19. กัสสกสูตร พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ].docx
Download as DOCX, PDF0 likes5 views
กัสสกสูตร พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ] สังยุตตนิกาย สคาถวรรค ๙. กัสสกสูตร ว่าด้วยมารแปลงกายเป็นชาวนา
![กัสสกสูตร
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค
๙. กัสสกสูตร
ว่าด้วยมารแปลงกายเป็นชาวนา
[๑๕๕] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี
สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้ภิกษุทั้งหลายเห็นชัด ชวน
ใจให้อยากรับเอาไปปฏิบัติ เร้าใจให้อาจหาญแกล้วกล้า ปลอบชโลมใจให้
สดชื่นร่าเริงด้วยธรรมีกถาที่ประกอบด้วยนิพพาน ภิกษุเหล่านั้นต่างใส่ใจ
ให้สำเร็จประโยชน์ น้อมนึกมาด้วยความเต็มใจ เงี่ยโสตสดับธรรมอยู่
ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้มีความคิดดังนี้ว่า “พระสมณโคดมนี้ทรง
ชี้แจงให้ภิกษุทั้งหลายเห็นชัด ชวนใจให้อยากรับเอาไปปฏิบัติ เร้าใจให้
อาจหาญแกล้วกล้า ปลอบชโลมใจให้สดชื่นร่าเริงด้วยธรรมีกถาที่ประกอบ
ด้วยนิพพาน ฯลฯ ทางที่ดีเราพึงเข้าไปหาพระสมณโคดมถึงที่ประทับเพื่อ
ลวงบริษัทให้หลงเข้าใจผิดเถิด” ครั้งนั้นมารผู้มีบาปจึงแปลงกายเป็น
ชาวนาแบกไถใหญ่ ถือประตักด้ามยาว ผมยาวรุงรัง นุ่งผ้าเนื้อหยาบ เท้า
ทั้งสองเปื้อนโคลน เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ได้ทูลถามพระผู้
มีพระภาคดังนี้ว่า “ข้าแต่พระสมณะ ท่านเห็นโคพลิพัทบ้างไหม”
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า “มารผู้มีบาป ท่านต้องการอะไรเกี่ยว
กับโคพลิพัททั้งหลายเล่า”
มารกราบทูลว่า “ข้าแต่พระสมณะ จักขุ(ตา) เป็นของเรา รูปเป็น
ของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดจากจักขุสัมผัส(ความกระทบทางตา)
เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น
โสตะ(หู) เป็นของเรา สัททะ(เสียง) เป็นของเรา ฯลฯ
1](https://image.slidesharecdn.com/19-250826213227-4a5b833a/85/19-docx-1-320.jpg)
19. กัสสกสูตร พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ].docx
- 1. กัสสกสูตร พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ] สังยุตตนิกาย สคาถวรรค ๙. กัสสกสูตร ว่าด้วยมารแปลงกายเป็นชาวนา [๑๕๕] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้ภิกษุทั้งหลายเห็นชัด ชวน ใจให้อยากรับเอาไปปฏิบัติ เร้าใจให้อาจหาญแกล้วกล้า ปลอบชโลมใจให้ สดชื่นร่าเริงด้วยธรรมีกถาที่ประกอบด้วยนิพพาน ภิกษุเหล่านั้นต่างใส่ใจ ให้สำเร็จประโยชน์ น้อมนึกมาด้วยความเต็มใจ เงี่ยโสตสดับธรรมอยู่ ครั้งนั้น มารผู้มีบาปได้มีความคิดดังนี้ว่า “พระสมณโคดมนี้ทรง ชี้แจงให้ภิกษุทั้งหลายเห็นชัด ชวนใจให้อยากรับเอาไปปฏิบัติ เร้าใจให้ อาจหาญแกล้วกล้า ปลอบชโลมใจให้สดชื่นร่าเริงด้วยธรรมีกถาที่ประกอบ ด้วยนิพพาน ฯลฯ ทางที่ดีเราพึงเข้าไปหาพระสมณโคดมถึงที่ประทับเพื่อ ลวงบริษัทให้หลงเข้าใจผิดเถิด” ครั้งนั้นมารผู้มีบาปจึงแปลงกายเป็น ชาวนาแบกไถใหญ่ ถือประตักด้ามยาว ผมยาวรุงรัง นุ่งผ้าเนื้อหยาบ เท้า ทั้งสองเปื้อนโคลน เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ได้ทูลถามพระผู้ มีพระภาคดังนี้ว่า “ข้าแต่พระสมณะ ท่านเห็นโคพลิพัทบ้างไหม” พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า “มารผู้มีบาป ท่านต้องการอะไรเกี่ยว กับโคพลิพัททั้งหลายเล่า” มารกราบทูลว่า “ข้าแต่พระสมณะ จักขุ(ตา) เป็นของเรา รูปเป็น ของเรา อายตนะคือวิญญาณอันเกิดจากจักขุสัมผัส(ความกระทบทางตา) เป็นของเรา ท่านจะหนีเราไปไหนพ้น โสตะ(หู) เป็นของเรา สัททะ(เสียง) เป็นของเรา ฯลฯ 1
- 2. ฆานะ(จมูก) เป็นของเรา คันธะ(กลิ่น) เป็นของเรา ฯลฯ ชิวหา(ลิ้น) เป็นของเรา รสเป็นของเรา ฯลฯ กายเป็นของเรา โผฏฐัพพะ(สัมผัสทางกาย) เป็นของเรา ฯลฯ มโน(ใจ) เป็นของเรา ธรรมารมณ์เป็นของเรา อายตนะคือ วิญญาณอันเกิดจากมโนสัมผัส(ความกระทบทางใจ) เป็นของเรา ท่านจะ หนีเราไปไหนพ้น” พระผู้มีพระภาคตรัสว่า “มารผู้มีบาป จักขุเป็นของท่าน รูปเป็นของ ท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิดจากจักขุสัมผัสเป็นของท่านโดยแท้ แต่ ในที่ใดไม่มีจักขุ ไม่มีรูป ไม่มีอายตนะคือวิญญาณอันเกิดจากจักขุสัมผัส ที่ นั้นมิใช่ทางดำเนินของท่าน โสตะเป็นของท่าน สัททะเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอัน เกิดจากโสตสัมผัส(ความกระทบทางหู) เป็นของท่าน แต่ในที่ใดไม่มีโสตะ ไม่มีสัททะ ไม่มีอายตนะคือวิญญาณอันเกิดจากโสตสัมผัส ที่นั้นมิใช่ทาง ดำเนินของท่าน ฆานะเป็นของท่าน คันธะเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอัน เกิดจากฆานสัมผัส(ความกระทบทางจมูก) เป็นของท่าน ฯลฯ ชิวหาเป็นของท่าน รสเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอันเกิด จากชิวหาสัมผัส(ความกระทบทางลิ้น) เป็นของท่าน ฯลฯ กายเป็นของท่าน โผฏฐัพพะเป็นของท่าน อายตนะคือวิญญาณอัน เกิดจากกายสัมผัส(ความกระทบทางกาย) เป็นของท่าน ฯลฯ มโนเป็นของท่าน ธรรมารมณ์ทั้งหลายเป็นของท่าน อายตนะคือ วิญญาณ อันเกิดจากมโนสัมผัส(ความกระทบทางใจ) เป็นของท่าน แต่ในที่ ใดไม่มีมโน ไม่มีธรรมารมณ์ ไม่มีอายตนะคือวิญญาณอันเกิดจากมโน สัมผัส ที่นั้นมิใช่ทางดำเนินของท่าน” 2
- 3. มารกราบทูลว่า ชนเหล่าใดกล่าวถึงสิ่งใดว่า ‘นี้ของเรา’ ทั้งยังกล่าวว่า ‘ของเรา’ ถ้าใจของท่านยังฝังอยู่ในสิ่งนั้น สมณะ ท่านก็จะไม่พ้นจากเราไปได้ พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ชนเหล่าใดกล่าวถึงสิ่งใด สิ่งนั้นไม่ใช่ของเรา ชนเหล่าใดกล่าว ชนเหล่านั้นไม่ใช่เรา มารผู้มีบาป ท่านจงรู้อย่างนี้ ท่านย่อมไม่เห็นแม้ทางของเรา ลำดับนั้น มารผู้มีบาป ฯลฯ จึงหายตัวไป ณ ที่นั้นเอง กัสสกสูตรที่ ๙ จบ ------------------------------- 3