, “timuisse ne
hoc ipsum finem habeat;” ubi τέλος “perfectionem,” non
“finem” vertendum erat, ut in notis ad hunc locum diximus.
Nec melius Tertullianus, cap. 10. “primo quidem contristari
propter inconsummationem generationis, et metuere
postremo, ne finis quoque insisteret.” Ubi similiter τὸ ἀτελὲς
τῆς γεννήσεως vertit “inconsummationem generationis;” et
relicto Irenæo Græco, Latinum interpretem sequutus
scripsit, “ne quoque finis insisteret.” Eodem cap. n. 4. refert
Irenæus, quod Pater per Monogenem emiserit Horon in
imagine sua, ἀσύζυγον, ἀθήλυντον: ubi interpres perperam
legens ἀσυζύγῳ, ἀθηλύντῳ, vel, ut alii volunt, ἀῥῥενοθήλει,
perperam et vertit, “sine conjuge masculo-fœmina.” Eadem
culpa tenetur et Tertullianus, cap. cit. “Pater per
Monogenem Nun, quem supra diximus Horon, in hæc
promit in imagine sua fœmina-mare.” Nempe uterque id ad
imaginem refert, quod Horo soli convenire posse recta ratio
demonstrat. Culpam hanc non sustineret Tertullianus, si
textum Græcum hic potius quam interpretem consuluisset.
Paulo post, Sophian ab Horo mundatam et confirmatam, ac
suæ restitutam conjugationi cum dixisset Irenæus, addit:
Χωρισθείσης γὰρ τῆς ἐνθυμήσεως ἀπ᾽ αὐτῆς σὺν τῷ
ἐπιγινομένῳ πάθει, αὐτὴν μὲν ἐντὸς Πληρώματος μεῖναι·
τὴν δὲ ἐνθύμησιν αὐτῆς σὺν τῷ πάθει ὑπὸ τοῦ Ὅρου
ἀφορισθῆναι καὶ ἀποσταυρωθῆναι. Quæ sic reddidit
interpres: “Separata enim intentione ab ea, cum appendice
passione, ipsam quidem infra Pleroma perseverasse:
concupiscentiam vero ejus cum passione ab Horo
separatam, et crucifixam, et extra cum factam esse, &c.”
ubi duo peccat, primum quod, σὺν τῷ ἐπιγινομένῳ πάθει,
vertit, “cum appendice passione;” vertendum erat, “cum
passione quæ supervenerat.” Secundum, quod
ἀποσταυρωθῆναι vertit, “crucifixam;” hic significat, quasi
“vallo cinctam et disjunctam” a Pleromate. Eadem omnino
peccat et Tertullianus, scribens: “Enthymesin ejus et illam
appendicem passionem ab Horo relegatam et crucifixam.”
Hæc et plura alia, quæ identidem in notis observavi, invicte,
ni fallor, probant, Tertullianum, ut Græcum Irenæum
 legerit, (quod non nego) ab eo tamen sæpe defecisse, ut
Latini interpretis, et quidem interdum errantis, vestigia
sectaretur.
81. Contra Julianum Pelagianum, I. c. 3. he has quoted the last
clause of IV. ii. 7; and c. 7. the last paragraph of V. xvii. 1.
82. Eusebius indeed says (V. xxiii. 1) that the Churches of all
Asia were united in differing from the rest of the world; but
it is evident, from chap. xxv. that he means Asia Minor; for
he mentions the bishops of Jerusalem, Cæsarea, Tyre, and
Ptolemais, as asserting that the Church of Alexandria
agreed with them in their present practice, which was the
same as that of the West.

Τῆς Ἀσίας ἁπάσης αἱ παροικίαι, ὡς ἐκ παραδόσεως

ἀρχαιοτέρας, σελήνης τὴν τεσσαρεσκαιδεκάτην ᾥοντο δεῖν
ἐπὶ τῆς τοῦ σωτηρίου πάσχα ἑορτῆς παραφυλάττειν, ἐν ᾗ
θύειν τὸ πρόβατον Ἰουδαίοις προηγόρευτο· ὡς δέον
ἐκπαντὸς κατὰ ταύτην, ὁποίᾳ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ τῆς ἑβδομάδος
περιτυγχάνοι, τὰς τῶν ἀσιτιῶν ἐπιλύσεις ποιεῖσθαι· οὐκ
ἔθους ὄντος τοῦτον ἐπιτελεῖν τὸν τρόπον ταῖς ἀνὰ τήν
λοιπὴν ἄπασαν οἰκουμένην ἐκκλησίαις, ἐξ ἀποστολικῆς
παραδόσεως τὸ καὶ εἰς δεῦρο κρατῆσαν ἔθος φυλαττούσαις·
ὡς μηδ᾽ ἑτέρᾳ προσήκειν παρὰ τὴν τῆς ἀναστάσεως τοῦ
Σωτῆρος ἡμῶν ἡμέραν τὰς νηστείας ἐπιλύεσθαι.

83. As appears by the following Fragment of Irenæus's Epistle

to Victor, quoted by Euseb. V. xxiv. 5. Καὶ οἱ πρὸ Σωτῆρος
πρεσβύτεροι οἱ προστάντες τῆς ἐκκλησίας, ἧς νῦν ἀφηγῇ,
Ἀνίκητον λέγομεν καὶ Πίον, Ὕγῖνόν τε καὶ Τελεσφόρον, καὶ
Ξύστον, οὔτε αὐτοὶ ἐτήρησαν, οὔτε τοῖς μετ᾽ αὐτοὺς
ἐπέτρεπον. καὶ οὐδὲν ἔλαττον αὐτοὶ μὴ τηροῦντες,
εἰρήνευον τοῖς ἀπὸ τῶν παροικιῶν, ἐν αἷς ἐτηρεῖτο,
ἐρχομένοις πρὸς αὐτοὺς, καίτοι μᾶλλον ἐνάντιον ἦν τὸ
τηρεῖν τοῖς μὴ τηροῦσι· καὶ οὐδέποτε διὰ τὸ εἶδος τοῦτο
ἀπεβλήθησάν τινες. ἀλλ᾽ αὐτοὶ μὴ τηροῦντες, οἱ πρὸ σοῦ
 πρεσβύτεροι, τοῖς ἀπὸ τῶν παροικιῶν τηροῦσιν ἔπεμπον
εὐχαριστίαν. Καὶ τοῦ μακαρίου Πολυκάρπου ἐπιδημήσαντος
τῇ Ῥώμῃ ἐπὶ Ἀνικήτου, καὶ περὶ ἄλλων τινῶν μικρὰ σχόντες
πρὸς ἀλλήλους, εὐθὺς εἰρήνευσαν, περὶ τούτου τοῦ
κεφαλαίου μὴ φιλεριστήσαντες ἑαυτούς. οὔτε γὰρ ὁ
Ἀνίκητος τὸν Πολύκαρπον πεῖσαι ἐδύνατο μὴ τηρεῖν, ἅτε
μετὰ Ἰωάννου τοῦ μαθητοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ λοιπῶν
ἀποστόλων οἷς συνδιέτριψεν, ἀεὶ τετηρηκότα· οὔτε μὴν ὁ
Πολύκαρπος τὸν Ἀνίκητον ἔπεισε τηρεῖν, λέγοντα τὴν
συνήθειαν τῶν πρὸ αὑτοῦ πρεσβυτέρων ὀφείλειν κατέχειν.
καὶ τούτων οὔτως ἐχόντων, ἐκοινὼνησαν ἑαυτοῖς· καὶ ἐν τῇ
ἐκκλησίᾳ παρεχώρησεν ὁ Ἀνίκητος τὴν εὐχαριστίαν τῷ
Πολυκάρπῳ, κατ᾽ ἐντροπὴν δηλονότι, καὶ μετ᾽ εἰρήνης απ`
ἀλλήλων ἀπηλλάγησαν, πάσης τῆς ἐκκλησίας εἰρήνην
ἐχόντων, καὶ τῶν τηρούντων καὶ τῶν μὴ τηρούντων.
84. See p. 23. above.
85. We know that he wrote to Polycrates of Ephesus, and
therefore probably to the rest. Euseb. Hist. Eccl. V. xxiv. 3.
—Ἐδυνάμην δὲ τῶν ἐπισκόπων τῶν συμπαρόντων
μνημονεῦσαι, οὓς ὑμεῖς ἠξιώσατε μετακληθῆναι ὑπ᾽ ἐμοῦ,
καὶ μετεκαλεσάμην.
86. Hist. Eccl. V. xxiii. 2. Σύνοδοι δὴ καὶ συγκροτήσεις
ἐπισκόπων ἐπὶ ταὐτὸν ἐγίνοντο. πάντες τε μιᾷ γνώμῃ δι᾽
ἐπιστολῶν ἐκκλησιαστικὸν δόγμα τοῖς πανταχόσε
διετυποῦντο, ὡς ἂν μηδ᾽ ἐν ἄλλῃ ποτε τῆς Κυριακῆς ἡμέρᾳ
τὸ τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως ἐπιτελοῖτο τοῦ Κυρίου
μυστήριον, καὶ ὄπως ἐν ταύτῃ μόνῃ τῶν κατὰ τὸ πάσχα
νηστειῶν φυλαττοίμεθα τας ἐπιλύσεις. Φέρεται δ᾽ εἰσέτι
νῶν τῶν κατὰ Παλαιστίνην τηνικάδε συγκεκροτημένων
γραφὴ, ὧν προὐτέτακτο Θεέφιλος τῆς ἐν Καισαρείᾳ
παροικίας ἐπίσκοπος, καὶ Νάρκισσος τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις·
καὶ τῶν ἐπὶ Ῥώμης δὲ ὁμοίως ἄλλη περὶ τοῦ αὐτοῦ
ζητήματος, ἐπίσκοπον Βίκτορα δηλοῦσα· τῶν τε κατὰ
Πόντον ἐπισκόπων, ὧν Πάλμας ὡς ἀρχαιότατος
 προὐτέτακτο· καὶ τῶν κατὰ Γαλλίαν δὲ παροικιῶν, ἃς
Εἰρηναῖος ἐπεσκόπει· ἔτι δὲ τῶν κατὰ τὴν Ὀσροηνὴν καὶ τὰς
ἐκεῖσε πόλεις· καὶ ἰδίως Βακχύλλου τῆς Κορινθίων ἐκκλησίας
ἐπισκόπου, καὶ πλείστων ὅσων ἄλλων, οἱ μίαν καὶ τὴν αὐτην
δόξαν τε καὶ κρίσιν ἐξενεγκόμενοι, τὴν αὐτὴν τέθεινται
ψῆφον.... 24. Τῶν δὲ ἐπὶ τῆς Ἀσίας ἐπισκόπων τὸ πάλαι
πρότερον αὐτοῖς παραδοθὲν διαφυλάττειν ἔθος χρῆναι
διϊσχυριζομένων ἡγεῖτο Πολυκράτης.
87. Hist. Eccl. V. xxiv. 2. Ἐγὼ οὖν, ἀδελφοὶ, ἑξήκοντα καὶ πέντε
ἔτη ἔχων ἐν Κυρίῳ, καὶ συμβεβληκὼς τοῖς ἀπὸ τῆς
οἰκουμένης ἀδελφοῖς, καὶ πᾶσαν ἁγίαν γραφὴν διεληλυθὼς,
οὐ πτύρομαι ἐπὶ τοῖς καταπλησσομένοις.
88. Euseb. V. xxiv. 3. Ἐπὶ τούτοις ὁ μὲν τῆς Ῥωμαίων προεστὼς
Βίκτωρ, ἀθρόως τῆς Ἀσίας πάσας ἅμα ταῖς ὁμόροις
ἐκκλησίαις τὰς παροικίας ἀποτέμνειν, ὡς ἑτεροδοξούσας,
τῆς κοινῆς ἑνώσεως πειρᾶται· καὶ στηλιτεύει γε διὰ
γραμμάτων, ἀκοινωνήτους ἄρδην πάντας τοὺς ἐκεῖσε
ἀκακηρύττων ἀδελφούς.
89. Ibid. Ἀλλ᾽ οὺ πᾶσί γε τοῖς ἐπισκόποις ταῦτ᾽ ἠρέσκετο·
ἀντιπαρακελεύονται δῦτα αὐτῷ, τὰ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς πρὸς
τοὺς πλησίον ἑνώσεως καὶ ἀγάπης φρονεῖν. Φέρονται δὲ καὶ
αἱ τούτων φωναὶ, πληκτικώτερον καθαπτομένων τοῦ
Βίκτορος· ἐν οἷς καὶ ὁ Εἰρηναῖος ἐκ προσώπου ὧν ἡγεῖτο
κατὰ τὴν Γαλλίαν ἀδελφῶν ἐπιστείλας, παρίσταται μὲν τῷ
δεῖν ἐν μόνῃ τῇ τῆς κυριακῆς ἡμέρᾳ τὸ τῆς τοῦ Κυρίου
ἀναστάσεως ἐπιτελεῖσθαι μυστήριον· τῷ γε μὴν Βίκτορι
προσηκόντως, ὡς μὴ ἀποκόπτοι ὅλας ἐκκλησίας Θεοῦ
ἀρχαίου ἔθους παράδοσιν ἐπιτηρούσας, πλεῖστα ἕτερα
παραινεῖ, καὶ αὐτοῖς δὲ ῥήμασι τάδε ἐπιλέγων· Then follows
the fragment Οὐ γὰρ μόνον ... συνίστησι, extracted in the
chapter on the Forms and Ceremonies of the Church, and
that quoted above, p. 45, note 4.—Ibid. xxiv. 6. Ὁ δ᾽ αύτὸς
οὐ μόνον τῷ Βίκτορι, ἀλλὰ και διαφόροις πλείστοις
 ἄρχουσιν ἐκκλησιῶν, τὰ κατάλληλα δι᾽ ἐπιστολῶν περὶ τοῦ
κεκινημένου ζητήματος ὡμίλει.
90. Anatolius, apud Bucher. de Cycl. Vict. p. 444. ed. Antwerp,
1633.
91. Firmilian, bishop of Cæsarea in Cappadocia, in a letter
addressed to Cyprian, preserved amongst those of Cyprian
(Epist. 75. ed. Potter. p. 220.), says, in reference to the
diversity of customs “circa celebrandos dies paschæ, et
circa multa alia divinæ rei sacramenta,” “Nec tamen propter
hoc ab ecclesiæ Catholicæ pace atque unitate aliquando
discessum est.”

Athanasius, (de Synodis Arimini et Seleuciæ, § 5.), says,

that before the Council of Nice, οἱ μὲν ἀπὸ τῆς Συρίας καὶ
Κιλικίας καὶ Μεσοποταμίας ἐχώλευον περὶ τὴν ἑορτὴν, καὶ
μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐποιοῦντο πάσχα.

Chrysostom, in his Discourses against the Jews, in that one

in which he dissuades the Christians of Antioch from joining
in their observances, (tom. v. Hom. 55. p. 608. ed.
Benedict.) reminds them that the Church of Antioch once
universally kept the ante-paschal fast with the Jews,
although they had, since the Council of Nice, given up that
practice: Καὶ ἡμεῖς οὕτως ἐνηστεύομεν πρότερον, ἀλλ᾽
ὄμως προετιμήσαμεν τὴν συμφωνίαν τῆς τῶν χρόνων
παρατηρήσεως.

92. Theodoret. Hist. I. 9. Euseb. de Vit. Const. 19.

93. See Massuet, Diss. Præv. II. § 21.
94. Euseb. Hist. Eccl. V. xxiv. 3. quoted p. 47, note 9.
95. Jerome in Catal. quoted p. 8, note 7.
96. Euseb. as quoted p. 47, note 1.
97. See note 3, p. 48.
 98. Hist. Eccl. v. 26. Ἀλλὰ γὰρ πρὸς τοῖς ἀποδοθεῖσιν Εἰρηναίου
συγγράμμασι καὶ ταῖς ἐπιστολαῖς, φέρεταί τις αὐτοῦ πρὸς
Ἕλληνας λόγος συντομώτατος καὶ ταμάλιστα
ἀναγκαιότατος, Περὶ ἐπιστήμης ἐπιγεγραμμένος· καὶ ἄλλος,
ὃν ἀνατέθεικεν ἀδελφῷ Μαρκιανῷ τοὔνομα, εἰς ἐπίδειξιν
τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος· καὶ βιβλίον τι Διαλέξεων
διαφόρων, ἐν ᾧ τῆς πρὸς Ἐβραίους ἐπιστολῆς καὶ τῆς
λεγομένης σοφίας Σολωμῶντος μνημονεύει, ῥητά τινα ἐξ
αὐτῶν παραθέμενος.
99. See p. 2, note 7.
100. In the Answer to Question 115. Ὁ μακάριος Εἰρηναῖος, ὁ
μάρτυρ καὶ ἐπίσκοπος Λουγδούνου, ἐν τῷ περὶ τοῦ Πάσχα
λόγῳ κ. τ. λ.
101. Tom. II. p. 152, ed. Combefis.
102. On Isaiah, lxiv. 4, 5. in vol. iv. p. 761 of his Works.
103. Hist. Franc. x. 27. Veniente persecutione, talia ibidem
diabolus bella per tyrannum exercuit, et tanta ibi multitudo
Christianorum ob confessionem divini nominis est jugulata,
ut per plateas flumina currerent de sanguine Christiano;
quorum nec numerum nec nomina colligere potuimus:
Dominus enim eos in libro vitæ conscripsit. Beatum
Irenæum, diversis in sua carnifex præsentia pœnis
affectum, Christo Domino per martyrium dedicavit.
104. Tillemont, Mémoires, tom. iii. part. 1. S. Irenée, Art. x.
105. Gregor. Turon. de Gloria Martyrum, I. 5. Hic in crypta
Basilicæ B. Joannis sub altari est sepultus.
106. I. x. 1. Ἡ μὲν γὰρ Ἐκκλησία, καίπερ καθ᾽ ὅλης τῆς
οἰκουμένης ἕως περάτων τῆς γῆς διεσπαρμένη.—2. Τοῦτο
τὸ κήρυγμα παρειληφυῖα, καὶ ταύτην τὴν πίστιν, ὡς
προέφαμεν, ἡ Ἐκκλησία, καίπερ ἐν ὅλω τῷ κόσμῳ
διεσπαρμένη, ἐπιμελῶς φυλάσσει, ὡς ἕνα οἶκον οἰκοῦσα·
καὶ ὀμοίως πιστεύει τούτοις, ὡς μίαν ψυχὴν καὶ τὴν αὐτὴν
 ἔχουσα καρδίαν· καὶ συμφώνως ταῦτα κηρύσσει, καὶ
διδάσκει, καὶ παραδίδωσιν, ὡς ἓν στόμα κεκτημένη.
107. I. x. 2. Καὶ γὰρ αἱ κατὰ τὸν κόσμον διάλεκτοι ἀνόμοιαι, ἀλλ᾽
ἡ δύναμις τῆς παραδόσεως μία καὶ ἡ αὐτή· καὶ οὔτε αἱ ἐν
Γερμανίαις ἰδρυμέναι Ἐκκλησίαι ἄλλως πεπιστεύκασιν, ἢ
ἄλλως παραδιδόασιν, οὔτε ἐν ταῖς Ἰβηρίαις, οὔτε ἐν Κελτοῖς,
οὔτε κατὰ τὰς ἀνατολὰς, οὔτε ἐν Αἰγύπτῳ, οὔτε ἐν Λιβύῃ,
οὔτε αἱ κατὰ μέσα τοῦ κόσμου ἰδρυμέναι.
108. III. xii. 8. Ὡς αὐτὸς ὁ εὐνοῦχος πεισθεὶς, καὶ παραυτίκα
ἀξιῶν Βαπτισθῆναι, ἔλεγε· Πιστεύω τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἶναι
Ἰησοῦν Χριστόν. ὃς καὶ ἐπέμφθη εἰς τὰ κλίματα Αἰθιοπίας,
κηρύξων τοῦτο, ὅπερ ἐπίστευσε, Θεὸν μὲν ἕνα, τὸν διὰ τῶν
προφητῶν κεκηρυγμένον.—IV. xxiii. 2. Nihil enim aliud
deerat ei, qui a Prophetis fuerat præcatechizatus: non
Deum Patrem, non conversationis dispositionem, sed solum
adventum ignorabat Filii Dei; quem cum breviter
cognovisset, agebat iter gaudens, præco futurus in
Æthiopia Christi adventus.
109. Frag. iii. p. 45, note 4.
110. I. x. 2, 3. Τῆς οὔσης Ἐκκλησίας πάσης μίαν καὶ τὴν αὐτὴν
πίστιν ἐχούσης εἰς πάντα τὸν κόσμον, καθὼς προέφαμεν, κ.
τ. λ.
111. I. ix. 4. Οὕτω δὲ καὶ ὁ τὸν κανόνα τῆς ἀληθείας ἀκλινῆ ἐν
ἑαυτῷ κατέχων, ὃν διὰ τοῦ Βαπτίσματος εἴληφε, κ. τ. λ.
112. III. iii. 1. Traditionem itaque Apostolorum in toto mundo
manifestatam, in omni Ecclesia adest respicere omnibus qui
vera velint videre: et habemus annumerare eos qui ab
Apostolis instituti sunt Episcopi in Ecclesiis, et successores
eorum usque ad nos, qui nihil tale docuerunt, neque
cognoverunt, quale ab his deliratur. Etenim si recondita
mysteria scissent Apostoli, quæ seorsim et latenter ab
reliquis perfectos docebant, his vel maxime traderent ea
quibus etiam ipsas Ecclesias committebant. Valde enim
 perfectos et irreprehensibiles in omnibus eos volebant esse,
quos et successores relinquebant, suum ipsorum locum
magisterii tradentes; quibus emendate agentibus fieret
magna utilitas, lapsis autem summa calamitas.
113. III. iii. 2. Sed quoniam valde longum est in hoc tali
volumine omnium Ecclesiarum enumerare successiones;
maximæ, et antiquissimæ, et omnibus cognitæ, a
gloriosissimis duobus Apostolis Petro et Paulo Romæ
fundatæ et constitutæ Ecclesiæ, eam quam habet ab
Apostolis Traditionem, et annuntiatam hominibus fidem, per
successiones Episcoporum pervenientem usque ad nos
indicantes, confundimus omnes eos, qui quoquo modo, vel
per sibi placentia, vel vanam gloriam, vel per cæcitatem et
malam sententiam, præterquam oportet colligunt.
114. See p. 2, note 3.
115. III. iii. 4. Μαρτυροῦσιν τούτοις αἱ κατὰ τὴν Ἀσίαν ἐκκλησίαι
πᾶσαι, καὶ οἱ μέχρι νῦν διαδεδεγμένοι τὸν Πολύκαρπον,
πολλῷ ἀξιοπιστότερον καὶ βεβαιότερον ἀληθείας μάρτυρα
ὄντα Οὐαλεντίνου καὶ Μαρκίωνος, καὶ τῶν λοιπῶν
κακογνωμόνων.
116. III. iii. 4. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐν Ἐφέσῳ ἐκκλησία ὑπὸ Παύλου μὲν
τεθεμελιωμένη, Ἰωάννου δὲ παραμείναντος αὐτοῖς μέχρι
τῶν Τραϊανοῦ χρόνων, μάρτυς ἀληθής ἐστι τῆς Ἀποστόλων
παραδόσεως.
117. III. iii. 1. supra.
118. III. iii. 1. 4.
119. 2 Tim. iv. 21.
120. Anencletus is called Anacletus by the ancient translator of
Irenæus, and Cletus by Epiphanius (Hær. I. § 27.) and the
Canon of the Mass. Later writers than Epiphanius make him
two persons, but their accounts are contradictory. See
Pearson's Posthumous Works, Dissert. de Serie et
 Successione Episcoporum Romanorum, II. 1; and Nourry,
Apparatus ad Biblioth. Patrum, VI. v. 5.
121. Clement is mentioned by Tertullian (De Præscrip. Hær. 32.)
as ordained by Peter. It is probable that this might have
taken place in the slight interval which elapsed between the
death of St. Paul and that of St. Peter, both of which took
place in the same persecution.
122. III. iii. 3. Θεμελιώσαντες οὖν καὶ οἰκοδομήσαντες οἱ
μακάριοι ἀπόστολοι τὴν ἐκκλησίαν, Λίνῳ τῆς ἐπισκοπῆς
λειτουργίαν ἐνεχείρισαν. τούτου τοῦ Λίνου Παῦλος ἐν ταῖς
πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολαῖς μέμνηται· διαδέχεται δὲ αὐτὸν
Ἀνέγκλητος. μετὰ τοῦτον καὶ τρίτῳ τόπῳ ἀπὸ τῶν
ἀποστόλων τὴν ἐπισκοπὴν κληροῦται Κλήμης, ὁ καὶ
ἑωρακὼς τοὺς μακαρίους ἀποστόλους, καὶ συμβεβληκὼς
αὐτοῖς, καὶ ἔτι ἔναυλον τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων, καὶ τὴν
παράδοσιν πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχων, οὐ μόνος· ἔτι γὰρ πολλοὶ
ὑπελείποντο τότε ὑπὸ τῶν ἀποστόλων δεδιδαγμένοι.—Τὸν
δὲ Κλήμεντα τοῦτον διαδέχεται Εὐάρεστος· καὶ τὸν
Εὐάρεστον Ἀλέξανδρος· εἶθ᾽ οὕτως ἔκτος ἀπὸ τῶν
ἀποστόλων καθίσταται Ξύστος· μετὰ δὲ τοῦτον
Τελεσφόρος, ὃς καὶ ἐνδόξως ἐμαρτύρησεν· ἔπειτα Ὕγῖνος,
εἶτα Πῖος· μεθ᾽ ὃν Ἀνίκητος. διαδεξαμένου τὸν Ἀνίκητον
Σωτῆρος, νῦν δωδεκάτῳ τόπῳ τὸν τῆς ἐπισκοπῆς ἀπὸ τῶν
ἀποστόλων κετέχει κλῆρον Ἐλεύθερος. τῇ αὐτῇ τάξει, καὶ
τῇ αὐτῇ διδαχῇ ἤτε ἀπὸ τῶν ἀποστόλων ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ
παράδοσις, καὶ τὸ τῆς ἀληθείας κήρυγμα κατήντηκεν εἰς
ἡμᾶς.
123. Fragm. iii. See p. 45, note 4.
124. III. iii. 4. Καὶ εἴσιν οἱ ἀκηκοότες αὐτοῦ, ὅτι Ἰωάννης, ὁ τοῦ
Κυρίου μαθητὴς, ἐν τῇ Ἐφέσῳ πορευθεὶς λούσασθαι, καὶ
ἰδὼν ἔσω Κήρινθον, ἐξήλατο τοῦ βαλανείου μὴ λουσάμενος,
ἀλλ᾽ ἐπειπών· Φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσῃ,
ἔνδον ὄντος Κηρίνθου, τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ.
125. 3 John 10.
126. Frag. ii. See p. 2, note 2.
127. III. iii. 4. Ὃς καὶ ἐπὶ Ἀνικήτου ἐπιδημήσας τῇ Ῥώμῃ,
πολλοὺς ἀπὸ τῶν προειρημένων αἱρετικῶν ἐπέστρεψεν εἰς
τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, μίαν καὶ μόνην ταύτην ἀλήθειαν
κηρύξας ὑπὸ τῶν ἀποστόλων παρειληφέναι, τὴν ὑπὸ τῆς
ἐκκλησίας παραδεδομένην.
128. Hist. Eccl. IV. 14.
129. De Viris Illustribus, 27.
130. Frag. iii. See p. 45, note 4.
131. III. iii. 4. Καὶ αὐτὸς δε ὁ Πολύκαρπος Μαρκίωνί ποτε εἰς
ὄψιν αὐτῷ ἐλθόντι, καὶ φήσαντι, Ἐπιγίνώσκεις ἡμᾶς;
ἀπεκρίθη· Ἐπιγινώσκω τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ.
Τοσαύτην οἱ ἀπόστολοι, καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτῶν ἔσχον
εὐλάβειαν, πρὸς τὸ μηδὲ μέχρι λόγου κοινωνεῖν τινὶ τῶν
παραχαρασσόντων τὴν ἀλήθειαν, ὡς καὶ Παῦλος ἔφησεν·
Ἁἰρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν
παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος, καὶ ἁμαρτάνει,
ὢν αὐτοκατάκριτος.—That it was at Rome rests upon the
testimony of Jerome, De Vir. Ill. 17.
132. III. iii. 4.
133. III. iii. 4. Ἔστι δὲ καὶ ἐπιστολὴ Πολυκάρπου πρὸς
Φιλιππησίους γεγραμμένη ἱκανωτάτη, ἐξ ἧς καὶ τὸν
χαρακτῆρα τῆς πίστεως αὐτοῦ, καὶ τὸ κήρυγμα τῆς
ἀληθείας, οἱ Βουλόμενοι, καὶ φροντίζοντες τῆς ἐαυτῶν
σωτηρίας, δύνανται μαθεῖν.
134. Frag. ii. Καὶ ἐκ τῶν ἐπιστολῶν δὲ αὐτοῦ, ὧν ἐπέστειλεν ἤτοι
ταῖς γειτνιώσαις ἐκκληίαις, ἐπιστηρίζων αὐτὰς, ἢ τῶν
ἀδελφῶν τισι, νουθετῶν αὐτοὺς, καὶ προτρεπόμενος,
δύναται φανερωθῆναι.
135. Hist. III. 15.
136. Phil. iv. 3.
137. III. iii. 3. Ἐπὶ τούτου οὖν τοῦ Κλήμεντος στάσεως οὐκ
ὀλίγης τοῖς ἐν Κορίνθω γενομένης ἀδελφοῖς, ἐπέστειλεν ἡ ἐν
Ρώμη ἐκκλησία ἱκανωτάτην γραφὴν τοῖς Κορινθίοις, εἰς
εἰρήνην συμβιβάζουσα αὐτοὺς, καὶ ἀνανεοῦσα τὴν πίστιν
αὐτῶν, καὶ ἣν νεωστὶ ἀπὸ τῶν ἀποστόλων παράδοσιν
εἰλήφει.
138. See p. 5, note 9.
139. III. iii. 2. Ad hanc enim Ecclesiam propter potentiorem
principalitatem necesse est omnem convenire Ecclesiam,
hoc est, eos qui sunt undique fideles, in qua semper ab his,
qui sunt undique, conservata est ea quæ est ab Apostolis
Traditio.
140. Prog. de potentiore Eccl. Rom. principalitate. Jenæ, 1780.
4to.
141. II. xxx. 9. In translating Eph. i. 21.
142. III. xi. 8.
143. I. ix. 3.
144. V. xxvii. 2.
145. IV. xxxviii. 3.
146. Pope's Supremacy, V. ix. p. 234, edit. 1680. “The faithful
who are all about.”
147. Difficulties of Romanism, B. I. chap. iii. sect. iv. 2. (4.) “To
this Church, on account of the more potent principality, it is
necessary that every Church should resort; that is to say,
those faithful individuals who are on every side of it. In
which Church, by those who are on every side of it, the
tradition, which is from the Apostles, has always been
preserved.”
148. De Præscr. Hær. 36.
149. II. xxxi. 2. Καὶ ἐν τῇ ἀδελφότητι πολλάκις διὰ τὸ ἀναγκαῖον,
τῆς κατὰ τόπον ἐκκλησίας πάσης αἰτησαμένης μετὰ
νηστείας πολλῆς καὶ λιτανείας, ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα τοῦ
τετελευτηκότος, καὶ ἐχαρίσθη ὁ ἄνθρωπος ταῖς εὐχαῖς τῶν
ἁγίων.—xxxii. 4. Quapropter et in illius nomine, qui vere
illius sunt discipuli ab ipso accipientes gratiam, perficiunt ad
beneficia reliquorum hominum, quemadmodum
unusquisque accepit donum ab eo. Alii enim dæmones
excludunt firmissime et vere, ut etiam sæpissime credant
ipsi, qui emundati sunt a nequissimis spiritibus, et sint in
Ecclesia. Alii autem et præscientiam habent futurorum, et
visiones, et dictiones propheticas. Alii autem laborantes
aliqua infirmitate per manus impositionem curant, et sanos
restituunt. Jam etiam, quemadmodum diximus, et mortui
resurrexerunt, et perseveraverunt nobiscum annis multis. Et
quid autem? Non est numerum dicere gratiarum, quas per
universum mundum Ecclesia a Deo accipiens, in nomine
Christi Jesu, crucifixi sub Pontio Pilato, per singulos dies in
opitulationem gentium perficit, neque seducens aliquem,
nec pecuniam ei auferens. Quemadmodum enim gratis
accepit a Deo, gratis et ministrat. 5. ——munde et pure et
manifeste orationes dirigens ad Dominum, qui omnia fecit,
et nomen Domini nostri Jesu Christi invocans, virtutes ad
utilitates hominum, sed non ad seductionem, perficit.
150. II. xxxii. 4, supra. V. vi. 1. Καθὼς καὶ πολλῶν ἀκούομεν
ἀδελφῶν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, προφητικὰ χαρίσματα ἐχόντων,
καὶ παντοδαπαῖς λαλούντων διὰ τοῦ Πνεύματος γλώσσαις,
καὶ τὰ κρύφια τῶν ἀνθρώπων εἰς φανερὸν ἀγόντων ἐπὶ τῷ
συμφέροντι, καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ ἐκδιηγουμένων.
151. V. vi. 1.
152. Pp. 98-102.
153. II. xxxi. 3. ——in Ecclesia autem miseratio, et misericordia,
et firmitas, et veritas ad opitulationem hominum, non solum
sine mercede et gratis perficiatur; sed et nobis ipsis quæ
 sunt nostra erogantibus pro salute hominum, et ea quibus
hi, qui curantur, indigent, sæpissime non habentes, a nobis
accipiunt.
154. II. xxxii. 4. See p. 69, note 8.
155. II. xxxi. 2. διὰ τὸ ἀναγκαῖον. See p. 69, note 8.
156. Frag. ii. See p. 2. note 2.
157. IV. xxx. 1. Quid autem et hi, qui in Regali aula sunt, fideles,
nonne ex eis, quæ Cæsaris sunt, habent utensilia, et his qui
non habent, unusquisque eorum secundum virtutem
præstat.
158. IV. xxx. 3. Sed et mundus pacem habet per eos, et nos sine
timore in viis ambulamus et navigamus quocumque
voluerimus.
159. Frag. xiii. Χριστιανῶν γὰρ κατηχουμένων δούλους Ἕλληνες
συλλαβόντες, εἶτα μαθεῖν τι παρὰ τούτων δῆθεν ἀπόρῥητον
περὶ Χριστιανῶν ἀναγκάζοντες, οἱ δοῦλοι οὗτοι, μὴ ἔχοντες
πῶς τὸ τοῖς ἀναγκάζουσι καθ᾽ ἡδονὴν ἐρεῖν, παρ᾽ ὅσον
ἤκουον τῶν δεσποτῶν, τὴν θείαν μετάληψιν αἷμα καὶ σῶμα
εἶναι Χριστοῦ, αὐτοὶ νομίσαντες τῷ ὄντι αἷμα καὶ σάρκα
εἶναι, τοῦτο ἐξεῖπον τοῖς ἐκζητοῦσι. οἱ δὲ λαβόντες ὡς
αὐτόχρημα τοῦτο τελεῖσθαι Χριστιανοῖς, κ.τ.λ.
160. III. xii. 5. After quoting Acts iv. 24, &c. he proceeds thus:—
Αὑται φωναὶ τῆς ἐκκλησίας, ἐξ ἧς πᾶσα ἔσχηκεν ἐκκλησία
τὴν ἀρχήν· αὗται φωναὶ τῆς Μητροπόλεως τῶν τῆς καινῆς
διαθήκης πολιτῶν.
161. I. x. 1. See p. 55, note.
162. III. iii. 1. See p. 56, note 7.
163. III. xii. 5. supra.
164. III. xxiv. 1. Prædicationem vero Ecclesiæ undique
constantem, et æqualiter perseverantem, et testimonium
habentem a Prophetis et ab Apostolis, et ab omnibus
discipulis, quemadmodum ostendimus per initia, et
medietates, et finem, et per universam Dei dispositionem,
et eam quæ secundum salutem hominis est solitam
operationem, quæ est in fide nostra; quam perceptam ab
Ecclesia custodimus, et quæ semper a Spiritu Dei, quasi in
vase bono eximium quoddam depositum juvenescens, et
juvenescere faciens ipsum vas in quo est. Hoc enim
Ecclesiæ creditum est Dei munus, quemadmodum ad
inspirationem plasmationi, ad hoc ut omnia membra
percipientia vivificentur: et in eo disposita est communicatio
Christi, id est, Spiritus sanctus, arrha incorruptelæ, et
confirmatio fidei nostræ, et scala ascensionis ad Deum. “In
Ecclesia enim,” inquit, “posuit Deus Apostolos, Prophetas,
doctores,” et universam reliquam operationem Spiritus:
cujus non sunt participes omnes, qui non currunt ad
Ecclesiam, sed semetipsos fraudant a vita, per sententiam
malam, et operationem pessimam. Ubi enim Ecclesia, ibi et
Spiritus Dei; et ubi Spiritus Dei, illic Ecclesia, et omnis
gratia: Spiritus autem veritas. Quapropter qui non
participant eum, neque a mammillis Matris nutriuntur in
vitam, neque percipiunt de corpore Christi procedentem
nitidissimum fontem; sed effodiunt sibi lacus detritos de
fossis terrenis, et de cœno putidam bibunt aquam,
effugientes fidem Ecclesiæ, ne traducantur; rejicientes vero
Spiritum, ut non erudiantur.——2. Alienati vero a veritate,
digne in omni volutantur errore, fluctuati ab eo, aliter atque
aliter per tempora de eisdem sentientes, et nunquam
sententiam stabilitam habentes, sophistæ verborum magis
volentes esse quam discipuli veritatis: non enim sunt
fundati super unam petram, sed super arenam.——V. xx. 2.
Fugere igitur oportet sententias ipsorum (of the Gnostics),
et intentius observare necubi vexemur ab ipsis; confugere
autem ad Ecclesiam, et in ejus sinu educari, et Dominicis
scripturis enutriri. Plantata enim est Ecclesia, paradisus in
hoc mundo: “ab omni” ergo “ligno paradisi escas
 manducabitis,” ait Spiritus Dei; id est, ab omni scriptura
Dominica manducate.
165. III. xxiv. 1. supra.
166. III. iv. 1. Tantæ igitur ostensiones cum sint, non oportet
adhuc quærere apud alios veritatem, quam facile est ab
Ecclesia sumere; cum Apostoli, quasi in depositorium dives,
plenissime in eam contulerint omnia quæ sint veritatis: uti
omnis quicumque velit, sumat ex ea potum vitæ. Hæc est
enim vitæ introitus; omnes autem reliqui fures sunt et
latrones. Propter quod oportet devitare quidem illos; quæ
autem sunt Ecclesiæ, cum summa diligentia diligere, et
apprehendere veritatis Traditionem.
167. III. xxiv. 1. supra.
168. Ibid.
169. IV. viii. 1. Deum, qui in regnum cœlorum introducit
Abraham, et semen ejus quod est Ecclesia, per Christum
Jesum, cui et adoptio redditur, et hæreditas quæ Abrahæ
promissa est.
170. III. Præf. quoted p. 34, note 10.——V. xx. 1. Et Ecclesiæ
quidem prædicatio vera et firma, apud quam una et eadem
salutis via in universo mundo ostenditur. Huic enim
creditum est lumen Dei.... Ubique enim Ecclesia prædicat
veritatem; et hæc est ἑπτάμυξος lucerna, Christi bajulans
lumen.
171. I. ix. 5. Καὶ ἐκ τούτου γὰρ (the exhibition of the
inconsistency of error) ἀκριβῶς συνιδεῖν ἔσται, καὶ πρὸ τῆς
ἀποδείξεως, βεβαίαν τὴν ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας κηρυσσομένην
ἀλήθειαν.—x. 3. cited p. 56, note 5.——III. xii. 7. Ecclesia
vero per universum mundum ab Apostolis firmum habens
initium, in una et eadem de Deo et de Filio ejus perseverat
sententia.
172. I. ix. 4. See p. 56, note 6.
173. IV. xxxiii. 8. Γνῶσις ἀληθὴς, ἡ τῶν ἀποστόλων διδαχὴ, καὶ
τὸ ἀρχαῖον τῆς ἐκκλησίας σύστημα κατὰ παντὸς τοῦ
κόσμου, et character corporis Christi secundum
successiones Episcoporum, quibus illi eam, quæ in
unoquoque loco est Ecclesiam tradiderunt: quæ pervenit
usque ad nos custoditione sine fictione Scripturarum
tractatio plenissima, neque additamentum neque
ablationem recipiens; et lectio sine falsatione, et secundum
Scripturas expositio legitima, et diligens, et sine periculo, et
sine blasphemia.
174. V. xx. 2. See p. 75, note 5.
175. III. xxiv. 1. cited ibid.
176. IV. xxxii. 1. Post deinde et omnis sermo ei constabit, si et
Scripturas diligenter legerit apud eos qui in Ecclesia sunt
presbyteri, apud quos est apostolica doctrina.
177. V. xx. 2. See p. 75, note 5.
178. II. ix. 1. Veteribus quidem et in primis a protoplasti
traditione hanc suadelam custodientibus, et unum Deum,
fabricatorem cœli et terræ hymnizantibus; reliquis autem
post eos a prophetis Dei hujus rei commemorationem
accipientibus.... Ecclesia autem omnis per universum orbem
hanc accepit ab apostolis traditionem.
179. II. xxxii. 4, 5. See p. 69, note 8.
180. II. xxxi. 2. cited ibid.
181. IV. xxxiii. 9. Quapropter Ecclesia omni in loco ob eam quam
habet erga Deum dilectionem, multitudinem martyrum in
omni tempore præmittit ad Patrem; reliquis autem omnibus
non tantum non habentibus hanc rem ostendere apud se,
sed nec quidem necessarium esse dicentibus tale
martyrium; esse enim martyrium verum sententiam eorum:
nisi si unus, aut duo aliquando, per omne tempus ex quo
Dominus apparuit in terris, cum martyribus nostris, quasi et
 ipse misericordiam consequutus, opprobrium simul bajulavit
nominis, et cum eis ductus est, velut adjectio quædam
donata eis.
182. IV. xxxi. 3. Ecclesia, quæ est sal terræ, subrelicta est in
confinio terræ, patiens quæ sunt humana; et, dum sæpe
auferuntur ab ea membra integra, perseverat statua salis.
183. See pp. 57, 58.
184. IV. xxvi. 2. Quapropter eis qui in Ecclesia sunt, Presbyteris
obaudire oportet, his qui successionem habent ab Apostolis,
sicut ostendimus; qui cum Episcopatus successione
charisma veritatis certum secundum placitum Patris
acceperunt: reliquos vero, qui absistunt a principali
successione, et quocumque loco colligunt, suspectos
habere; vel quasi hæreticos, et malæ sententiæ; vel quasi
scindentes, et elatos, et sibi placentes; aut rursus ut
hypocritas, quæstus gratia et vanæ gloriæ hoc operantes.
Omnes autem hi deciderunt a veritate.——3. Qui vero
crediti quidem sunt a multis esse presbyteri, serviunt autem
suis voluptatibus, et non præponunt timorem Dei in
cordibus suis, sed contumeliis agunt reliquos, et principalis
concessionis tumore elati sunt, et in absconsis agunt mala,
et dicunt, “Nemo nos videt,” redarguentur a Verbo.
185. IV. xxvi. 4. Ab omnibus igitur talibus absistere oportet,
adhærere vero his qui et apostolorum, sicut prædiximus,
doctrinam custodiunt, et cum presbyterii ordine sermonem
sanum et conversationem sine offensa præstant, ad
confirmationem et correptionem reliquorum.——5. Ubi igitur
charismata Domini posita sunt, ibi discere oportet
veritatem, apud quos est ea quæ est ab Apostolis Ecclesiæ
successio, et id quod est sanum et irreprobabile
conversationis, et inadulteratum et incorruptibile sermonis
constat.
186.
 See III. iii. 1. p. 57, note 7; ibid. 2. p. 58, note 9; ibid. 4. p.
58, notes 2 and 3.
187. III. iii. 2. See pp. 52 and 63.
188. See p. 68.
189. See p. 58, note 9, and p. 63, note 8.
190. See pp. 57-59, and the passages there adduced.
191. —quos et successores relinquebant, suum ipsorum locum
magisterii tradentes. See p. 58, note 7.
192. See the Preface to the Ordination Services.
193. IV. xxxviii. 3. Ὁ γεννητὸς καὶ πεπλασμένος ἄνθρωπος κατ᾽
εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ ἀγεννήτου γίνεται Θεοῦ· τοῦ μὲν
Πατρὸς εὐδοκοῦντος καὶ κελεύοντος, τοῦ δὲ Υἱοῦ
πράσσοντος καὶ δημιουργοῦντος, τοῦ δὲ Πνεύματος
τρέφοντος καὺ αὔξοντος.
194. I. xxii. 1. Omnia per ipsum fecit Pater ... non per angelos,
neque per virtutes aliquas abscissas ab ejus sententia (nihil
enim indiget omnium Deus), sed et per Verbum et Spiritum
suum omnia faciens et disponens et gubernans, et omnibus
esse præstans.——II. xxx. 9. Hic Pater, hic Deus, hic
Conditor, hic Factor, hic Fabricator, qui fecit ea per
semetipsum, hoc est, per Verbum et per Sapientiam suam,
cœlum et terram et maria et omnia quæ in eis sunt.——IV.
vii. 4. Hæc enim Filius, qui est Verbum Dei, ab initio
præstruebat; non indigente Patre angelis, uti faceret
conditionem et formaret hominem ... sed habente copiosum
et inenarrabile ministerium: ministrat enim ei ad omnia sua
progenies et figuratio sua, id est Filius et Spiritus Sanctus,
Verbum et Sapientia; quibus serviunt et subjecti sunt
omnes angeli.
195. V. i. 3. Sic in fine Verbum Patris et Spiritus Dei, adunitus
antiquæ substantiæ plasmationis Adæ, viventem et
 perfectum effecit hominem, capientem perfectum Patrem ...
non enim effugit aliquando Adam manus Dei, ad quas Pater
loquens, dicit: “Faciamus hominem ad imaginem et
similitudinem nostrum.”—xxviii. 4. Plasmatus initio homo
per manus Dei, id est, Filii et Spiritus, fit secundum
imaginem et similitudinem Dei.
196. IV. xx. 5. Potens est enim in omnibus Deus; visus quidem
tunc per Spiritum prophetiæ, visus autem et per Filium
adoptive, videbitur autem et in regno cœlorum paternaliter:
Spiritu quidem præparante hominem in Filio Dei, Filio
autem adducente ad Patrem, Patre autem incorruptelam
donante in æternam vitam, quæ unicuique evenit ex eo
quod videat Deum.
197. III. xix. 1. Εἰς τοῦτο γὰρ ὁ Λόγος ἄνθρωπος, et qui Filius
Dei est Filius hominis factus est, commixtus Verbo Dei, ἵνα
ὁ ἄνθρωπος (i. e. human nature) τὸν Λόγον χωρήσας, καὶ
τὴν υἱοθεσίαν λαβὼν, υἱὸς γένηται Θεοῦ.
198. IV. xx. 6. Per omnia enim hæc Deus Pater ostenditur, Spiritu
quidem operante, Filio vero ministrante, Patre vero
comprobante, homine vero consummato ad salutem.
199. I. x. 1. Ἡ μὲν γὰρ Ἐκκλησία, καίπερ καθ᾽ ὅλης τῆς
οἰκουμένης ἕως περάτων τῆς γῆς διεσπαρμένη, παρὰ δὲ τῶν
Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἐκείνων μαθητῶν παραλαβοῦσα τὴν εἰς
ἕνα Θεὸν, Πατέρα παντοκράτορα, τὸν πεποιηκότα τὸν
οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὸ τὰς θαλάσσας καὶ πάντα τὰ ἐν
αὐτοῖς, πίστιν· καὶ εἰς ἕνα Χριστὸν Ἰησοῦν, τὸν Υἱὸν τοῦ
Θεοῦ, τὸν σαρκωθέντα ὑπὲρ τῆς ἡμετέρας σωτηρίας· καὶ εἰς
Πνεῦμα ἅγιον, τὸ διὰ τῶν προφητῶν κεκηρυχὸς τὰς
οἰκονομίας καὶ τὰς ἐλεύσεις, καὶ τὴν ἐκ παρθένου γέννησιν,
καὶ τὸ πάθος, καὶ τὴν ἔγερσιν ἐκ νεκρῶν, καὶ τὴν ἔνσαρκον
εἰς τοὶς οὐρανοὺς ἀνάληψιν τοῦ ἠγαπημένου Χριστοῦ Ἰησοῦ
τοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ τὴν ἐκ τῶν οὐρανῶν ἐν τῇ δοξῇ τοῦ
Πατρὸς παρουσίαν αὐτοῦ, ἐπὶ τὸ ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ
πάντα, καὶ ἀναστῆσαι πᾶσαν σάρκα πάσης ἀνθρωπότητος,
 ἵνα Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν καὶ Θεῷ καὶ σωτήρι καὶ
βασιλεῖ, κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ Πατρὸς τοῦ ἀοράτου, πᾶν
γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ
πᾶσα γλώσσα ἐξομολογήσηται αὐτῷ, καὶ κρίσιν δικαίαν ἐν
τοῖς πᾶσι ποιήσηται, τὰ μὲν πνευματικὰ τῆς πονηρίας, καὶ
ἀγγέλους παραβεβηκότας καὶ ἐν ἀποστασίᾳ γεγονότας, καὶ
τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀδίκους καὶ ἀνόμους καὶ βλασφήμους τῶν
ἀνθρώπων εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ πέμψῃ· τοῖς δὲ δικαίοις καὶ
ὁσίοις καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τετηρηκόσι, καὶ ἐν τῇ ἀγάπῃ
αὐτοῦ διαμεμενηκόσι, τοῖς ἀπ᾽ ἀρχῆς, τοῖς δὲ ἐκ μετανοίας,
ζωὴν χαρισάμενος, ἀφθαρσίαν δωρήσηται, καὶ δόξαν
αἰωνίαν περιποιήση.—2. Τοῦτο τὸ κήρυγμα παρειληφυῖα, καὶ
ταύτην τὴν πίστιν, ὡς προέφαμεν, ἡ Ἐκκλησία, καίπερ ἐν
ὅλῳ τῷ κόσμῳ διεσπαρμένη, ἐπιμελῶς φυλάσσει.—A
translation of this passage will be found in the chapter on
Creeds.
200. III. vi. 1. Vere igitur cum Pater sit Dominus, et Filius vere
sit Dominus, merito Spiritus Sanctus Domini appellatione
signavit eos. Et iterum in eversione Sodomitarum Scriptura
ait: “Et pluit Dominus super Sodomam et Gomorrham
ignem et sulfur a Domino de cœlo.” Filium enim hic
significat, qui et Abrahæ colloquutus sit, a Patre accepisse
potestatem ad judicandum Sodomitas, propter iniquitatem
eorum. Similiter habet illud: “Sedes tua, Deus, in æternum;
virga directionis, virga regni tui. Dilexisti justitiam, et odisti
iniquitatem, propterea unxit te Deus, Deus tuus.” Utrosque
enim Dei appellatione signavit Spiritus, et eum qui ungitur,
Filium, et eum qui ungit, id est, Patrem.—2. Nemo igitur
alius, quemadmodum prædixi, Deus nominatur aut
Dominus appellatur, nisi qui est omnium Deus et Dominus,
qui et Moysi dixit: “Ego sum qui sum: et sic dices filiis
Israel: Qui est, misit me ad vos:” et hujus Filius Jesus
Christus Dominus noster, qui filios Dei facit credentes in
nomen suum.
201.
 IV. xxxiii. 4. Πῶς δύνανται σωθῆναι, εἰ μὴ ὁ Θεὸς ἦν ὁ τὴν
σωτηρίαν αὐτῶν ἐπὶ γῆς ἐργασάμενος; ἢ πῶς ἄνθρωπος
χωρήσει εἰς Θεὸν, εἰ μὴ ὁ Θεὸς ἐχωρήθη εἰς ἄνθρωπον?
202. II. xxv. 3. Non enim infectus es, O homo, neque semper
coëxsistebas Deo, sicut proprium ejus Verbum.——xxx. 9.
Semper autem coëxsistens Filius Patri, olim et ab initio
semper revelat Patrem, et angelis et archangelis et
potestatibus et virtutibus, et omnibus quibus vult revelare
Deus.——III. xviii. 1. Ostenso manifeste, quod in principio
Verbum exsistens apud Deum, per quem omnia facta sunt,
qui et semper aderat generi humano, hunc in novissimis
temporibus secundum præfinitum tempus a Patre, unitum
suo plasmati, passibilem hominem factum; exclusa est
omnis contradictio dicentium: “Si ergo tunc natus est, non
erat ergo ante Christus.” Ostendimus enim, quia non tunc
cœpit Filius Dei, exsistens semper apud Patrem.
203. Frag. xxxvii. Χριστὸς, ὁ πρὸ αἰώνων κληθεὶς Θεοῦ Υἱός.
204. II. xxviii. 6. Si quis itaque nobis dixerit “Quomodo ergo
Filius prolatus a Patre est?” dicimus ei, quia prolationem
istam sive generationem sive nuncupationem sive
adapertionem, aut quolibet quis nomine vocaverit
generationem ejus, inerrabilem exsistentem nemo novit.
205. II. ii. 4. Nullius indigens omnium Deus Verbo condidit omnia
et fecit; neque angelis indigens adjutoribus ad ea quæ fiunt
... omnia autem quæ facta sunt infatigabili Verbo fecit.——
III. xi. 8. Ὁ τῶν ἁπάντων τεχνίτης Λόγος, ὁ καθημένος ἐπὶ
τῶν χερουβίμ καὶ συνέχων τὰ πάντα.
206. III. vi. 1. p. 91, note 8.
207. IV. xx. 9. Et Verbum quidem loquebatur Moysi, apparens in
conspectu.
208. III. xvi. 6. Hujus Verbum unigenitus, qui semper humano
generi adest, unitus et consparsus suo plasmati secundum
 placitum Patris et caro factus, ipse est Jesus Christus
Dominus noster; qui passus est pro nobis, et surrexit
propter nos, et rursus venturus in gloria Patris ad
resuscitandum universam carnem, et ad ostensionem
salutis, et regulam justi judicii ostendere omnibus, qui sub
ipso facti sunt.——IV. xxxiii. 11. Οἱ τὸν ἐκ τῆς παρθένου
Ἐμμανουὴλ κηρύττοντες, τὴν ἕνωσιν τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ
πρὸς τὸ πλάσμα αὐτοῦ ἐδήλουν.
209. IV. xxxiii. 11. supra.—III. xxi. 4. Diligenter igitur significavit
Spiritus Sanctus, per ea quæ dicta sunt (Isai. vii. 10, &c.)
generationem ejus quæ est ex Virgine, et substantiam,
quoniam Deus: Emmanuel enim nomen hoc significat.
210. IV. xxxviii. 2. Συνενηπίαζεν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τέλειος ὢν, τῷ
ἀνθρώπῳ, οὐ δι᾽ ἑαυτὸν, ἀλλὰ διὰ τὸ τοῦ ἀνθρώπου
νήπιον.
211. III. x. 2. Christus Jesus Dominus noster, Filius Dei altissimi,
qui per legem et prophetas promisit salutarem suum
facturum se omni carni visibilem, ut fieret Filius hominis, ad
hoc ut et homo fieret filius Dei.——xvi. 6. supra.
212. II. xxii. 4. Non reprobans, nec supergrediens hominem,
neque solvens legem in se humani generis, sed omnem
ætatem sanctificans per illam, quæ ad ipsum erat,
similitudinem. Omnes enim venit per semetipsum salvare:
omnes, inquam, qui per eum renascuntur in Deum,
infantes, et parvulos, et pueros, et juvenes, et seniores.
Ideo per omnem venit ætatem, et infantibus infans factus,
sanctificans infantes: in parvulis parvulus, sanctificans hanc
ipsam habentes ætatem, simul et exemplum illis pietatis
effectus et justitiæ et subjectionis: in juvenibus juvenis,
exemplum juvenibus fiens, et sanctificans Domino. Sic et
senior in senioribus, ut sit perfectus magister in omnibus,
non solum secundum expositionem veritatis, sed et
secundum ætatem, sanctificans simul et seniores,
exemplum ipsis quoque fiens. Deinde et usque ad mortem
 pervenit, ut sit “primogenitus ex mortuis, ipse primatum
tenens in omnibus,” princeps vitæ, prior omnium, et
præcedens omnes.
213. III. xvi. 6. supra.—V. xviii. 1. Ipsum Verbum Dei incarnatum
suspensum est super lignum.
214. II. xxx. 9. Hic Pater Domini nostri Jesu Christi, per Verbum
suum, qui est Filius ejus, per eum revelatur et manifestatur
omnibus quibus revelatur. See also p. 92, note 1.
215. IV. vii. 2. Omnes, qui ab initio cognitum habuerunt Deum et
adventum Christi prophetaverunt, revelationem acceperunt
ab ipso Filio.
216. IV. vi. 6. Et per ipsum Verbum visibilem et palpabilem
factum Pater ostendebatur, etiamsi non omnes similiter
credebant ei; sed omnes viderunt in Filio Patrem: invisibile
etenim Filii Pater, visibile autem Patris Filius.
217. II. xxviii. 6. Ipse Filius Dei ipsum judicii diem et horam
concessit scire solum Patrem.
218. Ibid 8. Etenim si quis exquirat causam, propter quam in
omnibus Pater communicans Filio, solus scire horam et
diem a Domino manifestatus est; neque aptabilem magis
neque decentiorem, nec sine periculo alteram quam hanc
inveniat in præsenti ... ut discamus per ipsum, super omnia
esse Patrem.
219. IV. vi. 7. Omnia autem Filius administrans Patri, perfecit ab
initio usque ad finem.
220. III. xix. 3. Ὥσπερ γὰρ ἦν ἄνθρωπος, ἵνα πειρασθῇ, οὕτω καὶ
Λόγος, ἵνα δοξασθῇ· ἡσυχάζοντος μὲν τοῦ Λόγου ἐν τῷ
πειράζεσθαι et inhonorari καὶ σταυροῦσθαι καὶ ἀποθνήσκειν,
συγγινομένου δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐν τῷ νικᾷν καὶ ὑπομένειν
καὶ χρηστεύεσθαι καὶ ἀνίστασθαι καὶ ἀναλαμβάνεσθαι.
221.
 III. xi. 5. Hic (Deus) et benedictionem escæ et gratiam
potus in novissimis temporibus per Filium suum donat
humano generi, incomprehensibilis per comprehensibilem,
et invisibilis per visibilem; cum extra eum non sit, sed in
sinu Patris exsistat.
222. II. xxv. 3. Si autem et aliquis non invenerit causam omnium
quæ requiruntur, cogitet quia homo est in infinitum minor
Deo, et qui ex parte acceperit gratiam, et qui nondum
æqualis vel similis sit Factori, et qui omnium experientiam
et cogitationem habere non possit, ut Deus: sed in
quantum minor est ab eo, qui factus non est et qui semper
idem est, ille qui hodie factus est et initium facturæ accepit;
in tantum secundum scientiam, et ad investigandum causas
omnium, minorem esse eo qui fecit.
223. II. xxviii. 2. Et non est mirum, si in spiritalibus et
cœlestibus, et in his quæ habent revelari, hoc patimur nos;
quandoquidem etiam eorum quæ ante pedes sunt (dico
autem quæ sunt in hac creatura, quæ et contrectantur a
nobis et videntur et sunt nobiscum) multa fugerunt nostram
scientiam, et Deo hæc ipsa committimus.—3. Εἰ καὶ ἐπὶ τῶν
τῆς κτίσεως ἔνια μὲν ἀνάκειται τῷ Θεῷ, ἔνια δὲ καὶ εἰς
γνῶσιν ἐλήλυθε τὴν ἡμετέραν, τί χαλεπὸν, εἰ καὶ τῶν ἐν
ταῖς γραφαῖς ζητουμένων, ὅλων τῶν γραφῶν πνευματικῶν
οὐσῶν, ἔνια μὲν ἐπιλύομεν κατὰ χάριν Θεοῦ, ἔνια δὲ
ἀνακείσεται τῷ Θεῷ?
224. II. xxvi. 1. Ἄμεινον καὶ συμφερώτερον, ἰδιώτας καὶ
ὀλιγομαθεῖς ὑπάρχειν, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι
τοῦ Θεοῖ, ἢ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους δοκοῦντας εἶναι,
βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι δεσπότην....
Melius itaque est, sicuti prædixi, nihil omnino scientem
quempiam, ne quidem unam causam cujuslibet eorum quæ
facta sunt, cur factum sit, credere Deo, et perseverare eos
in dilectione, aut (ἢ—rather quam) per hujusmodi scientiam
inflatos excidere a dilectione, quæ hominem vivificat: nec
 aliud inquirere ad scientiam, nisi Jesum Christum Filium Dei,
qui pro nobis crucifixus est, aut (ἢ) per quæstionum
subtilitates et minutiloquium in impietatem cadere.
225. IV. vi. 7. Ab omnibus accipiens testimonium quoniam vere
homo et quoniam vere Deus, a Patre, a Spiritu, ab angelis,
ab ipsa conditione, ab hominibus, et ab apostaticis
spiritibus et dæmoniis et ab inimico et novissime ab ipsa
morte.
226. III. xviii. 7. Ἥνωσεν οὖν, καθὼς προέφαμεν, τὸν ἄνθρωπον
τῷ Θεῷ. Εἰ γὰρ μὴ ἄνθρωπος ἐνίκησεν τὸν ἀντίπαλον τοῦ
ἀνθρώπου, οὐκ ἂν δικαίως ἐνικήθη ὁ ἐχθρός. Πάλιν τε, εἰ
μή ὁ Θεὸς ἐδωρήσατο τὴν σωτηρίαν, οὐκ ἂν βεβαίως
ἔσχομεν αὐτήν. Καὶ εἰ μὴ συνηνώθη ὁ ἄνθρωπος τῷ Θεῷ,
οὐκ ἂν ἠδυνήθη μετασχεῖν τῆς ἀφθαρσίας. Ἔδει γὰρ τὸν
μεσίτην Θεοῦ τε καὶ ἀνθρώπων, διὰ τῆς ἰδίας πρὸς
ἑκατέρους οἰκειότητος, εἰς φιλίαν καὶ ὁμόνοιαν τοὺς
ἀμφοτέρους συναγαγεῖν· καὶ Θεῷ μὲν παραστῆσαι τὸν
ἄνθρωπον, ἀνθρώποις δὲ γνωρίσαι τὸν Θεόν.
227. III. xvi. 6. Unus Christus Jesus Dominus noster, veniens per
universam dispositionem, et omnia in semetipsum
recapitulans.
228. III. xxi. 3. Natus est enim Dominus noster circa primum et
quadragesimum annum Augusti imperii.
229. II. xxii. 6. Responderunt ei: “Quinquaginta annos nondum
habes, et Abraham vidisti?” Hoc autem consequenter dicitur
ei, qui jam xl annos excessit, quinquagesimum autem
annum nondum attigit, non tamen multum a
quinquagesimo anno absistat. Ei autem, qui sit xxx
annorum, diceretur utique: “Quadraginta annorum nondum
es.” Qui enim volebant eum mendacem ostendere, non
utique in multum extenderent annos ultra ætatem, quam
eum habere conspiciebant: sed proxima ætatis dicebant,
sive vere scientes ex conscriptione census, sive conjicientes
 secundum ætatem, quam videbant habere eum super
quadraginta; sed ut non quæ esset triginta annorum.
Irrationabile est enim omnino, viginti annos mentiri eos,
volentes eum juniorem ostendere temporibus Abrahæ.
Quod autem videbant, hoc et loquebantur: qui autem
videbatur, non erat putativus, sed veritas. Non ergo multum
aberat a quinquaginta annis.
230. II. xxii. 3. Et primum quidem ut fecit vinum ex aqua in
Cana Galilææ, ascendit in diem festum paschæ ... et post
hæc iterum secunda vice ascendit in diem festum paschæ
in Hierusalem, quando paralyticum, qui juxta natatoriam
jacebat xxxviii annos, curavit.... Deinde, cum Lazarum
suscitasset ex mortuis, et insidiæ fierent a Pharisæis,
secedit in Ephrem civitatem; et inde “ante sex dies paschæ
veniens in Bethaniam” scribitur, et de Bethania ascendens
in Hierosolymam, et manducans pascha, et sequenti die
passus.
231. IV. x. 1. Et non est numerum dicere in quibus a Moyse
ostenditur Filius Dei; cujus et diem passionis non ignoravit,
sed figuratim prænuntiavit eum, Pascha nominans: et in
eadem ipsa, quæ ante tantum temporis a Moyse prædicata
est, passus est Dominus adimplens Pascha.
232. IV. viii. 2. Non enim solvebat sed adimplebat legem, summi
sacerdotis operam perficiens, propitians pro hominibus
Deum, et emundans leprosos, infirmos curans, et ipse
moriens, uti exsiliatus homo exiret de condemnatione, et
reverteretur intrepide ad suam hæreditatem.—The allusion
is to that provision of the Mosaic law by which those who
had been living in the cities of refuge, on the death of the
High Priest returned to their inheritance.
233. V. i. 1. Τῷ ἰδίῳ οὖν αἵματι λυτρωσαμένου ἡμᾶς τοῦ Κυρίου,
καὶ δόντος τὴν ψυχὴν ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ψυχῶν, καὶ τὴν
σάρκα τὴν ἑαυτοῦ ἀντὶ τῶν ἡμετέρων σαρκῶν, κ.τ.λ.
234. V. xiv. 2. “In corpore,” ait, “reconciliati carnis ejus:” hoc,
quoniam justa caro, reconciliavit eam carnem quæ in
peccato detinebatur, et in amicitiam adduxit Deo.
235. V. i. 1. Et effundente Spiritum Patris in adunitionem et
communionem Dei et hominis; ad homines quidem
deponente Deum per Spiritum, ad Deum autem rursus
imponente hominem per suam incarnationem, et firme et
vere in adventu suo donante nobis incorruptelam per
communionem quæ est ad eum.
236. V. vii. 1. Christus in carnis substantia surrexit.
237. I. x. 1. supra, p. 91.—III. xvi. 8. Ἕνα καὶ αὐτὸν εἰδὼς
Ἰησοῦν Χριστὸν, ᾧ ἠνοίχθησαν αἱ πύλαι τοῦ οὐρανοῦ διὰ
τὴν ἔνσαρκον ἀνάληψιν αὐτοῦ· ὃς καὶ ἐν τῇ αὐτῇ σαρκὶ, ἐν
ᾗ καὶ ἔπαθεν, ἐλεύσεται, τὴν δόξαν ἀποκαλύπτων τοῦ
Πατρός.
238. IV. viii. 1.——Deum, qui in regnum cœlorum introducit
Abraham et semen ejus, quod est Ecclesia, per Jesum
Christum; cui et adoptio redditur et hæreditas quæ Abrahæ
promissa est.
239. IV. xx. 3. Et Sapientia, quæ est Spiritus, erat apud eum
ante omnem constitutionem.
240. See p. 89, note 2.
241. See p. 91, note 8.
242. IV. xxxviii. 1. Καὶ διὰ τοῦτο ὡς νηπίοις ὁ ἄρτος ὁ τέλειος τοῦ
Πατρὸς γάλα ἡμῖν ἑαυτὸν παρέσχεν, ὅπερ ἦν ἡ κατ᾽
ἄνθρωπον αὐτοῦ παρουσία· ἵνα ὡς ὑπὸ μασθοῦ τῆς σαρκὸς
αὐτοῦ τραφέντες, καὶ διὰ τῆς τοιαύτης γαλακτουργίας
ἐθισθέντες τρώγειν καὶ πίνειν τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸν τῆς
ἀθανασίας ἄρτον, ὅπερ ἐστὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Πατρὸς, ἐν ἡμῖν
αὐτοῖς κατασχεῖν δυνηθῶμεν.
243.
 III. xvii. 2. Quem et descendisse Lucas ait post ascensum
Domini super discipulos in Pentecoste, habentem
potestatem omnium gentium ad introitum vitæ et
adapertionem novi testamenti: unde et omnibus linguis
conspirantes hymnum dicebant Deo; Spiritu ad unitatem
redigente distantes tribus, et primitias omnium gentium
offerente Patri.
244. V. vi. 1. Cum autem Spiritus hic commixtus animæ unitur
plasmati, propter effusionem Spiritus spiritualis et perfectus
homo factus est: et hic est qui secundum imaginem et
similitudinem factus est Dei. Si autem defuerit animæ
spiritus, animalis vere est, qui est talis, et carnalis derelictus
imperfectus est; imaginem quidem habens in plasmate,
similitudinem vero non assumens per Spiritum.
245. V. vi. 1. supra.—viii. 2. Qui ergo pignus Spiritus habent, et
non concupiscentiis carnis serviunt, sed subjiciunt
semetipsos Spiritui, ac rationabiliter conversantur in
omnibus, juste Apostolus spirituales vocat, quoniam Spiritus
Dei habitat in ipsis. Incorporales autem spiritus non erunt
homines spirituales; sed substantia nostra, id est, animæ et
carnis adunatio, assumens Spiritum Dei, spiritualem
hominem perficit. Eos autem qui abjiciunt quidem Spiritus
consilium, carnis autem voluntatibus serviunt, ... hos
δικαίως ὁ Ἀπόστολος σαρκικοὺς καλεῖ.
246. V. ix. 2. Quotquot autem timent Deum, et credunt in
adventum Filii ejus, et per fidem constituunt in cordibus
suis Spiritum Dei, hi tales juste homines dicentur et mundi
et spirituales et viventes Deo; quia habent Spiritum Patris,
qui emundat hominem et sublevat in vitam Dei ... et ex
utrisque factus est vivens homo; vivens quidem propter
participationem Spiritus, homo autem propter substantiam
carnis.
247. V. viii. 1. Nunc autem partem aliquam a spiritu ejus
sumimus, ad perfectionem et præparationem incorruptelæ;
Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.

More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge

connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.

Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and

personal growth every day!

ebookbell.com